Reborn

13. Marianne

De jongen had haar recht aangekeken, toen hij zowat bovenop haar was beland. Zijn ogen hadden zich in die van haar gehaakt, alsof hij iets duidelijk wilde maken. Ze begreep hem niet en overwoog hem een knietje te geven, want zijn blik beangstigde haar. Gelukkig voor de jongen was ze daar te beleefd voor (en had ze last van een been dat niet mee wilde werken, anders had ze zich toen hij even later haar borsten aanraakte zeker verzet).

Helaas had ze hem nodig, want zelf zou ze nooit kunnen ontsnappen. Vertrouwen. Wederzijds vertrouwen. Ze moest doen alsof ze hem vertrouwde en dus gaf ze zich min of meer aan hem over. Ze hadden zich net enkele meters verplaatst, toen de man die het ongeluk had overleefd hun richting uit gestrompeld kwam. Hij was moe. Kapot. Gebroken. Wraaklustig. En nu stond hij tegenover hen. Hij deed Marianne denken aan een moordlustige cowboy uit een westernfilm. Ze hield van westernfilms en cowboys. Het moordlustige deel mocht geschrapt worden. Nee, hij leek meer op een psychopaat uit een horrorfilm. Een combinatie van beiden, wellicht. Ze werd er in elk geval bang van.

Een psychopaat, besefte ze toen hij op haar gebroken been ging staan. Absoluut een psychopaat. Een helse pijn zorgde ervoor dat er tranen opwelden onder haar ogen. Ze kon een gil niet inhouden en schreeuwde het even later uit. Dat de jongen voor haar opkwam, was opnieuw een bevestiging van het vermoeden dat hij haar vertrouwde. Hij vocht voor haar, maar waarom? Ze kenden elkaar amper.

Marianne vocht tegen haar tranen, want ze wilde ook sterk zijn. Tevergeefs. De jongedame ving iets op over mensen die eraan kwamen. Mensen om bang voor te zijn. Ze had inmiddels het punt bereikt waarop ze voor iedere vorm van leven bang was en overwoog nog meer in de slachtofferrol te kruipen. Verloren hadden ze toch al. Stomme pessimist die ze was.

Binnen enkele seconden (die uren leken te duren) arriveerden er drie donkerblauwe voertuigen. Ja, geef maar op. Het is voorbij. Waarom moest die jongen dan ook het glas breken? Wat voor vreselijk lot stond haar te wachten? Wat was er zo erg dat er levens op het spel gezet moesten worden?

De voertuigen kwamen tot stilstand en er stapten mannen uit, opnieuw gehuld in donkerblauwe pakken. Ze besloot vanaf nu een hekel te hebben aan deze kleur blauw. Er waren echter engere dingen dan de kleur blauw, wapens bijvoorbeeld. Heel veel wapens. Marianne deed haar best iets wat tussen hysterische lach en snik inzat te verbergen. Ze kon zich gewoon voorover laten vallen. Doen alsof ze haar bewustzijn verloor. Schreeuwen vanwege de pijn in haar been. Wegrennen. Nee, wacht, dat kon ze niet. Fck.

De jongen (nog altijd naast haar) verontschuldigde zich.

‘Bedankt man,’ mompelde ze, waarna ze werd overrompeld door een gevoel van spijt. Misschien bedoelde hij het wel goed. Misschien was dit ook niet waar hij op had gehoopt. Dit wás niet waar hij op had gehoopt, natuurlijk niet, maar ondertussen was dit wel hoe zijn roekeloze handeling had uitgepakt. Daarom overwoog Marianne dus altijd eerst de mogelijke opties en de daarbij horende gevolgen.

Ergens klonk gehuil en het duurde even tot ze doorhad dat het haar eigen gehuil was. Lafaard. Doe dan iets. Trap ze neer, met je gebroken of zo. Iets later ging het gehuil over in een schrille gil. Ze schoten op hen. Er kwamen zelfs pijltjes uit de koplampen van één van de voertuigen. Ze schoten echt op hen.