ALINTI|| Yarı Texting

5.4

Medya: Aras

Bir şeyler yapmalıydım, böylece yatıp ayaklarımı tavana dikmek hiçbir yarar getirmediği gibi bir yönden de başımı döndürüyordu.

Hatta bir ara sıkıntıdan evdeki merdivenlerden aşağı kayıp, tekrardan yukarı çıkıyordum fakat babam anneme o özel cümleyi kurduğu an durmak zorunda kaldım.

'Hanım, kızımız kafayı yiyor sanırım. Telefonu getir, rehetabilasyonu arayacağım.'

Bu günü yaptığım aptallıklarla yarılamıştım, akşam nasıl sağ çıkacaktım?

O günü düşünmeden nasıl duracaktım? Mükemmel bir besteyi uzun ve kemikli parmaklarıyla çalan Doğuş'u, çaldığı bestenin getirdiği cazibeyi nasıl unutacaktım? Bir şeyler yapıp kafamı dağıtmam gerekiyordu ve ben en son aramam gereken kişiyi aramıştım.
Aras'ı.

"Aa Beria'cığım, gözüm yollarda kaldı. Sen beni arar mıydın?"

Ben niye bu gerizekalıyı aramıştım ki?

"Elim kaymış, gerçekten. Kesinlikle üzerinde oturduğum telefon aradı seni. Hadi görüşürüz."

"Evet bak ben de gönülden inandım buna. Mükemmel cazibeme kapıldın ve benimle buluşmak istiyorsun değil mi? Pekala, beni saat altıda her zamanki parktan alabilirsin."

Yüzüme kapattı.

Aras Demir az önce yüzüme kapattı ve onu saat altıda alabileceğimi söyledi.
Üstelik ona buluşmak istediğimi bile söylememiştim, sadece yanlışlıkla aradığımı belirtip yüzüne kapatacaktım ve orada bitecekti. Pek de şaşırdığım söylenilmezdi, her zamanki Aras Demir ukalalığı.

Saat 6'ya 45 dakika kalmıştı, çantamı hazırlayıp dudaklarıma hafif bir lip balm sürdüm ve kıyafetlerimi değiştirdim.
Hazırlıklarım Aras'ı göreceğim için değil birkaç gün sonra insana benzemek istediğim içindi, taranmamış kabarık saçlarla ve pijamayla dışarı çıkacak kadar yıkık değildim henüz.

Parka vardığımda Aras her zamanki haliyle ağaca yaslanmış bir şekilde sigara içiyordu. Üzerine deri bir ceket, siyah bir tişört ve dar paça bir kot giymişti. Yüzüne de 'ben kötü bir çocuğum' ifadesini takınmıştı.
Birkaç dakika sonra beni fark edip bana doğru yürümeye başladı.

"Sonunda insana benzemişsin."

Yüzümü buruşturup Aras'a 'ciddi misin?' bakışı atıp yürümeye devam ettim.

"Öyle demeyecektim, bakımlı olmuşsun yani. Aşk acısı çeken ergen kızlar gibi gözükmüyorsun."

"Ne yazık, sen hala sevgilisinden ayrılan, sigara içip acılı bir fotoğraf paylaşan çocuklara benziyorsun."

Aras yürümesini durduğunda göz ucuyla bana baktı, o durduğunda ben de durdum.

"Zayıfladın mı lan sen?"

"Hayır, neden ki?"

"Bu tepkiyi değil de 'ayyy gerçekten zayıflamış mıyım? Kaç kilo zayıflamışımdır mesela?' tepkisini bekliyordum."

"Öyle bir kız olmadığımı en başından anlaman gerekiyordu."

En başından kastım ben farkında olmasam da her anımı izlemeye başladığı andı. Ki artık yadırgamıyordum bile, daha kaç tane beni izleyen insan vardı? 6 olduğuna yemin edebilirim.