Reborn

20. Stefan

Man, wat konden meisjes toch moeilijk doen, dacht Stefan bij zichzelf. Kon ze hem niet gewoon een antwoord geven? Stefan keek ongemakkelijk naar beneden en leunde tegen de deurpost, nadenkend over wat hij nu tegen haar zou zeggen. Hij voelde de koppigheid in hem naar boven komen en had de neiging om te zeggen ‘oké, dan niet’, maar dan zou hij nooit te weten komen of Nola bij haar was geweest. Stefan was de naam van het meisje voor zich nu al kwijt, maar hij was dan ook nooit goed geweest in het onthouden daarvan. Hij zou Miquel hoe dan ook nog terugpakken voor de ongemakkelijkheid die hij hem nu bezorgde. Hij had nooit de deal moeten sluiten dat hij voor hem naar dit meisje toe zou gaan en dat hij als tegenprijs te weten kreeg waar Nola uithing. Het was gewoon geen eerlijke deal. Zijn deel was veel ongemakkelijker en moeilijker uit te voeren. Ze had niet eens gezegd of het überhaupt wel goed met haar ging. En het ergste was nog wel dat, als hij akkoord zou gaan met haar voorstel om antwoorden uit te wisselen, hij misschien het antwoord niet wist, of nog erger nog, hem niet mocht geven. Hij beet zachtjes op zijn tong toen hij besloot om toch maar akkoord te gaan. Nola was té belangrijk.

‘Oké, oké best. Maar ik moet wel zeggen dat ik geen lopend woordenboek ben of zo, dus als je daarover iets wil vragen kun je beter bij Miquel zijn, want die heeft woordenboeken in elke taal. Leuk trouwens dat je ook Nederlands bent, jij, Miquel, Nola en ik zijn de enige hier, nou ja, op onze vaders na dan. En, oh laat maar, ik ga ratelen als ik me ongemakkelijk voel. Wat wilde je nou weten?’ Bah, hij kon zichzelf wel wat áándoen. Iedere keer als hij zich niet op zijn gemak voelde en hij moest praten, ging het mis. Hij begon dan over de meest nutteloze dingen en als hij zichzelf net niet had laten ophouden, was hij nog een tijdje doorgegaan. Daarom hield hij dan ook zijn lippen stijf op elkaar en keek hij haar afwachtend aan. Het meisje leek erg serieus.

‘Ik heb gehoord dat jij en Miquel vrienden zijn dus, vertel me: is hij een waar acteertalent?’ Stefan keek recht in haar priemende ogen en hij had het gevoel dat, als hij geen antwoord zou geven, zij het er wel uit zou persen. Hij slikte en wendde zijn ogen af.

‘Nou ja, eh, het ligt eraan wanneer je hem meemaakt. Hij is erg goed in het net alsof doen als hij vrolijk moet zijn, maar hij dat niet echt is. En geloof me, dat is vaak. Maar bij serieuze dingen is hij meestal zichzelf en doet hij alles recht uit zijn hart. Wacht even, gaat dit over het ongeluk? Heb je met Marcus gesproken? O jee, hij gaat me wat aandoen. Ik mag hier eigenlijk niks over zeggen. O, shit, waarom zei ik dat?’ Stefan haalde verward een hand door zijn haar en zuchtte. Hij wist al waarom ze dit vroeg. ‘Ik mag niks over het ongeluk zeggen, maar neem maar van mij aan dat Miquel dit met een goede bedoeling deed, goed voor jou natuurlijk. Ook al zou ik niet weten waarom.’ Hij schudde lichtjes zijn hoofd en dacht aan de wanhopige blik van Miquel. ‘Ik weet dat haast wel zeker. Maar nu over op mijn vraag. Was Nola hier of niet?’ 

‘Ja, dat meisje was hier.’ Zonder het meisje nog eens aan te kijken, bedankte hij haar en rende hij de deur uit, natuurlijk nadat hij hem weer dicht had gedaan. Stefan was gelukkig, hij had namelijk een hele tijd gedacht dat Nola’s dagen geteld waren. Hij had haar al in geen maanden meer gezien, totdat hij te horen kreeg van een laborant dat ‘het knappe meisje met de blonde haren’ hem na een lange tijd weer koffie had gebracht. Nu moest Stefan haar alleen nog maar zien te vinden.