Seashell

8. "ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΆ"

Η ώρα ήταν 5.30 ακόμα και η Μπλέικ δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι από τόσο νωρίς, το πιο πιθανό ήταν να έλειπε ο Νικ.

Έκανε μια βόλτα στα πολυάριθμα μαγαζιά και σκέφτηκε πως δεν είχε μαγιό.Χωρις σκέψη μπήκε σε ένα μαγαζί να αγοράσει ένα.
Δεν φανταζόταν ότι θα ήταν τόσο δυσκολο,όλα τα μαγιό ήταν μισά και όταν λέμε μισά εννοούμε είτε λιγότερο ύφασμα,είτε περισσότερα κορδόνια από ότι ύφασμα,είτε διάφανα.
Μετά από αρκετή ώρα ψαξιματος
βρήκε κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά ένα απλό μαύρο μπικίνι,το γύρισε να σιγουρευτεί ότι δεν ήταν κανένα στρινγκ, ή κάτι άλλο και πήγε στο ταμείο.

Ευχαριστημένη με την αγορά της βγήκε χαμογελώντας από το κατάστημα,θα μπορούσε επιτέλους να απολαύσει τη θάλασσα που τόσες φορές είχε ονειρευτεί.

Έδωσε τη μικρή σακούλα στην τσάντα της και μπήκε στην Κάρολ.
Σε όλη τη διαδρομή σιγοτραγουδουσε, είχε υπέροχη διάθεση.

Έφτασε στο σπίτι και ανέβηκε στην είσοδο,χτύπησε μια φορά και όπως περίμενε,ο Νικ δεν ήταν μέσα.

Έκατσε στα σκαλάκια και πήρε τηλ την αδερφή της.Ηθελε να της πει τα καλά νέα,παραλείποντας το θέμα του Πάτρικ, δεν ήθελε να τους αναστατώσει.
Αφού τα είπαν λίγο το έκλεισαν με την υπόσχεση πως θα τα έλεγαν πιο συχνά.

Άρχιζε να νυχτώνει και η Μπλέικ ένιωθε κουρασμένη.

Ακούμπησε στην κουπαστή της σκαλας.Εβαλε τα ακουστικά στα αυτιά, έκλεισε τα μάτια της και έβαλε μουσική.

Απορροφημένη από τη μουσική και το υγρό αεράκι δεν κατάλαβε τον Νικ που ήρθε, αγκαλιά με κάποια νέα κατάκτηση.
Στάθηκε μπροστά της και τη σκουντηξε στον ώμο έχοντας αγκαλιά την άλλη.
Η Μπλέικ άνοιξε τρομαγμένη τα μάτια και έβγαλε τα ακουστικά.
Δύο δευτερόλεπτα,τόσο κράτησε η οπτική τους επαφή που ήταν αρκετή για να κάνει τον Νικ έξαλλο μαζί της.

"Πας καλά κοπέλα μου;
Τι κάνεις εδώ έξω;"

"Πως θα μπω μέσα;"

Του είπε με τη σειρά της αγανακτισμένη.

"Προχώρα..."
Τη διέταξε και η Μπλέικ αφού σηκώθηκε και μάζεψε τα πράγματά της, ανέβηκε τη σκάλα.
Πίσω της το ζευγαράκι αγκαλιασμενο.
Έκανε στην ακρη για να ανοίξει την πόρτα και περίμενε να περάσουν πρώτοι.
Έπειτα έκλεισε την πόρτα και πήγε να φύγει,άλλωστε η τύπισσα είχε κρεμαστεί πάνω στον Νικ.

"Μη φύγεις..."

Το βήμα της έμεινε μετέωρο.
Τι ήθελε πάλι,να κάτσει να τους πάρει μάτι;

Αναρτήθηκε και γύρισε προς το μέρος τους.

"Πήγαινε εσύ πάνω και σε δύο λεπτά έρχομαι."

Διέταξε την αναμαλλιασμενη φιλενάδα του και της έριξε μια στα πισινά.
Εκείνη έριξε ένα υποτιμητικό βλέμμα στην Μπλέικ κι έφυγε.

Ο Νικ έδειχνε εξάλλος μαζί της.

"Πόση ώρα ήσουν έξω;"

Δεν ήξερε ακριβώς.Ανασηκωσε τους ώμους της.

"Γιατί δεν με ειδοποιήσες;"

"Με τι να σε ειδοποιήσω με σηματα καπνού;"

"Εεε;"

"Λέω πως να σε ειδοποιήσω;"

Έπρεπε να σταματήσει να την κοιτάει, όμως κάτι τον τράβαγε κοντά της σαν μαγνήτης.

Την πλησίασε αργά αργά κι εκείνη ένιωθε ότι η καρδιά της θα βγει έξω από το στήθος της.
Ένιωθε περίεργα,να ήταν φόβος;;;
Όχι δεν τον φοβόταν.
Στάθηκε ακριβώς μπροστά της σαν μαγεμένος .
Η ανάγκη του να την αγγίξει είχε γίνει ακατανίκητη.

Άπλωσε το χέρι του και έπιασε μια τούφα από τα μαλλιά της που βρισκοταν μπροστά στο πρόσωπο της.
Την έκανε στην άκρη και την ετρίψε στο χέρι του.Μεταξι....σκεφτηκε.
Είχε φτάσει πολύ κοντά της.

Ένας γδούπος που ακούστηκε απ'τον επάνω όροφο, τον έφερε στην πραγματικότητα.
Τι έκανε;;;;;
Νευρίασε με τον εαυτό του και πιο πολύ μαζί της.
Αυτή έφταιγε για όλα,ήταν μια ...

Τραβήχτηκε απότομα μακριά της και κατευθύνθηκε σχεδον τρέχοντας στο γραφείο.

Δύο λεπτά αργότερα γύρισε ,δεν πήγε κοντά της.

Της άφησε ένα ζευγάρι κλειδιά πάνω στο τραπεζάκι .

"Φρόντισε να μη ξανασυναντηθούμε μέχρι να φύγεις!"

Δεν περίμενε να απαντήσει έφυγε με προορισμό την άλλη που τον περίμενε πάνω.

Η Μπλέικ δεν καταλάβε τι είχε μόλις γίνει.
Πόσο κυκλοθυμικός μπορεί να γίνει;
Αναρωτήθηκε.

Νευριασμένη κι εκείνη για τους δικούς της λόγους έτρεξε στο δωμάτιο της.

Αφού αυτό ήθελε, δεν θα την ξαναεβλεπε μέχρι να φύγει.
Κι ευχηθηκε να έρθει γρήγορα αυτή η ώρα γιατί αλλιώς θα τρελαίνοταν.

Ήταν ο πιο λάθος ανθρωπος για εκείνη.

Ήταν ο πιο λάθος ανθρωπος για εκείνον.

Κι όμως μερικές φορές δύο λάθη μπορούν να κάνουν ένα σωστό.
Ή μήπως όχι;