One Direction One Shots (Dutch) #Wattys2019

Gedwongen - Zayn

Zayn
Het is 3 jaar geleden dat ik mijn beste vrienden heb achtergelaten, de sukkels. En daar zijn veel redenen voor.

Ik was ongelukkig door de fans. Ze noemden me een terrorist, omdat ik iets donkerder ben dan de rest.

Ik was ongelukkig door Perrie. Ook al was ze mijn verloofde, ik haat haar.

De jongens zijn klootzak- Ach, waar heb ik het over. Jullie komen er snel genoeg achter dat dat allemaal niet waar is. Ik werd gedwongen.

Mijn vader, je zou denken dat ik geen contact meer heb met hem, maar dat heb ik wel.

Technisch gezien heeft hij me gewoon meegenomen en gedwongen te stoppen met de band. Als ik dat niet zou doen, zou hij iets doen met de jongens. En ik wou niet weten wat.

Ik hou van de jongens. Ik mag het risico dus echt niet lopen dat er wat met ze gebeurd.

Ze zijn ook doorgegaan met de band, en het doet best pijn om te zien dat ze doorgaan met hun leven. Want ik kan dat niet.

Daarom heb ik het uit moeten maken met Perrie.

Ik ben door mijn vader verandert, terwijl mijn zachte ik vast zit, ik laat hem alleen zien wanneer ik dat wil. Mijn haar wordt elke week in een andere stoere kleur geverfd, ik moest beginnen aan drugs en moest dealen met andere mensen.

Ook nu loop ik weer door een steegje met een hele koffer drugs, om te verkopen aan iemand.

Ik kom aan bij de container. De persoon staat er al. "Ah, daar ben je." Zegt degene. Hij heeft een bekende stem, maar ik weet niet waarvan ik hem herken.

Hij heeft een donkere jas aan, met de capuchon over zijn hoofd. Ook heeft hij een donkere pet op en een bril. Zijn gezicht zie ik niet goed.

"Tja, ik kom graag opdagen." Lieg ik nonchalant. "De koffer met geld, in ruil voor de coke die je zo graag wilt."

Hij haalt een koffer achter zijn rug vandaan en opent hem, om allemaal biljetten te zien. Ik open mijn koffer en zucht lichtelijk geïrriteerd als ik alle zakjes coke zie.

Snel sluit ik hem weer en de man gooit zijn koffer naar mij. Ik gooi mijn koffer naar de man. Dan staart hij me even aan.

"Je leven is niet zo makkelijk meer he?" Zegt hij dan opeens. En ik weet niet waarom, maar ik merk dat mijn zachte ik een beetje omhoog komt. Dus begin ik met praten.

"Tja, mijn bandleven was veel fijner dan dit troepleven. Thanks to my dad."

"Hoezo kan je dat danken aan je vader?"

"Meer verafschuwen. Ik haat dit leven. Ik hou van mijn bandleven, maar daar heb ik nooit meer een kans voor weetje. Mn vader verbiedt het me."

"Waarom dan?"

"Hij zou iets doen met mijn bandleden. En mijn vader kennende, zou het tot moorden kunnen uitlopen."

"One Direction toch?"

Verbaasd knik ik. "Hoe weet je- Ach laat maar, je bent gewoon iemand waar ik mijn domme kut problemen aan vertel die ik toch nooit meer zie."

"Het maakt niet uit, jongen, echt niet. Geniet van het leven. Voor zover dat kan in jouw geval." Hij geeft me een schouderklopje en loopt richting de uitgang van de steeg.

Verbaast draai ik me om en loop de steeg weer uit, met de koffer met geld in mijn hand.

Op naar huis. Ik moet het geld aan mijn vader geven, en dan word ik waarschijnlijk in elkaar geslagen. Zoals altijd.

Maar dat liever dan dat er iets met de jongens gebeurd.

Opeens word ik aangevallen en houden 3 personen mij in een houdgreep. Het gebeurt zo snel dat ik geen tijd heb om te reageren. Ik probeer me toch te verzetten en los te raken, zonder succes.