Seashell

5. "ΤΥΧΕΡΉ ΜΕΡΑ"

Η Μπλέικ έμεινε στην κρυψώνα της, μέχρι να φύγει ο Νικ.
Μόλις άκουσε την πόρτα να κλείνει, βγήκε διστακτικά και πλησίασε το παράθυρο, όταν είδε το υπερπολυτελές αυτοκίνητο του να χάνεται μέσα σε ένα σύννεφο από σκόνη,πήρε τα πράγματα της και βγήκε έξω.
Έπρεπε να τακτοποιήσει το θέμα με το σκασμενο λάστιχο και να ψάξει οπωσδήποτε για δουλειά, δεν θα άντεχε πολύ καιρό σε εκείνο το σπίτι, ούτε το ήθελε.

Βγήκε στο δρόμο.

"Ωραία το σκέφτηκες... τώρα προς τα πού να πάω;"

Μονολογησε, δεν φαινόταν τίποτα εκεί κοντά...
Θυμήθηκε ότι ερχόμενη είχε δει πολλά μαγαζιά και πήγε προς τα εκεί.

Μετά από αρκετή ώρα περπάτημα και χαζεύοντας τη θάλασσα,κατάφερε να βρεθεί στον 'πολιτισμο'.
Οι παραλίες γεμάτες κόσμο που χαιρόταν τον ήλιο και τη θάλασσα,τα μαγαζιά γεμάτα,τα καφέ γεμάτα,απορούσε αν δούλευε κάνεις .

Βρήκε επιτέλους ένα συνεργείο και μπήκε μέσα.

Ο χώρος ήταν πεντακάθαρος, αφού αναρωτήθηκε αν μπήκε στο σωστό μέρος.

Κάποιοι ήταν σκυμμένοι πάνω από πανάκριβα αυτοκίνητα.
Δεν ήθελε να μάθει πόσο θα της κόστιζε αυτό το λάστιχο...
Αλλά δεν είχε επιλογή και ήταν ότι κοντινότερο μπορούσε να βρει σε βουλκανιζατέρ.

Ένας νεαρός την πλησίασε.

"Καλημέρα,τι μπορώ να κάνω για σένα;"

"Καλημέρα...εμ.... ήθελα να ρωτήσω για....η αλήθεια είναι ότι μου έσκασε το λάστιχο, αλλά δεν νομίζω ότι θα έχετε κάτι για το φορτηγάκι μου."

Είπε κι έσκυψε ντροπαλά το κεφάλι,όλα τα αυτοκίνητα εκεί μέσα ήταν πανάκριβα και τα λάστιχα τους ειδικές διαστάσεις.

Ο νεαρός της χαμογέλασε.

"Δεν φτιάχνουμε μόνο ακριβά αυτοκίνητα,πες μου τις διαστάσεις σου και θα το κοιτάξω"

Η Μπλέικ αναθάρρησε.
Του είπε τις διαστάσεις και περίμενε να τσεκαρει τον υπολογιστή του.

"Υπαρχει ξεχασμενη μια τελευταία δυάδα στην αποθήκη , αλλά είναι περσινή."

"Που σημαίνει;"

Αναρτήθηκε η Μπλεικ.

"Απλά δεν είναι φετινή"

Τι περίεργοι άνθρωποι... αναρωτήθηκε.

"Ωραία, μου κάνουν,πόσο θα κοστίσουν;"

"Είσαι τυχερή,επειδή είναι δύο και περσινά θα στα δώσω μισή τιμή"