One Direction One Shots (Dutch) #Wattys2019

Hybrid - Louis

Louis
Mijn voorzichtige voetstappen klinken op de natte, verlaten straten. Ik tril van de kou en de vocht. Mijn armen zijn beschermend om me heen geslagen. Bijna iedereen slaapt. Soms zie ik nog iemand lopen, maar dan verstop ik me gewoon.

Mijn staart is om me heen geslagen, in de hoop meer warmte te creëren. Mijn oren liggen plat op mijn hoofd.

Alweer voel ik de kou door mijn lichaam. Er schieten tranen in mijn ogen. Snel loop ik verder, naar de plaats met de vele containers.

Ik heb eten en drinken nodig.

Ik loop het steegje in en staar naar de vele containers. Ze zien er leeg uit. Ik open er een, en zie dat er inderdaad weinig in ligt. Ik zucht en klim in de container. Dat is gewoon makkelijk.

Er zit niet veel in, dus zo ga ik verder naar de volgende container.

Wanneer ik alle containers heb gehad, heb ik helemaal niks. Echt niks.

Vermoeid laat ik me zakken tegen de zijkant van de containers. Meerdere tranen verlaten mijn ogen. Het is koud en ik heb zo'n honger.

Ik hoor ineens andere voetstappen in de buurt, waardoor ik mijn adem inhoud. Mijn oren staan overeind en ik luister naar de voetstappen.

Ze zijn groot en luid. Ik heb hier geen goed gevoel bij.

Ik probeer zo stil mogelijk te zijn. Maar het heeft helemaal geen zin. Hij weet op de een of andere manier dat ik hier ben en al snel voel ik een trap in mijn buik. Een sis van pijn ontsnapt uit mijn mond. De man besluit me gewoon in elkaar te slaan, alsof ik een boksbal ben.

Hij lacht, ik huil. De pijn in mijn buik wordt mij al snel te veel. Het doet zo'n pijn. Ik ben te dun voor deze harde klappen en schoppen. Mijn lichaam kan dit niet meer aan. Dit kan ik niet overleven als hij nog heel lang door gaat.

Ik krimp ineen en probeer mijn buik meer te beschermen. Hij schopt tegen mijn armen, maar hij is niet tevreden. Daarom schopt hij tegen mijn hoofd en schiet ik weer omhoog, waardoor hij weer verder gaat bij mijn buik, mijn borst en mijn armen.

Ik voel het bloed langs mijn wang naar beneden stromen, door maar één schop, en ook mijn armen beginnen te bloeden.

Snikken verlaten mijn mond, dus de man begint nog harder te slaan. Dit gaat niet goed komen.

Of toch wel.

'Hey! Laat hem met rust!'

De man stopt met slaan en besluit weg te rennen. Een paar snikken verlaten mijn mond, terwijl ik verwond op de grond blijf liggen. Ik heb de energie niet om op te staan.

Twee paar voetstappen rennen de steeg in. Ik schrik er zo erg van, dat er meteen heel veel adrenaline door mijn lichaam begint te stromen en ik overeind schiet. Wanneer ik een zwartharige jongen en een bruinharige jongen zie staan, besluit ik op te staan en weg te rennen naar de andere kant.

Zo snel als mijn lichaam dat toelaat.

Ik ren de straat weer op en ren langs de huizen. Nadat ik de hoek weer om ga, een ander steegje in, verdwijnt de adrenaline en komt de pijn weer terug. Ik slaak een zachte kreet van pijn en laat me vallen op de grond.

Tranen prikken weer in mijn ogen. Alles is wazig, alles draait, alles doet pijn.

Hoe houd ik dit vol.

'Hij is hier! Zayn!' Ik schrik en krimp ineen.

Ze gaan me pijn doen. Ze gaan me pijn doen. Ze gaan me pijn doen.

Ik hoor de twee jongens voorzichtig naast mij zitten. 'Hey maatje, gaat het?'

Ik frons en til mijn hoofd een beetje op. Ik kijk de jongens bang aan. Ze zien er bezorgd uit.