Spotkanie D.K// I✔️

- Carrie...

Carrie

Otwieram oczy. Leżę na moim łóżku, w swoim pokoju. To był sen?

Odwracam głowę w stronę okna.

- Carrie...

- Wszystko w porządku? - pytają dwa głosy na raz.

Znowu się odwracam, tyle że teraz w stronę drzwi z których dobiegają dźwięki.

Michał i Dawid. Czyli to nie był sen.

Michał, on mi powiedział, że mu się podobam.

Oni się bili? Kwiat ma rozciętą wargę a Wiśniewski podbite oko. Bili się.

Spokojnie Carrie. Wdech. Wydech. Wdech. Wydech.

- Tak, ale boli mnie głowa - odpowiadam szeptem.

- Może dla tego, że kiedy ten dureń cię niósł uderzyłeś głową w futrynę - mruczy cicho Wiśnia.

- Co? - szybko podnoszę się do pozycji siedzącej, co jest błędem - Moja głowa!

- Hej wszystko dobrze. Może trzeba jechać do szpitala? - Dawid do mnie podbiega i klęka obok.

- Nie. Nie trzeba. Możecie iść chce odpocząć?

Michał kiwa lekko głową, żegna się krótkim cześć i wychodzi.

- Gdzie Magda?

- Na dole, poszła zrobić okład.

Moja głowa!! Boli. Magda szybciej!

- Na pewno wszystko w porządku? Nie wyglądasz najlepiej.

- Wszystko okej. Prześpię się i mi przejdzie.

- Dobrze - wstaje i podchodzi do drzwi. Odwraca się - Przepraszam - wychodzi.

Kiedy tylko zamyka za sobą drzwi po moich policzkach zaczynają spływać łzy. Przewracam się tak, że leżę na brzuchu. Wtulam głowę w poduszkę, by zacząć w nią krzyczeć.

- Carrie.

Podnoszę się. Magda już po chwili mnie tuli.

- Nie mogę. Oni się bili. Michał powiedział, że mu się podobam. Ja... ja... ja tak nie chce.

- Wiem, że to może nie jest najłatwiejsze ale... ale. Dobra nie mam żadnego ale. Wiem tylko, że to musi naprawdę boleć.

- Boli i to nie wiesz nawet jak - pokazuję na głowę - Powiesz mi co się stało?

Magda

Boje się co zastane, kiedy zejdę na dół. Może trzeba będzie jechać do lasu zakopywać jakieś zwłoki? Chociaż chyba nie może być tak źle, prawda?

Wchodząc do pokoju siadam na łóżku i patrzę w otwarte drzwi. Co? Chce wiedzieć co się dzieje.

Po kilku minutach spokojnej rozmowy, Carrie zaczyna się drżeć, a za chwile znowu cisza.

Cicho. Jest za cicho! Zrywam się z łóżka i wybiegam z pokoju. Zbiegając po schodach znów słyszę krzyki tym razem Michała i Dawida.

Wchodząc do salonu, aż się zatrzymuje. Dawid siedzi na Michale i go bije.

- Carrie! - podbiegam do niej. Chyba zemdlała.

Sprawdzam szybko czy oddycha. Żyje.

- Co wy robicie! - krzyczę próbując ich rozdzielić, czyli w tym przypadku zwalić Kwiatkowskiego z Michała.

- Jak wy się zachowujecie!? Chyba jesteście dorośli! Zachowujecie się jak skończeni idioci. To wasza wina, że ona tu leży a wy co?  Kurwa mać tarzacie się obok i bijecie!

- Magda uspok...

- Nie mów mi kiedy mam być spokojna, a kiedy nie do jasnej cholery! - chyba nigdy nie byłam tak bardzo zdenerwowana jak teraz - Albo pomożecie mi wynieść Carrie na górę, albo spadać stąd, a ja poradzę sobie sama! - przed chwilą było o zdenerwowaniu, ale ludzie. Jeszcze nigdy z moich ust nie wyszło tyle brzydkich słów.

Na ogół jestem bardzo spokojną osobą, ale to co oni sobą reprezentują przechodzi ludzkie pojęcie! Nikt, ale to nikt nie będzie się tak zachowywać w stosunku do Carrie, mnie i całej mojej rodziny. Nie pozwolę na to!

- Nie wiem jak oni cię nieśli, że walnęłaś głową o framugę, bo ja zostałam na dole.

- Czyli ty jednym słowem... - zaczyna.

- Opierdoliłam ich - kończę za nią.

- Nie przeklinaj - upomina mnie.

Carrie 

- Nie przeklinaj - upominam ją - A tak w ogóle to dziękuję.

- Nie ma za co. A teraz oglądamy film - wstaje i przynosi swojego laptopa.

- Jaki?

- Sierra Burgess Is a Loser - mówi i siada obok.

Hejo
Na początku chciałabym zapytać czy nie chciałybyście maratonu.

A drugą sprawą jest to, że ja nie wiem czy niektórym się to co pisze nie podoba czy co w porównaniu do odczytów gwiazdek nie ma prawie wcale. Wiadomo są osoby które pod każdym rozdziałem takową zostawiają, ale większość osób to takie, które przeczytają i wychodzą. Nie zmuszam oczywiście, ale miło się patrzy kiedy ktoś zostawi gwiazdkę, albo napisze miły komentarz.

miłego dnia