Reborn

9. Marianne

Het voertuig waarin ze nu al enkele minuten zat, was vergelijkbaar met het eerste voertuig. Wederom een opvolger van de vroegere auto. De jongen zat naast haar en voorin zaten twee mannen. Opnieuw werden voor en achter van elkaar gescheiden door een glaswand. Marianne verdeed haar tijd met staren naar haar handen, gezien het feit dat ook deze ramen geblindeerd waren en naar buiten staren niet interessant genoeg was. Ze vroeg zich af wier handen ze had geërfd. Leken ze meer op die van haar moeder of op die van haar vader? Zelf vond ze dat ze erg vrouwelijke handen had, maar vervolgens concluderen dat ze haar moeders handen had, vond ze te voorbarig.

Het onderzoek naar de afkomst van haar handen was niet boeiend genoeg en ze begon de binnenkant van het voertuig te observeren. De bekleding was van leer, waarschijnlijk kunstmatig, want er waren niet zoveel koeien meer. In wat vroeger de Verenigde Staten waren geweest stonden er nog een paar, als ze de geruchten mocht geloven. De vloerbedekking onder haar in sandalen gehulde voeten was grijs van kleur, evenals de stof waarmee het plafond van het voertuig was bekleed. Veel meer was er niet te zien, dus besloot ze stiekem de jongen naast haar te bestuderen. Zijn gezicht zou aantrekkelijker zijn als de uitdrukking erop niet zo gespannen was, maar dat hij een knappe jongeman was, stond vast. Toen hij zijn gezicht naar haar toedraaide, keek ze snel de andere kant op. Ze deed alles om oogcontact (met wie dan ook) te vermijden. Misschien was het een vorm van zelfverdediging.

‘Marianne?’ klonk het opeens. Ze fronste haar wenkbrauwen, zich afvragend hoe de jongen haar naam wist. ‘Ben jij het echt?’

Pas nu viel het haar op dat de jongen Nederlands sprak, accentloos. Hij sprak Nederlands zoals een Nederlander dat doet. Marianne staarde naar haar mysterieuze handen en deed er alles aan de jongen niet aan te hoeven kijken. Deze hele dag begon steeds merkwaardiger te worden en ze wist niet of ze de jongen naast haar kon vertrouwen. De neiging tot het maken van een vinnige opmerking was groot, maar ze klemde haar kaken op elkaar. De jongen mompelde nog iets, maar ze kon niet goed verstaan wat.

En toen ging het allemaal ontzettend snel. De jongeman trapte de glaswand kapot en schoot naar voren. Er vond een worsteling plaats. Een ander voertuig. Tegenligger. Nog een voertuig. Een ronddraaiend stuur. De man in het donkerblauwe pak zat klem tussen iets wat in de buurt kwam van een kussen en een luchtbed en de leuning van zijn stoel. De andere man was met de jongen in gevecht. Een harde knal. Marianne voelde een helse pijn aan de gehele linkerkant van haar lichaam opkomen. Ze probeerde haar veiligheidsband met haar rechterhand los te klikken, maar deze hand zat ergens vast. De pijn werd erger. Scherven van geblindeerd glas. De bezorgde blik van de tegenligger. Groene ogen die naar haar keken. Marianne wendde haar blik gehaast af en schrok enorm toen deze op haar eigen lichaam viel. Overal was bloed.