DAHIL SAYO ( Complete )

CHAPTER SEVENTY TWO

XIAN

Hindi ako nakatulog masyado kagabi sa kakaisip sa mag-ina ko kaya hindi ko na napigilan pa ang sarili kong tumawag kay mama para itanong kung may alam siya kung nasaan si ganda.

" hello ma" sambit ko

" oh xian iho napatawag ka?" Sagot ni mama

" a-ah m-ma a-alam nyo po ba kung nasaan si ameyhyst?" Nauutal kong tanong kay mama

" b-bakit ? may nangyari ba sa kanya? Nag-away ba kayo?" Sunod-sunod na tanong ni mama

" w-wala po ma.nagkatampuhan lang po" sagot ko

" hindi ko alam kong nasaan siya pero subukan mong pumunta sa condo na nabili nya 2 years ago.." kalmadong sabi ni mama

" xian,anak alam kong may ibang dahilan si amethyst bakit siya umalis sa bahay pero kung anuman yun, mag-usap kayo.normal lang yun sa mag-asawa na magkatampuhan pero wag nyong patagalin." Dagdag ni mama

" salamat po ma,puntahan ko po sila ni zoe" saad ko saka nagpa-alam kay mama mabilis akong lumabas ng opisina ko nakasalubong ko pa si lorraine pero hindi ko na ito pinansin pa.

After a minutes of driving nakarating ako sa address na binigay ni mama kung nasaan nandun ang mag-ina ko. Kinakabahan akong kumatok ng pinto sa ikatlong katok ko ng pinto ay nabuksan ito at lumantad ang bagong gising kong asawa. Kita ko sa mukha nya ang pagkagulat pero kahit ganun ay hindi nya ako pinalabas. tumalikod siya sa akin kaya sinundan ko siya papuntang kitchen kumuha siya ng tubig at ininom ng walang imik.

" ganda" tawag ko sa kanya pero hindi pa din siya umimik kaya lumapit ako sa kanya at niyakap siya sa likod

" I'm sorry ganda,please balik na kayo sa bahay..hindi ko kayang wala kayo ni zoe kayo ang buhay ko..please babe come back to me." Naiiyak kong sabi pero hindi pa din nalingon.

" gusto mo bang paalisin ko si lorraine sa opisina?gagawin ko yun bumalik ka lang sa akin..mahal na mahal kita gandA" tuluyan ng bumagsak ang mga luha ko wala na akong paki kong magmukha akong babae sa amin malungkot lang talaga ako na hindi ko nakikita ang mag-ina ko. Mas humigpit ang pagkakayakap ko sa kanya at sinubsub ang mukha ko sa balikat nya. Naramdaman ko ding umiiyak siya at dahan-dahang binaba ang mga kamay ko para magkaroon ng space sa pagitan namin. Nakaharap na siya sa akin at nagtitigan kami pareho.

" y-you k-know what pangit? Gus-gusto k-kong magalit sayo pero hindi ko magawa" umiiyak nyang sabi

" matapang lang ako pero may kahinaan din ako at isa ka sa mga kahinaan kong yun.. nasasaktan ako sa mga nangyayari *sob* nagagalit ako...*sob* galit sa sarili ko dahil pakiramdam ko ang laki ng pagkukulang ko" dagdag pa nya habang umiiyak hindi ko ding maiwasan hindi maiyak dahil sa akin nasasaktan siya.. niyakap ko siya ulit ng mahigpit

"Don't say that ganda wala kang kasalanan" sambit ko

" hindi pa ba ako sapat sayo pangit? Bakit pakiramdam ko ako lang yung lumalaban na hindi masira ang pamilya natin.." umiiyak nyang sabi habang marahan na pinapalo ang likod ko hinarap ko siya at pinahid ang mga luha na ako ang may gawa.

" I'm sorry ganda,i'm really really sorry" naiiyak kong sabi

" i'm sorry kung nasasaktan ka ngayon dahil sa akin.you don't deserve this..hindi ito ang pinangako ko..i'm sorry ganda..forgive me..promise babawi ako sayo.." dagdag ko habang nakatitig sa kanya.

" wag ka ng magpromise kung hindi mo naman gagawin kasi ang sakit-sakit na..." sambit nya

" pagod ka na ba ganda?" Naiiyak kong tanong