Seashell

11."ΤΟ ΡΕΠΟ" (β μέρος)

Πάρκαρε όπως όπως το αυτοκίνητο και τρέχοντας ανέβηκε τη σκάλα.Τον ενοχλούσε η παρουσία της αλλά τον ενοχλούσε ακόμα περισσότερο η απουσία της.
Ωωω ποιον κορόιδευε....την ήθελε...την ήθελε από την πρώτη στιγμή που την είδε,αν και δεν πρέπει...το ξέρει, δεν μπορεί να... δεν της αξίζει....κι όμως δεν μπορεί να κρατηθεί μακριά.

Άνοιξε την πόρτα πολύ σιγά, δεν ήθελε να την τρομάξει.
Βρήκε τα πάντα τακτοποιημένα όπως πάντα, δεν φαινόταν πουθενά.
Σκέφτηκε ότι θα είναι κρυμμένη στη φωλιά της και αποφάσισε να την περιμένει .
Δεν μπορεί κάποτε θα εβγαινε από εκεί μέσα.
Πήγε στην κουζίνα να βάλει λίγο νερό.Πηρε ένα ποτήρι και άνοιξε τη βρύση.Την ώρα που το έφερε στα χείλη του,είδε την πόρτα της κουζίνας ανοιχτή.Αφησε το νερό στον πάγκο και πλησίασε, βγήκε έξω  και....

Οκ νόμιζε ότι θα πάθει εγκεφαλικό.
Δεν μπορεί να ήταν αυτή.
Κατέβηκε αργά τα σκαλιά χωρίς να πάρει τα μάτια του από πάνω της.

Την πλησίασε χωρίς να τον καταλάβει κι έμεινε να την χαζεύει, ήταν τόσο όμορφη χωρίς καμία προσπάθεια.

Η Μπλέικ ένιωσε  κάτι να της κρύβει τον ήλιο.Ανοιξε τα μάτια της και τον είδε να στέκεται από πανω της , της πήρε λίγα λεπτά να καταλάβει ότι ήταν αληθινός κι όχι της φαντασίας της.
Τρόμαξε και ανασηκώθηκε κρατώντας την καρδιά της.

"Περνάς καλά;"

Η Μπλέικ γύρισε και τον άγριο κοίταξε.Τι του είχε κάνει πια...
Σηκώθηκε βιαστικά, σκεπάστηκε με την πετσέτα της και έκανε  να φύγει
χωρίς να του απαντήσει.

Ο Νικ την έπιασε απ'τον καρπό.

"Σου μιλάω..."

"Δεν μου ζήτησες να μη με ξαναδείς....σου ζητάω συγνώμη για το ατυχές γεγονός,νόμιζα ότι ήμουν μόνη.,.και τώρα φεύγω"

Την κράτησε λίγο πιο σφιχτά αυτή τη φορά.

"Μείνε"

Της είπε.

Γύρισε και τον κοίταξε αλλά δεν κατάφερε να καταλάβει τι έχει μέσα στο κεφάλι του αυτός ο άνθρωπος.

Ζύγισε για μια στιγμή την απόφαση της, μάζεψε κάποια κοχύλια που είχε βρει και κατευθύνθηκε προς το σπίτι.
Από πίσω της ο Νικ.
Μόλις έφτασαν στην κουζίνα,την έπιασε από τον ώμο για να την σταματήσει.

"Περίμενε..."

Η Μπλέικ ούρλιαξε από τον πόνο και τραβήχτηκε,εκεινος την κοίταξε απορώντας.

"Καηκες;"

Τον κοιτούσε έντρομη και κουνουσε το κεφάλι αρνητικά σαν μικρό παιδί που είχε κάνει διαολια.

"Βγάλε την πετσέτα"

Την διέταξε όσο πιο ήρεμα μπορούσε.

Εκείνη μηχανικά την έσφιξε περισσότερο πάνω της προσπαθώντας να μην της πέσουν τα κοχύλια που κρατούσε.

"Μπλεικ... είπα βγάλε την πετσέτα"

Την ξεσφιξε λίγο από πάνω της,ίσα για να τον αφήσει να δει τη ζημιά.
Εκείνος νευρίασε πως δεν το είχε προσέξει νωρίτερα....
Ήταν κατακόκκινη.

Ξεφυσηξε αγανακτισμένος.

"Πήγαινε πλυσου κι έλα να σου βάλω κρέμα για τα ηλιακά εγκαύματα."

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.

"Δωστη μου και θα τα καταφέρω"

εκνευρισμένος πήρε τα κοχύλια από τα χέρια της και τα πέταξε στον πάγκο,της τράβηξε την πετσέτα.

"Κοίτα πως εγινες....πως θα βάλεις κρέμα στην πλάτη;"

Πήγε να διαμαρτυρηθεί αλλά δεν την άφησε.

"Ούτε λέξη..... περιμένω!"

Χωρίς να έχει άλλη επιλογή κατευθύνθηκε στο μπάνιο.

Μόνο όταν έπεσε πάνω της το νερό κατάλαβε πόσο είχε καει.
Όμως στην σκέψη και μόνο ότι θα την ακουμπούσε ο Νικ καιγόταν ολόκληρη και δεν ήταν από τον ήλιο....

Χωρίς να βγάλει το μαγιό της, τυλίχτηκε με μια χνουδωτή πετσέτα και βγήκε έξω.

Ο Νικ την περιμενε στο ίδιο σημείο.
Έκανε να φύγει.

"Μπλέικ....."

Στο άκουσμα του ονόματός της κοκαλωσε.

"Εδώ...."

Τη διέταξε.

"Ένα λεπτό να αλλάξω."

Τράβηξε μια καρέκλα και την τοποθέτησε μπροστά του.

"Κάτσε"

Χωρίς να έχει επιλογή πλησιασε.

Τελικά αυτό θα ήταν χειρότερο από το κάψιμο.Θα τους έκαιγε και τους δύο.......

Αγαπημένες μου,
Αυτή η συνάντηση δεν χωράει τελικά μόνο σε δύο κεφάλαια.
Κάντε κουράγιο, όπως κάνω κι εγώ.
Μέχρι το επόμενο....

xxx