Reborn

7. Marianne

In het begin had Marianne het “uitzicht” dat het voertuig bood ontzettend interessant gevonden, maar niet veel later presteerde ze het in slaap te vallen. Erg vast sliep ze niet, want ergens vaag op de achtergrond hoorde ze de stemmen van haar medereizigers (of ontvoerders) en bij elk geluid dat ook maar enigszins verdacht klonk, zat ze alweer rechtop. Desalniettemin genoot ze van de korte slaapmomenten, die haar de rust gaven waar ze naar verlangde. Ze droomde niet, maar bevond zich tussen fantasie en realiteit en dat beviel haar wel.

Aan haar bijna zalige dutjes werd tijdelijk een eind gemaakt toen ze het voertuig uit moest komen, om vervolgens naar een ander voertuig gebracht te worden. Marianne was te lui (en misschien ook te onwetend) om het voertuig te herkennen en liet zich door de mannen meesleuren. Ditmaal bleef er niemand achter.

Het tweede voertuig bracht haar verder in de richting van haar uiteindelijke bestemming. Dat het ding tot hoog in de wolken opsteeg, drong niet echt tot Marianne door. Ze was namelijk te druk bezig met de scènes die zich in haar hoofd afspeelden. Het was alsof ze naar zichzelf keek, vanuit de ogen van een wildvreemde. In een andere tijd had ze deze ervaring als bijzonder interessant beschouwd, maar nu dienden de beelden enkel als oppervlakkige afleiding. Dat ze haar wellicht iets wilden vertellen, deed er niet toe.

Na een vliegrit van zo’n twee uur, vond de piloot – Marianne nam aan dat er een piloot in dit toestel aanwezig was – het tijd om te landen. Met een behoorlijke schok kwam het voertuig op de grond terecht, wat resulteerde in een maag die rondjes leek te draaien. De vrouw richtte zich tot de tolk en vroeg hem iets, waarna de tolk zich omdraaide naar Marianne en zei: ‘Gehoorzaam je ons of moeten we iets anders regelen om te zorgen dat je niet weggaat?’

‘Jullie hebben me beloofd dat dit een leuke ervaring gaat worden, dus waarom zou ik weg willen gaan? Dat zou zijn als het annuleren van je droomvakantie.’

De tolk negeerde de vraag die Marianne had gesteld en hielp haar nogal klunzig overeind. Nu merkte ze pas hoe oncomfortabel deze stoel daadwerkelijk had gezeten. De jongedame volgde de vrouw, terwijl haar ogen opnieuw de ketting vonden. Twee mannen kwamen naast haar lopen. De tolk verschool zich ergens achter hen.

De vrouw hield haar vinger voor een vaag apparaat en Marianne keek hoe de deur van het voertuig opende. Vervolgens verscheen er een soort roltrap, die hen naar beneden leidde. Beneden stond een nieuw voertuig op hen te wachten, samen met een man en een jongen van haar eigen leeftijd. Marianne vroeg zich af wat de jongen hier deed, maar was blij een leeftijdgenoot te zien. Er was echter iets merkwaardigs met zijn blik aan de hand, maar wat, dat kon ze niet goed plaatsen. Ze kwam er nog wel achter.

De vrouw en tolk begonnen opnieuw met elkaar in een vreemde taal te communiceren. Marianne ergerde zich met de seconde meer aan het gezelschap, dat haar van niets op de hoogte wilde stellen, maar probeerde haar ergernis in bedwang te houden. Toen de vrouw met de jongen in diezelfde vreemde taal begon te praten, kostte het haar nog meer moeite haar mond gesloten te houden.

Even overwoog ze weg te rennen, maar op hetzelfde moment pakte de twee mannen haar armen vast en brachten ze haar naar het voertuig dat op haar stond te wachten. Ze had zich nog nooit zo speciaal gevoeld, maar ook nog nooit zo leeg.