Reborn

18. Miquel

Pas toen Miquel er zeker van was geweest dat zijn vader echt weg was, begonnen de tranen te komen. Dikke druppels gleden over zijn wangen en lieten rode vlekjes achter. Alles deed hem pijn, niet alleen zijn lichaam, maar ook zijn geest. Hij moest zich even ontladen. Stefan keek hem vol medelijden aan en dat was wel het laatste wat Miquel wilde: medelijden. Daarom wreef hij met een ruw gebaar zijn tranen weg en keek hij Stefan aan met een gezicht dat zei ‘wat kijk je me aan?’. Als reactie daarop wendde Stefan zijn gezicht af en mompelde hij een verontschuldiging, wat eigenlijk nergens op sloeg. Miquel zuchtte gepikeerd en murmelde ook een verontschuldiging. Hij kon niet boos blijven op Stefan. 

‘Stefan, ga je me nog helpen om in die rolstoel te komen, of niet?’ Stefan glimlachte en pakte de arm van Miquel beet. Hij ondersteunde hem en liet hielp hem met in de rolstoel komen. Miquel klikte het infuus aan de zijkant vast en liet zich door Stefan de kamer uitduwen. 

Toen ze eenmaal in het vertrek van zijn vader waren, zette Stefan hem midden in de kamer neer en ging hij zelf op de bureaustoel van Marcus zitten. Miquel zag de uitdrukking op het gezicht van Stefan veranderen van vrolijk naar vragend. Hij ging alvast klaar zitten voor een vragensalvo.

‘Miquel?’

‘Ja?’

‘Hoe kwam je in vredesnaam op het idiote idee om een auto-ongeluk te veroorzaken?’ Miquel kneep zijn ogen tot spleetjes en keek Stefan bloedserieus aan. En in plaats van de vraag te beantwoorden, stelde hij een wedervraag.

‘Stefan, weet jij heel toevallig wat zich hier in het gebouw afspeelt? En wat onze vaders wel niet doen?’ Stefan trok zijn wenkbrauw op en keek alsof hij net de domste vraag had gehoord die ooit aan hem gesteld was.

‘Ja, natuurlijk. Dat weet toch iedereen? Ze werken aan een project die de hele mensheid moet verbeteren. Geen ziektes meer, dat is toch geweldig!’ Nu was het Miquel’s beurt om Stefan vreemd aan te kijken. Wat voor roze wolkjesbeeld had hij wel niet in zijn hoofd? Blijkbaar had iemand een verdraaide waarheid verteld. Net iets voor Yacofish, dacht hij bij zichzelf.

‘Het is alles behalve een geweldig project Stefan. Wat ze daar beneden doen is zelfs erger dan je ergste nachtmerries. Ze gebruiken mensen als proefkonijnen, je wilt niet weten…’ Het beeld van de jongen die schreeuwend op de onderzoekstafel lag kwam weer naar boven. Miquel’s lichaam begon te trillen en weer verschenen er een paar tranen. Stefan liep naar de watertank, vulde daar een plastic bekertje en gaf deze aan Miquel. Miquel keek hem dankbaar aan en nam een slok. Toen zijn lichaam weer een beetje tot rust kwam, vervolgde hij zijn verhaal.

‘Ze gebruiken wezen, Stefan. Ik heb het met mijn eigen ogen gezien. Hij stierf door de injectie. En dat meisje die vandaag is aangekomen, ik, ik ken haar. En ze zijn van plan om hetzelfde met haar te doen.’ Stefan keek Miquel aan en het was zo te zien dan hij niks van het hele verhaal geloofde. 

‘Je liegt. Ik heb ook mogen kijken en ze testte hun spul op ratten. Hoe kun je hierover liegen, Miquel! Dit is niet grappig.’ Miquel stond op ontploffen. Hoe kon het zo zijn dat hij hem niet wilde geloven?

‘Dit ís ook niet grappig. Denk je echt dat ik dit allemaal verzin? Ik wílde dat dit verzonnen was, dan zat ik nu namelijk niet in een rolstoel en zou Marianne veilig zijn! Geloof me gewoon, verdomme!’ Stefan leek even van zijn stuk te zijn gebracht door het grove taalgebruik van Miquel. Normaal praatte hij nooit zo, enkel wanneer hij écht heel boos was. En dat was hij op dat moment. 

‘Ik, waarom zouden ze dat doen? Nee, eerst zien, dan geloven.’ Miquel begon te knarsetanden. 

‘Onze vaders zijn moordenaars, snap dat dan.’ Het was overduidelijk te zien dat Stefan in tweestrijd zat. Hij ijsbeerde door de kamer en duwde zijn knokkels tegen zijn slapen. 

‘Het enige dat ik wil, is dat ze veilig is. Alsjeblieft, mij wil ze waarschijnlijk niet meer zien. Zorg er toch voor dat haar niks overkomt.’ Miquel was begonnen met smeken, deels omdat hij ten einde raad was en deels omdat hij wist dat Stefan daar niet tegen kon.

‘Oké, oké. Maar dit zegt nog niet dat ik je geloof. Ze verblijft in kamer 198B, trouwens. Ik neem zo wel even een kijkje.’ Miquel zuchtte opgelucht.

‘Bedankt.’ Stefan knikte en ging weer op de bureaustoel zitten. Nu hoefde hij alleen nog maar te wachten op Marcus.