Reborn

22. Miquel

Miquel keek op vanuit zijn rolstoel toen hij de deur achter zich open hoorde gaan. Hij had verwacht dat het zijn vader zou zijn, aangezien hij had gezegd dat hij langs zou komen, maar toen hij zich omdraaide keek hij recht in het opgewonden gezicht van Stefan. Blijkbaar was het een goed gesprek geweest, want Miquel had hem in maanden niet zo blij gezien.

‘Ze was bij haar! Ze was bij dat meisje waar ik naartoe moest gaan! Ze zei dat ze bij haar was geweest.’ Miquel glimlachte licht toen hij het gelukzalige gezicht van Stefan in zich opnam. Het leek erop dat hij had gerend, want hij leunde met zijn handen op zijn knieën om bij te komen. En daarbij was zijn gezicht zo rood als een tomaat. 

‘Dat is mooi! En, hoe is het met Marianne?’ Stefan’s gezichtsuitdrukking veranderde direct, want er was het was duidelijk dat hij zich schuldig voelde over iets. Miquel keek hem achterdochtig aan. Hij vertrouwde het niet helemaal. Wat had Stefan in vredesnaam gezien of was die tomaat het gewoon vergeten te vragen?

‘Stefan?’

‘Mhm.’ Stefan leek het plafond ineens heel interessant te vinden.

‘Is er iets dat je tegen me wil zeggen?’ Miquel begon zich nu echt zorgen te maken. De laatste keer dat Stefan zich zo gedroeg was er letterlijk een bom ontploft in zijn slaapkamer. Stefan was daar namelijk bezig geweest met een experiment. Na dit “ongelukje” had Miquel Stefan duidelijk gemaakt dat hij absoluut géén brandbare stoffen meer mee mocht nemen als hij bij hem langs kwam. Eigenlijk geen enkele stof meer. Stefan keek een beetje schuldbewust.

‘Nou, eh, het zit zo. Ik had wel gevraagd hoe het met haar ging, maar ook of ze Nola had gezien. Eneh, ze wilde maar op één vraag antwoord geven. Dus toen koos ik voor Nola.’ Stefan viel even stil en keek naar de grond. ‘Ben je nu erg boos op me Miquel? Je snapt het toch wel. En trouwens, ze is er nog dus zou het wel oké gaan. Nou ja, dat betwijfel ik nu wel, aangezien je vader samen met een arts haar kamer binnenging toen ik net wegrende.’ Miquel’s ogen werden groot toen de laatste zin tot hem doordrong.

‘Wát zei je? Mijn vader ging bij haar naar bínnen? Weet je wel wat dat betekend?’ Stefan keek hem niet-begrijpend aan.

‘Nou?’ waren zijn woorden. Miquel gromde zachtjes. Stefan geloofde hem nog steeds niet helemaal.

‘Dit betekend, Stefan, dat ze Marianne gaan inenten. Ze gaan met haar experimenteren! Ik moet dit tegenhouden Stefan, open de deur, alsjeblieft.’ Stefan keek hem eerst vertwijfeld aan, maar hij kon aan Miquel dat hij het echt meende. Maar net toen hij naar de deur wilde lopen om Miquel naar buiten te laten, werd hij al voor hem geopend. En de persoon die dat deed was juist degene die dat níet moest doen. Hoezee, Marcus was toch gekomen. Zijn harde stem klonk door het vertrek.

‘Ik denk, mijn beste Stefan, dat het tijd is om te gaan, nietwaar?’ Miquel zag een schittering van angst op Stefan’s gezicht, maar dat verdween al snel en zijn blik werd neutraal.

‘Ja, meneer Greenwald.’ En met grote passen verliet Stefan het vertrek. Fijn, dacht Miquel, zelfs mijn vriend was bang voor mijn vader. Miquel keek zijn vader zelf met een vernietigende blik aan en vouwde zijn armen over elkaar. 

‘Wat doet u hier, ik was in gesprek.’ Marcus trok zijn wenkbrauw omhoog, een trekje die Miquel van hem had overgenomen. Qua uiterlijk leek hij veel op zijn vader, alleen hij had de lippen en de oogkleur van zijn moeder.

‘Het leek niet echt op een gesprek, zoon, maar eerder op een ontsnappingspoging uit mijn vertrek om zo mijn plannen te dwarsbomen.’ Oei, zijn vader had hen dus net afgeluisterd en alleen al aan de scherpe toon waarmee hij het woordje ‘zoon’ uitsprak kon je merken dat zijn vader furieus was. Het had geen zin meer om het te ontkennen, daarom bond Miquel er geen doekjes meer om en zei hij waar het op stond. 

‘Ik ben het er absoluut níet mee eens wat u hier allemaal uitvoert en al helemaal niet dat u uw vervloekte experimenten op Marianne uittest. Ik wil hier weg, ik eis dat u me laat gaan, mij, Marianne, Stefan en Nola. Ik ben er klaar mee, vader. Ik kan u wel uitkotsen.’ Het gezicht van Marcus vertrok van woede bij de laatste woorden die Miquel uitspuugde.

‘En wat heb ik aan een zoon die mij niet waardeert en niet steunt? Je bent te veel bij je moeder geweest, zij is schuldig aan jou gedrag.’ Nu was Miquel furieus.

‘Houd mama hierbuiten. Ze is dood verdomme en dat is ook nog eens jou schuld!’ Miquel liet alle beleefdheidsvormen varen en had zin om zijn vader de huid vol te schelden. Tranen welde zich op in zijn ogen en gleden in een noodgang over zijn gezicht. ‘Hoe durf je haar nu nog te beschuldigen.’ fluisterde hij. Zijn vader liep met grote stappen op hem af en sloeg hem hard in zijn gezicht. Een grote rode vlek verscheen op Miquel’s wang en met een gezicht vertrokken van verdriet en pijn staarde hij naar het woedende en betraande gezicht van zijn vader.

‘Het is de hoogste tijd,’ zei zijn vader dodelijk kalm, ‘dat je opnieuw wordt opgevoed, dat je opnieuw wordt geboren.’ Met die woorden prikte Marcus een spuit in Miquel’s infuus en duwde het blauw oplichtende vloeistof in het zakje. 

‘Het spijt me, maar je laat me geen andere keus Miquel.’ Een brandend gevoel verspreidde zich over zijn hele lichaam en langzaam verloor hij het bewustzijn. Hij hoorde nog net zijn vader zeggen ‘ik hou van je’ voordat alles zwart werd.