One Direction One Shots (Dutch) #Wattys2019

Inbraak (2) - Niall

Vervolg van 'Inbraak - Harry' x

Niall
Kou.

Dat is wat ik voel wanneer ik wakker word. Mijn hoofd bonkt en alles is wazig voor mijn ogen. Ik herinner me ook niet wat er gisteren is gebeurd.

Ik sluit mijn ogen weer. Wat is er gebeurd? Waarom heb ik zo'n pijn?

Pas dan merk ik dat ik ben vastgebonden en ben ik klaarwakker.

Mijn handen zitten stevig vastgebonden aan een stoel en ook mijn borst word er stevig tegenaan gedrukt. Mijn voeten zitten vastgebonden en mijn shirt is ook verdwenen.

Ik kijk om me heen en zie dat ik in mijn eigen kamer ben, in mijn eigen appartement.

'Hallo?!' roep ik door het huis. Ik probeer mezelf los te rukken en langzaam raak ik in paniek.

'Help! Iemand!'

Ik schreeuw als iemand me naar achteren trekt, met stoel en al. De stoel staat verkeerd, wat er voor zorgt dat ik met een klap naar de zijkant val. Een kreun van pijn verlaat mijn mond.

'Bek dicht, Horan.'

Degene die mij heeft vastgebonden heeft een lage stem en grote handen. Hij heeft krullend haar en zijn ogen zijn bruin.

Ik moet meteen aan Harry denken, aan wat er is gebeurd met hem. De inbraak, waar hij hard werd geslagen. Waar hij een kast bovenop zich kreeg. Waarvan ik nog steeds nachtmerries heb. Wat nou als we nog later waren?

Ik word weer overeind gezet en meteen wordt er ductape op mijn mond geplakt. Ook wordt er een doek om mijn hoofd gebonden, bij mijn ogen.

Ik kan niet bewegen, niet meer kijken en niet ademen door mijn mond. Ik kan ook niet eten, drinken of bellen. Ik kan niks.

I'm fucked.

Trillend zit ik op de stoel, terwijl er een hand langs mijn borst streelt. 'Je bent zo knap,' fluistert hij hees in mijn oor.

Ik wil wakker worden. Wakker worden uit deze nachtmerrie.

Ik probeer weer mijn handen los te krijgen, ik probeer te schoppen, de blinddoek of de ductape weg te krijgen, maar het heeft allemaal geen zin. Ik hoor de man hard lachen.

'Gaat niet werken, babe.'

Ik voel hem langzaam naar beneden gaan, richting mijn broek. Ruw pakt hij mijn riem vast en maakt hem langzaam los.

Ik begin te schreeuwen, alleen kan niemand dat horen. Natuurlijk. Ik voel tranen over mijn wangen stromen.

'Weet je nog? 2 maanden geleden was Harry in deze positie, oh wat was het mooi om hem pijn te doen.'

Mijn hart begint sneller te kloppen. Ik heb gezien wat hij kan doen. Het beeld van Harry in die opbergkast met een andere kast bovenop hem verschijnt weer en een snik verlaat mijn mond.

'Ik snap alleen niet waarom ik niet meteen naar jou toe ben gegaan, jij bent veel knapper, blondie. Nu kan ik nog veel meer plezier hebben.' Hij schuift de stoel ergens naartoe, waardoor ik er weer bijna vanaf val.

'Het wordt leuk, babe.' Trillend zit ik op die stoel, zonder iets te kunnen doen.

Hij beweegt zijn hand weer over mijn borst en ik voel dat hij op mijn schoot gaat zitten. Een gedempte schreeuw verlaat mijn mond als hij weer aan mijn broek begint te trekken.

Ik probeer zoveel mogelijk tegen te werken, maar hij geeft me een stevige vuist in mijn buik. Meerdere snikken verlaten mijn mond.

Laat het stoppen. Laat het stoppen. Alsjeblieft, iemand moet binnenkomen en mij helpen. Laat dit stoppen.