Reborn

16. Marcus Greenwald

Met grote stappen liep Marcus Greenwald door de gangen. Hij knikte af en toe naar wat mensen, maar was niet van plan om met een van hen een gesprek aan te knopen. Hij had namelijk belangrijkere dingen te doen. Hij had vernomen van zijn collega’s dat het ophalen van het meisje niet bepaald succesvol was verlopen en de oorzaak daarvan was zijn zoon. Zijn enige, bloedeigen zoon. Marcus kon nog steeds niet geloven dat Miquel al deze heisa had veroorzaakt. Hij was immers onder invloed geweest van het dwangmiddel en niemand was het ooit geluk om er zonder tegengif onderuit te komen. Maar zijn zoon blijkbaar wel. 

Zonder überhaupt overwogen te hebben om te kloppen, gooide Marcus de kamerdeur open. Wat hij daar aantrof deed hem ergens diep van binnen pijn. Het gezicht van Miquel was lijkbleek en een diepe snee sierde zijn voorhoofd. Zijn borstkas ging maar traag op en neer. Zachtjes liep Marcus naar hem toe en nam hij plaats op de stoel die naast het bed stond. Hij pakte zijn hand en streelde over de plekjes waar geen infuus zat. Hij zuchtte. Marcus wist dat de dag eens zou aanbreken dat Miquel zich tegen hem zou verzetten, omdat hij niet wilde snappen waarom hij dit alles deed. Hij had al voorspeld dat Miquel hem zou uitmaken voor een monster en dat had hij inderdaad gedaan. Hij leek veel te veel op zijn moeder. Toch wilde Marcus dat Miquel hem zou gaan helpen met zijn project , om deze reden had hij dat dwangmiddel ontworpen: om te zorgen dat hij zich bij hem zou aansluiten en ze als vader en zoon verder aan de slag gingen met het verbeteren van de mensheid. Maar uiteindelijk gebruikte hij dat middel ook om andere mensen eronder te houden. Hij gaf toe: het was niet goed van hem om mensen zo onder de duim te houden, maar het ging hem om het einddoel: gelukkig zijn samen met zijn zoon. 

Marcus werd wakker geschud uit zijn eindeloze gedachten stroom, toen hij Miquel voelde bewegen. Voorzichtig legde hij zijn hand weer terug op het bed om hem vervolgens bedachtzaam aan te kijken. Hij zag hoe hij zijn ogen moeizaam opende en lachte triest toen hun blikken elkaar kruisten. Langzaam opende Miquel zijn mond.

‘Pa,’Miquel hoestte verschrikkelijk, waardoor Marcus op het hulp-knopje wilde drukken, maar hij leek zichzelf alweer onder controle te hebben en hervatte zijn zin. ‘Ik haat je.’ Marcus kon er alleen maar om lachen.

‘Ik ben blij dat het weer beter met je gaat. Ik laat zo iemand komen die je naar mijn vertrek hier brengt.’ Miquel keek hem vernietigend aan, maar hij leek eraan toe te geven dat hij niet meer kon ontsnappen. Marcus was daar blij om, hij had geen behoefde aan nóg een scène.

‘Pa?’ Marcus trok zijn wenkbrauw op.

‘Ja, Miquel?’

‘Waarom Marianne?’ Marcus trok een zuinig mondje een dacht na over een goed antwoord. Hij had geen zin om zijn zoon nu alles al uit te leggen.

‘Ten eerste wist ik niet dat je je haar nog zou herinneren na al die tijd. Ik bedoel, je was zeven toen je haar voor het laatst zag. En verder, sorry Miquel, dat kan ik je niet vertellen. Het was in ieder geval niet de bedoeling dat, eh, je er emotioneel van werd.’ Marcus had willen zeggen ‘dat je verliefd op haar werd’, want dat was hij overduidelijk. Voor andere mensen was het niet zichtbaar, maar Marcus kende zijn zoon door en door. Het feit dat zijn zoon verliefd was geworden op de wees, maakte alles een stuk ingewikkelder voor Marcus. Hij moest snel een plan bedenken op deze kalverliefde de nek om te draaien.

