BLACK!

34😍

Άρης ποβ..
Αυτό που έβλεπα με πονούσε τόσο που είχα μείνει ακίνητος...
Ελπ- φύγε Άρη... Είπε με βραχνά φωνή δίχως συναισθήματα...
Εγω- όχι Ελπ ήρθα για να μείνω... Απλά άσε με να σε πλησιάσω...
Ελπ- ΌΧΙ! ΦΎΓΕ! Ούρλιαξε ενώ έριξε κάτω κάποια γυάλινα πράγματα
Εγώ τότε την πλησίασα αργά...
Ελπ- ΌΧΙ ΌΧΙ ΌΧΙ ΜΗΝ ΜΕ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙΣ! ΔΕΝ ΠΡΈΠΕΙ....
Ούρλιαξε ξανά ενώ είχε πέσει κάτω στα γόνατα της και έκλαιγε... Φαινόταν πως την είχαν κύριε ει πάλι οι δαίμονες της...
Εγώ τότε την πήρα αγκαλιά... Μια σφιχτή αγκαλιά... Και προς έκπληξη μου με αγκάλιασε και αυτή πίσω ενώ ένιωσα τις αναπνοές της να ηρεμούν... Πήγα μετά από ώρα να την αφήσω αλλά αυτή με έσφιξε πιο πολύ πάνω της... Και εγώ χαμογέλασα ενώ της φίλησα το κεφάλι... Θες να μ μιλήσεις Ελπίδα μου?
Τότε ένιωσα την Ελπίδα να κουνάει αρνητικά το κεφάλι της...
Ελπ- πήγαινε πάνω θα έρθω και εγώ σε λίγο απλά να μαζέψω αυτά που έκανα...
Εγω- θα σε βοηθήσω μικρή... Μην μας κοπείς κιόλας...
Αυτή γέλασε ελαφρά και αρχίσαμε να μαζεύουμε τα γυαλιά από κάτω... Όταν τα μαζέψαμε ανεβήκαμε πάνω και είδαμε την Μαρία να κλαίει και τον Στέφανο να προσπαθεί να την ηρεμισει αλλά μόλις άκουσε βήματα σήκωσε το κεφάλι της και τα βουρκωμενα ματιά της συναντισαν τα κόκκινα της Ελπίδας...
Μαρια- ω Θεέ μ είσαι καλά...
Είπε και έτρεξε στην αγκαλιά της... Η ελπίδα στην αγκάλιασε πίσω με δύναμη...
Ελπ- τι νόμιζες μωρή ότι θα με ξεφορτωθεις τόσο εύκολα είπες βράχνα φωνή από το κλάμα και από τα ουρλιαχτά..
Η Μαρία απλά γέλασε... Πραγματικά δεν θέλω να ξέρω τι θα γίνει αν κάποια από τις δύο τους πάθει τίποτα... Μάλλον η άλλη θα καταρρεύσει...