BLACK!

27😍

Ελπίδας ποβ...
Αφού τον χαστούκισα έφυγα από το σπίτι για να πάω στην παραλία... Τον θέλω... Τον θέλω πολύ... Αυτός δεν με ξέρει όσο τον ξερω εγώ... Εγώ τον ήξερα μέσα από τον πατέρα του... Ξέρω τι μπορεί να μ προσφέρει και τι όχι... Αυτός όμως δεν ξέρει πως εγώ δεν έχω τπτ να του δώσω... Του είπα και για την αρρώστια μου... Βασικά έπρεπε να είχα πεθάνει αλλά όπως λένε και οι γιατροί ζω από θαύμα... Κανείς δεν γνωρίζει πως έχω αυτή την ασθένεια...
Με πονεσαν? Με ενόχλησαν? Δεν ξέρω... Αυτά τα λόγια που είπε ήταν σαν μαχαίρια... Αυτά πιστεύει για εμένα? Τόσο φθηνή φαίνομαι?? Τόσο άθλια..? Μπορεί να μην ήμουν και ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου και σίγουρα μου αξίζουν όλα αυτά π περνάω τρ αλλά... Νομίζω... Πως.... Είμαι ερωτευμένη μαζί του... Το αποφάσισα... Θα πάω στο νεκροταφείο... Να δω την μαμά μ, τον μπαμπά μ... Την αδελφή μ...
Όταν έφτασα εκεί δεν υπήρχε κανείς... Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν 11 η ώρα το βράδυ... Άφησα πρώτα λουλούδια στην αδελφή μ... Μετά στην μαμά μ και στο τέλος πήγα και έκατσα στον τάφο του μπαμπά μου... Να του πω πως αισθάνομαι... Πάντα αυτό έκανα... Θυμάμαι κιόλας πως μια φορά που ήμουν μικρή και με ρώτησαν ποιος η ποια είναι ο/η καλύτερος μ φίλος εγώ τους είπα πως είναι ο μπαμπάς μου... Με αυτήν την σκέψη χαμογέλασα...
Άναψα ένα τσιγάρο και έκατσα δίπλα από τον τάφο του και απλά σκεφτόμουν... Όταν ξεφυσηξα τον καπνό του είπα...
Ελπ, - τα έχω κάνει χάλια μπαμπά... Για άλλη μια φορά σε απογοήτευσα... Έχω μια ασθένεια σοβαρή και ενώ έχω χρόνο να την ηιατρεψω δεν θέλω... Μου αξίζει αυτό που ζω... Έχω αφαιρέσει τόσες ζωές... Είμαι μια πληρωμένη δολοφόνος που δεν έχει ψυχή ούτε αισθήματα... Θέλω να κλάψω και δεν μπορώ... Είμαι αδύναμη.... Έναν άνθρωπο ερωτεύτηκα πραγματικά και αυτός πιστεύει ότι είμαι μια του δρόμου... Και με το δίκιο του... (γελάει πίκρα και συνεχίζει) βαμμένο μαλλί, τατουάζ, σκουλαρίκια, σώμα γεμάτο μύες από την γυμναστική... Όλα τελικά κινουντε γύρω από την εμφάνιση μας μπαμπά... Είμαι μια αποτυχημένη... Ούτε καν σχολείο δεν πάω τρ...(τους τελευταίους μήνες δλδ...) δεν θα καταφέρω να γίνω ποτέ μια σπουδαία μαθηματικός όπως εσύ και όλα αυτά γτ το κάρμα με κυνηγά... Θα με τιμωρήσει... Μου αξίζει αυτό που περναω... Αλλά δεν θέλω να πεθάνω... Όχι γτ φοβάμαι για εμένα αλλά γτ μπαμπά θα αφήσω πίσω ανθρώπους που αγαπώ.. Που με στήριξαν... Στα εύκολα, στα δύσκολα... Πρώτα από όλα θα αφήσω μόνη της την Μαρία... Δεν θα μου το συγχωρήσω ποτέ... Μετά θα αφήσω τον Ματεο... Τρ θα μ πεις πως ο Ματεο φταίει για αυτό το ανθρωπόμορφο τέρας π έχω γίνει... Αλλά δεν είναι έτσι... Με στήριξε πολύ μπαμπά μετά τον θάνατο σας... Ήταν δίπλα μου σαν οικογένεια.. Φίλοι... Γνωστοί... Όλοι... Μετά θα αφήσω τον Άρη... Ξέρω πως νιώθει κάτι για εμένα αλλά λογικά θα είναι ένας απλός ενθουσιασμός... Θα το ξεπεράσει... Εγώ όμως? Δεν νμζ να νιώθω ολοκληρωμένη... Θα είμαι μόνη μ γτ εσύ μπαμπά πηγές στον παράδεισο ενώ εγώ μάλλον θα πάω στην κόλαση... Έχω αποτύχει παντου... Ούτε ο αδελφός μ δεν θέλει να με βλέπει... Εγώ όμως το αγαπάω πολύ... Παρά πολύ και τον προσέχω όσο μπορώ... Τελείωσα όλο το πακέτο με τα τσιγάρα και σηκώθηκα να φύγω...
Αρ- δεν είσαι τίποτα από όλα αυτά που είπες... Και αυτό που νιώθω για εσένα δεν είναι απλώς ένας ενθουσιασμός... Νμζ πως... Σε.... Αγαπάω.... Από το λίγο που σε ξέρω νιώθω πως αν φύγεις θα μείνω μόνος μου σε έναν κόσμο άδειο... Και φσκ και δεν σ αξίζει αυτό που περνάς... Και θα είμαι δίπλα σ μέχρι το τέλος... Σου το υπόσχομαι...
Ελπ- Άρη... Τι... Τι κάνεις εδώ? Και τι είναι αυτά που λες? Πως γίνεται εσύ να αγαπάς εμένα? Ξες τι είμαι...
Αρ- όλα γίνονται μωρό μου... Είπε και με φίλησε αργά και γλυκά... Ήταν ένα φιλί γεμάτο αισθήματα... Γεμάτο αγάπη...