De deur ging open en een jongeman van ongeveer zijn zoons leeftijd stapte de kamer in.

‘Ik moest langskomen?’ Marcus lachte hartelijk.

‘Goed om je weer te zien Stefan. Ja, of je Miquel naar mijn vertrek wil rijden. Daar staat de rolstoel.’ Marcus stond op, knikte bedroefd richting Miquel, gaf Stefan een schouderklopje en liep de kamer uit. Tijd om Marianne eens een bezoekje te brengen. 

Marcus stond voor de ingang van Marianne’s kamer en keek haar bedachtzaam aan. Ze had donkerblonde haren, iets dat hem heel erg aan haar vader deed denken: die had dezelfde kleur gehad. Hij nam haar nog een keer op en liep daarna richting haar bed. Hij trok de stoel die naast haar bed stond een stuk naar achteren en zette hem zo neer dat hij haar recht kon aankijken. Hij liet zich met een zachte plof in de stoel vallen en vouwde zijn handen in elkaar. Zijn gezicht stond vriendelijk toen hij begon te praten.

‘Laat ik me even voorstellen, mijn naam in Marcus Greenwald en ik ben de eigenaar van dit alles. Je hebt vast duizenden vragen en die zullen uiteindelijk allemaal beantwoord worden. Maar, voordat ik dat ga doen, wil ik je even wat laten zien. Je zult hiervoor wel even in de rolstoel moeten.’ Zonder toestemming te vragen, tilde hij haar voorzichtig uit bed en zette hij haar in de rolstoel. Haar been, die onderhand gegipst was, zette hij neer op de daarvoor bedoelde steun. Na dit alles ging hij achter de rolstoel staan en begon hij haar de gang uit de duwen.

‘Ik heb over het ongeluk gehoord, tragisch, zonde van je been en mijn dure auto. Het was ook nergens voor nodig.’ Ze waren immers al een paar gangen door gereden en waren al redelijk dichtbij zijn vertrek. ‘Ik zal je vertellen wat er nu gaat gebeuren en welk aandeel mijn zoon hierin heeft geleverd.’ Hij zuchtte. ‘Heb je ooit gehoord over het perfecte menselijk ras? Ik ben degene die dat aan het creëren is.’ Hij voelde al dat Marianne gespannen werd. Ze stonden nu voor zijn vertrek en Miquel was duidelijk zichtbaar door de glazen ramen. ‘Ik verzamel alle wezen over de wereld, aan hun is de eer gegeven om het eerste ras te vormen, is dat niet geweldig? Nee, dat vindt jij natuurlijk niet. Ik geef toe, de injecties doen redelijk veel pijn en je zult worden gebruikt als proefkonijn, maar bedenk wel dat je dit doet voor iedereen die na jou komt. Zonder mijn zoon had ik je natuurlijk nooit hierheen kunnen brengen, hij kwam met het idee dat je gewond moest zijn, omdat anders allang was gevlucht. Maar zoals ik al zei: totaal onnodig als je het mij vraagt.’ Hij keek naar haar gezicht.

‘Je hebt hem al ontmoet, neem ik aan? Miquel, die daar in de rolstoel.’ Marcus legde een troostende hand op Marianne’s schouder en zuchtte. ‘ En zo kom je erachter dat degene waarvan je dacht dat hij je reddende held was en dat je hem kon vertrouwen, een verrader en een leugenaar is. Triest, heel triest.’ Hij zuchtte.

‘En oja, die andere jongen? Dat is de zoon van de man die de auto bestuurde, degene die jullie hierheen heeft gebracht. Hij en mijn zoon zijn goede vrienden van elkaar.’ Marcus klopt op haar schouder en toverde weer een glimlach op zijn gezicht. ‘Ik denk dat het tijd wordt dat je van kamer gaat wisselen, is het niet?’ en hij duwde hij een geheel andere kant op dan waar ze vandaan kwamen. Marcus was zelfvoldaan: de kalverliefde was voorbij.