Opowieści z Narnii. Powrót Księżniczki | ✔

Dziewiąty Liść 🍁

Victoria westchnęła.

— Nie marnuj tlenu i tak jest go tu strasznie mało — mruknęłam, leżąc na swoim łóżku i wpatrując się w sufit.

— Wiesz, co ci powiem, Adri? — spytała Evelyn, kończąc jeść swój posiłek. — To westchnięcie było takie jak typowo zakochanej laski.

— Wątpię — odpowiedziałam, przekręcając się na bok, by na nią spojrzeć. Oparłam głowę na ręce. — Po pierwsze musiałaby być zakochana, a po drugie być laską.

Zaśmiałam się z Evie, a brunetka rzuciła poduszką w każdą z nas. Założyła ręce na piersi i patrzyła uparcie przed siebie – na drzwi do naszej kamiennej sypialni.

— Wyglądasz jak dziecko, któremu zabrano miecz — powiedziałam, siadając na łóżku.

— Czyli jak ty, gdy zabrano ci łuk? — spytała czarnowłosa.

Spojrzałyśmy na siebie, by po chwili wybuchnąć śmiechem. Brunetka przewróciła oczami.

— Oh, zachowujesz się, jakby ktoś wsadził ci kija w dupę — stwierdziłam.

— Chyba, gdy walczyłyśmy, nadziała się na jakiegoś — rzekła Evie.

Znowu wybuchnęłyśmy śmiechem. Vicki spojrzała na nas z politowaniem. Rzuciłam w nią jej poduszką, mówiąc, że ma się rozchmurzyć.

Ktoś zapukał do drzwi.

— Zajęte — krzyknęła czarnowłosa i po raz kolejny się zaśmiałyśmy.

Victoria znowu westchnęła i podeszła do drzwi, żeby je otworzyć.

— Vicki, oddaj mi to wino! — zawołałam, gdy ona z kimś rozmawiała.

Evelyn zachichotała i pokazała mi, żebym była cicho. Kiwnęłam głową i zaczęłyśmy podsłuchiwać. Brunetka zaalarmowana nagłą ciszą wyszła bardziej na korytarz, przymykając za sobą drzwi, co uniemożliwiło nam podsłuchiwanie. Zaczęłam rozmawiać z Evie na w miarę normalne tematy, usiłując nie wybuchać, co chwila śmiechem.

Vicki wróciła do pomieszczenia cała zarumieniona i od razu położyła się do łóżka.

W ogóle jej nie poznawałam. Wiedziałam, że w ciągu ośmiu lat każdy wręcz diametralnie się zmienia, ale u niej to po prostu była przesada. Dawniej była moją najlepszą przyjaciółką i zwierzałyśmy się sobie nawzajem z sekretów, jakie posiadają dziesięciolatki. Ona również mi mówiła o swoich sekretach, snach, marzeniach. Była optymistką graniczącą z marzycielką. Zawsze się śmiała albo uśmiechała. Była miła, kulturalna, otwarta na nowych ludzi...

A teraz? Teraz wydawała się być zamkniętą w sobie realistką z niskim poczuciem humoru. Rozumiałam, że można mieć gorsze chwile, ale ona wydawała się mieć cały czas te gorsze chwile. Tak, stwierdziłam to po dwóch, przeżytych z nią, dniach.

— Martwię się o nią — powiedziała Evie, patrząc na swoją siostrę. — Wiesz, że nasz ojciec nas zostawił? — Pokręciłam głową. — Miałyśmy po piętnaście lat. Byli ze sobą zawsze bardzo zżyci. Kiedy nas opuścił podłamała się. Nie chciała nic jeść, pić, spać. — Spojrzała na mnie. — Jedno wydarzenie może zmienić to kim byliśmy i w co zawsze wierzyliśmy. A to zmienia, kim możemy się stać.

Ziewnęła i zamrugała kilka razy. Uśmiechnęła się.

— Nie słuchaj mnie. W nocy gadam większe głupoty niż gdybym była pijana. Dobranoc.

Zgasiła świeczkę po swojej stronie.

— Dobranoc — odpowiedziałam i zgasiłam świeczkę przy moim łóżku.