İntikam ~~Tamamlandı~~

13. Bölüm

      Berk bu soğuk toprağın altında olmayı hakketmemişti...

     Acaba orada üşüyor muydu?

    Ölümünde beni suçlamış mıydı?

   Beni tanıdığına pişman olmuş muydu?
  
    Berk; karanlık, soğuk, insanın içini ürperten ve yalnızlığı içine hapsetmiş kara toprağın altında olalı iki hafta olmuştu...
    
    İki haftadır dinmek bilmeyen gözyaşlarım, vicdanım, pişmanlıklarım benim yakamı bırakmazken çevreme hiçbir faydam olmadığını bir kez daha anladım...  

Ben neden yaşıyordum ?

  İnsanlar benim yüzümden ölüyordu, acı çekiyordu, üzülüyordu ama ben hala nefes alıyordum bu dünyada...

Hala yaşamaya devam ediyordum...

Her zamanki gibi yine iyi bir insan ölmüştü ve biz kötüler her zamanki gibi yeryüzünde nefes almaya devam ediyorduk...
  
    Dünya gerçekten de adaletli bir yer değildi...

     Berk'in mezar taşını bir kez daha öptüm ve beni mezarlığın kapısında bekleyen Kenan'ın yanına ilerlemeye başladım.

      Her zamanki gibi tek kelime etmemiştik ve sadece kırmızı gözlerimizi birkaç saniyeliğine buluşturmuştuk...
   Dostluğumuz onun yüzünden bozulmuştu, en zor zamanımızda birbirimizin yanında bile duramıyorduk, Kenan'ın aptallıkları buna engel oluşturmuştu...

    Sessizce arabaya binmiştik. Kenan beni yine her zamanki gibi eve bırakacaktı. Sonra ben evimde yine vicdanım ve pişmanlıklarımla yüzleşecektim. Sabaha kadar ağlayıp, sinir krizi geçirecektim ve en sonunda da yorulan bedenim ve zihnim kendini uykunun kollarına bırakacaktı.

    İki haftadır Miraz'ı görmemiştim. Barış'ın peşinde olduğunu biliyordum ve Barış'ı sağ salim bulmasını istiyordum.

     Onu ben öldürmek istiyordum...

    Kenan arabayı büyük dikkatle sürerken aynadaki yansımama baktım.

    Göz altlarım mor halkalarla bana el sallarken, cildimin rengi oldukça soluktu. Günlerdir ağlamaktan dolayı gözlerim kırmızıydı.

Saçlarım oldukça dağınıktı, ruh halimi yansıtıyordu sanki...

    Berk'i özlemiştim...

    Keşke bir araba önümüzü kesip          Berk'in yaşadığını söylese...

    Berk'in mezarı boş çıksa...

   Ama öyle olmayacak biliyorum.

   Berk'in üzerine atılan her toprakta kendimden ne kadar nefret ettiğimi hatırlıyordum...

    Berk'in üzerine atılan her toprakta Berk'ten özür diliyordum...

    Berk'in üzerine atılan her toprakta Barış'tan intikamımı en kısa zamanda alacağımı kendime bir kez daha hatırlatıyordum...

    Berk'in üzerine atılan her toprakta onun huzurlu uyuması için dua ediyordum...

    Kenan arabayı evimin önünde durdurduğun da arabadan inmek için kapıya uzanacaktım ki Kenan kolumu tutup beni durdurdu.
    Kırmızı gözlerine baktım...

   Üzgündü, pişmandı...

  " Dolunay ben özür dilerim." Dedi.
Özür dilemesi bizi tekrar dost yapmazdı...

   Kenan'a gülümsedim ve beni bıraktığı için teşekkür edip arabadan indim.

   Özrünü kabul edemezdim...

    Evime girdiğimde göz yaşlarım tekrar akmaya başladı. Göz yaşlarımı sile sile banyoya ilerledim ve duşa girdim.

    Duş almak bana iyi gelecekti...

   İşimi hallettikten sonra bornozuma sarılıp, ıslak saçlarımı havluya sardım.
    Odama geçtiğimde, kulağıma gelen telefonumun sesi odayı doldurmuştu, yatağımın üzerine atılmış telefonumu elime aldım.
 
  Karahanlı...
 
    Telefonu açıp ruhsuz sesimle konuşmaya başladım.
  "Efendim?"
  "Nasılsın ?" Diye sordu.
  "İyi olmaya çalışıyorum teşekkür ederim."
  
   Kötüyüm, pişmanım ve kendimi nasıl daha berbat hissederim diye uğraşıyordum. Sorduğun için de  teşekkür ederim...
  
  "Barış'ın izini buldum. Hatay'a kaçmış şerefsiz. Bir saat sonra yola çıkacağız."

   Demesiyle ruhumdaki nefret kıvılcımları, kalbimi sarmış intikam dumanına sindi.

    " Tamam." Dedim. Dudaklarımda oluşan, intikam ateşinin karanlık yüzündeki gülümsemem oldukça tehlikeliydi.
  Karahanlı'ı
    " Görüşürüz." Diyip telefonu kapattı.

   Çekmecedeki silahımı elime aldım. Ağırlığını, soğuk metalini ve ölümle olan arkadaşlığımızı özlediğimi fark ettim...
 
    Az kaldı Barış...

   Hayallerimin ve Berk'in intikamını almama...