Reborn

14. Miquel

Miquel had geluk dat hij snelle reflexen had, anders was hij namelijk in een stekelvarken veranderd. De mannen, die vol waren beladen met allerlei verschillende wapens, waren vrijwel meteen begonnen met pijltjes naar hen te schieten. En net toen Miquel had gedacht dat het niet erger kon worden, bleken de komlampen ook nog eens van die leuke schietertjes te bevatten. Tja, dat laatste had Miquel kunnen zien aankomen. Zijn vader was namelijk gék op pijltjes. Hij had dan ook op zijn achtste verjaardag een dartbord gekregen, iets dat niet echt een succes was geweest. De talloze keren dat hij mis had geschoten zaten als herdenkingstekentjes in de muur geprikt. Zijn vader had dát wat minder leuk gevonden, want hij had een maand huisarrest gekregen. Miquel schudde met zijn hoofd. Hij moest gefocust blijven.

Een nieuwe lading pijltjes werd op hem afgeschoten, maar miste hem allemaal op een haar na. Voor het eerst in zijn leven was hij blij dat hij vechtlessen had gekregen. Zijn vader had er op gestaan, maar hij had het onnodig gevonden. Voor het eerst was hij zijn vader ergens dankbaar voor, al was het wel op een heel verkeerd moment aangezien zijn vader dit alles had veroorzaakt. Hij ademde diep in en keek de mannen tegenover hem uitdagend aan. Twee van hen bewogen zich zijn kant op en hielden hun schietspeeltjes op hem gericht. Miquel grijnsde, ook al voelde hij zich hondsberoerd. Hij wist toch al dat ze hem en Marianne uiteindelijk te pakken zullen krijgen, daar was geen ontkomen aan. Maar ze kregen hem niet voordat hij een paar van hén had uitgeschakeld. Miquel voelde de adrenaline door zijn lijf gonzen. Ja, hij was klaar voor een goed gevecht. 

Helaas voor hem, liep het wat anders dan hij had gedacht. De mannen die naar hem toe waren komen lopen, schoten een aantal pijlen op hem af, die hij met gemak wist te ontwijken. Ook de auto gaf hem een volle laag, die overig allemaal ver naast gingen. Nouja, in ieder geval ver naast hem. Miquel wierp een blik naar de plek waar de pijltjes heen waren geschoten en zijn ogen werden groot. Nee, niet nu, niet Marianne. Met grote passen rende hij op haar af en trok de pijltjes met veel geweld uit haar arm. Hij hoopte maar dat hij niet te laat was. Hij kon zo zien dat haar hart als een gek te keer ging, net als die van hemzelf. 

“Blijf liggen, oké?” Miquel stond op en foeterde zichzelf uit. Blijf liggen? Lekker doordacht.

Miquel moest naar de grond duiken om een volgende salvo pijltjes te kunnen ontwijken. Hij trok er een uit de grond en wierp die naar een van de schutters. Zijn ogen werden groot en hij begon te wankelen. Miquel deed in zijn gedachten een overwinningsdansje. Gelukkig waren het maar verdovingspijltjes, anders had hij een nog groter probleem gehad. Hij herkende ze namelijk aan de geelachtige gloed in het witte mengsel. 

Net toen Miquel weer wilde opstaan, er waren maximaal vijf seconde verstreken, voelde hij een enorme elektrische klap tegen zijn rug aankomen. Zijn lichaam schokte en hij belandde met een klap weer tegen grond. Hij trilde ontzettend, maar probeerde toch weer overeind te komen. Uiteindelijk kwam hij dat ook, maar niet uit zichzelf. Een ruwe hand had hem bij zijn keel gegrepen en omhooggetrokken. Hij keek recht in de –door hem blauw geslagen ogen van Yacofish. Hij keek niet bepaald blij. Miquel had het gevoel dat hij moest overgeven, maar hij werd nog steeds bij zijn keel vastgehouden. Dit keer hadden Yacofish zijn schoenen dus geluk. De mannen met de pijltjesschieters hadden zich nu om hem en Marianne heen verzameld. Het zag er alles behalve goed uit voor hen. Miquel keek Yacofish venijnig aan en tufte, voor zover dat kon, in zijn gezicht. Blijkbaar stelde hij dat niet erg op prijs, want hij kreeg een gemeen harde klap tegen zijn kaak aan. Miquels hoofd hing door de kracht van de klap naar beneden, waardoor hij de hand van Yacofish kon zien. 

En wat daarin zat.

Voordat Miquel zich kon verzetten, kneep Yacofish zijn keel dicht en prikte hij de naald van de spuit recht in zijn hart. Miquels ogen werden groot en zijn blikveld werd al snel troebel. Het enige wat hij nog meekreeg was het geblaf van Yacofish dat ze hen beide moesten inladen en het geklik van de boeien die om zijn enkels en polsen werden bevestigd. Daarna draaide zijn ogen weg en zakte hij in elkaar.