One Direction One Shots (Dutch) #Wattys2019

Pijn - Liam/Niam

Liam
Zo snel mogelijk ren ik naar mijn kamer als ik thuis kom. Ik doe de deur op slot en pak onder mijn bed een van de vele first-aid kits.

Licht trillend pak ik een verband en een zalfje. Dan ga ik op mijn bed zitten en trek mijn shirt uit.

De blauwe plekken kan je goed zien, en ook de wond bij mijn buik is goed te zien. Ik vloek zacht. Dat wordt weer een litteken.

Die pesters ook.

Ik ben Liam, ik ben 17 jaar, en ik heb 2 keer de X Factor verloren.

Mijn moeder is een hele lieve vrouw. Maar nadat ze erachter kwam dat mijn vader was vreemdgegaan, nam ze mijn zussen mee en bleef ik achter bij mijn vader. Ik was 14 jaar. Een paar weken later deed ik voor het eerst mee aan de X Factor.

En mijn vader, laten we zeggen dat hij me niet echt mag. De pesters op mijn school die zijn ook echt heel fijn.

Ik wou dat ik mijn moeder nog kon spreken, maar ze heeft haar nummer verandert.

Mijn leven loopt dus niet echt op rolletjes.

Ik schiet uit mijn gedachtes door een stekende pijn in mijn buik. De kleine steekwond is weer begonnen met bloeden.

Snel pak ik een natte handdoek, waarna ik de wond schoonmaak. Ik doe er verband omheen en dan smeer ik een zalfje op mijn blauwe plekken.

Ik was mijn handen, berg de EHBO kit op en dan loop ik snel naar beneden, om te beginnen aan het eten.

Mijn vader komt zometeen thuis, en dan moet er eten op tafel staan. De tafel moet ook gedekt zijn, anders heb ik echt een groot probleem.

Snel begin ik met spaghetti maken. Als ik even weg kan bij de pan, dek ik de tafel. Dan ga ik snel weer bij het eten staan.

Ik hoor de deur opengaan. 'Shit,' mompel ik.

Het eten moet nog een paar minuten.

Ik bereid me alvast voor op de klappen, terwijl ik gefocust naar het eten kijk.

'Waar is mijn eten?!' roept een harde stem, waardoor ik ineen krimp.

'H-het komt eraan v-vader,' stotter ik, terwijl ik het vuur uit zet en de pan naar de tafel breng.

Wanneer de pan op de tafel staat, voel ik meteen een vuist in mijn buik, terwijl hij me tegen de kast duwt. De kast wankelt en valt even later met veel lawaai bovenop me. Ik knijp mijn ogen dicht van de pijn en een paar tranen rollen over mijn wangen.

Mijn vader was wel een aardige gozer. Hij hield van me, zo veel. En ik van hem. Maar sinds hij met die Brandon omgaat, wat al 5 jaar is, is hij helemaal verlept.

Vanaf toen is hij vreemdgegaan en heeft hij haat voor mij gekregen.

Als mijn moeder dat wist, had ze mij ook meegenomen. Dat weet ik zeker.

Mijn vader lacht me heel hard uit. 'Nutteloos joch. Je weet dat je nutteloos bent, toch?!' zegt hij, terwijl hij mijn hoofd omhoog trekt.

'Ja, vader.'

'Mooi.' En met dat woord, laat hij mijn hoofd los en begint hij te eten, mij in de troep achterlatend, die ik zelf mag gaan opruimen.

•

Als mijn vader mij tussen de spullen vandaan haalt waar ik onder lig, ben ik al half bewusteloos. Ik kan niet bewegen en krijg niet 100 procent mee wat er allemaal gebeurd.

Hij schreeuwt naar me, maar het klinkt als een fluister.

Hij slaat me, maar ik voel het amper.

Hij gooit me tegen de trap aan, maar ik voel er niks van.