FEDA EDİLMİŞ HAYATLAR

22. Bölüm: Bir Çarpı Daha..?

Ahuşen'in yaptıklarını saçma ve çocuksu bulan okurlarım... Ahuşen çok genç olduğu için bu kadar çok hata yapıyor ve saçmalıyor. Genç bir bireye olgun davranışlar yazmam, bu tutarsızlık olurdu. Lütfen bunu göz önünde bulundurarak bu hikayeyi okuyun.

***

🌸 Yazarınız Keyifli Okumalar Diler 🌸

***

Yatakta birbirine sarılarak yatan ikili sessizce konuşuyorlardı.

"Ablamın karnı belli olmaya başladı. Diğer aya da cinsiyeti belli olur demiş doktor. Zafer abide yakında çıkacak. Her şey yoluna girmeye başladı değil mi..?" dedi Ahuşen gülümseyerek.

"Evet öyle..." dedi Baran da ve karısı gibi gülümsedi. Beraber mutlu geçirdikleri iki ayları olmuştu. Bu zaman içinde Baran her zaman karısını etkileyecek şeyler yapıyor, onu güldürüyor, şaşırtıyor, iltifat ediyordu. Ara ara tesadüfmüş gibi karısına çıplak yakalanıyordu. Böylece onun utancını çekinikliğini biraz biraz kırmıştı Baran. Şimdi ise karısı çıplak bedenine kolunu dolamış sarılıyor, omzuna kafasını koymuş tatlı tatlı konuşuyordu. Baran'ın istediği samimiliği yavaş yavaş yakalıyorlardı. 'Keşke birazda Ahuşen ilk adımı atsa...' diye geçirdi içinden Baran. Artık karısının onu sevdiğini, istediğini biliyordu. Bu konuda bir daha tereddüte düşmeyeceğine kendine söz vermişti. Sözünü de tutuyordu. Ama şimdi de gönlü karısı tarafından arzulanmak... Onun tarafından çekilmek istiyordu. Hep kendisinin çeken olması Baran'ın erkeklik gururunu kırıyordu. Tabii... Tüm bunlardan habersiz olan Ahuşen yapmadıklarının Baran için kırıcı olduğunun farkında bile değildi.

" Zafer abi çıkınca Asude abla çok mutlu olacak değil mi..?" diye sordu Ahuşen, yandan eşine bakmaya çalışarak.

"Evet..." dedi Baran mırıldanır gibi. Ve karısının kendisine sarılan kolunda yavaş yavaş parmaklarını gezdirmeye başladı.

"Sende mutlu olacaksın değil mi..?"

"Hı hı..." dedi Baran ve parmaklarını karısının omuzlarına kadar çıkardı.

"Benimle de mutlu musun..?" diye sordu Ahuşen bir çırpıda. Bu soruyu sormayı önceden planladığı için düşünmeden sormaya karar vermişti ve öylede yapmıştı.

"Tabii ki Ahuşen niye böyle bir soru sordun ki..?" diye sordu Baran. Konunun ciddi yerlere varacağını sezmişti ve karısının bedeninde yaptığı kendince arsız dokunuşlara ara verdi. Tüm dikkatini eşinin söylediklerine verdi.

"Hiç..." dedi Ahuşen kendini birazcık Baran'dan uzaklaştırarak.

"Ne oldu söyelesene..."

"Ben sana yetiyorum değil mi..?"

"O nasıl soru..?" diyen Baran Ahuşen'in neyi merak ettiğini bir türlü anlayamamıştı.

"Zafer abi arkadaşın biliyorum ama yinede merak ediyorum. Kimse olmasada ben yeterim değil mi..?"

"Ahuşen... Ayrı eve mi çıkmak istiyorsun..?"

"Hayır... O nereden çıktı..?" diyen Ahuşen şaşkınca baktı Baran'a.

"Sen, ben sana yeterim başkasına ihtiyacın yok değil mi..?, diye sorunca ayrı yaşamak istiyorsun galiba diye düşündüm..."

"Hayır ayrı yaşamak istemiyorum. Bu konakta mutluyum..." dedi Ahuşen, son cümlesini daha bir durgun söylemişti.

"O zaman niye böyle bir düşünceye giriyorsun ki.."

"Hiç.." dedi Ahuşen ama birkaç gün önce duydukları gelmişti aklına. Gelen misafirler onun hakkında, 'O Baran ağaya yetemez. Ne çocuk verebilir, ne de o çocuğa bakabilir. Eline aldığı işi bile yapamıyor, Baran ağanın bakımını güvenipte nasıl ona bırakıyorsunuz anlamıyoruz. Geçen gün ilacını vermeyi bile unutmuş diye duydum. Baran ağayı iyi yapacağına daha da kötü yapıyor. Ahuşen olmasa Baran ağa çoktan ayağa kalkmıştı. Zafer de yok zaten Baran ağa iyice eve kapandı, dışarı çıktığı yok... Zafer gelsede Baran ağaya yeniden yardımcı olsa. Yoksa başka birini kabul etmiyor Baran ağa... Böyle giderse...' diyorlardı. Ahuşen'i görünce susuyorlardı. Ama Ahuşen daha girdiği odadan çıkmadan kaldıkları yerden devam ediyorlardı.