Seashell

17."ΠΛΗΓΕΣ"

Το επόμενο πρωί η Μπλέικ σηκώθηκε πολύ νωρίς γιατί πολύ απλά δεν κοιμήθηκε.
Πετούσε στα σύννεφα.
Έκανε τις δουλειές που έκανε κάθε μέρα και αποφάσισε φτιάξει πρωινό για τον Νικ.
Ήθελε μόλις ξυπνήσει να το δει και να την σκεφτεί.
Έτσι αφού ετοίμασε κάθε λογής νοστιμια με ότι βρήκε στο ψυγείο,ξεκίνησε για τη δουλειά της.

Είχε πολύ κόσμο και η Μπλέικ δεν είχε σταματήσει λεπτό.

Τον έψαχνε με το βλέμμα της,τον περίμενε,περίμενε να δει την αντίδραση του για το πρωινό που του ετοίμασε, αλλά τίποτα.

Χαμογελούσε προσποιητα στους πελάτες.

Την ίδια ώρα στο σπίτι ο Νικ σηκώθηκε κακοκεφος, όπως και τις προηγούμενες ημέρες.
Κατέβηκε να πιει καφέ και μόλις αντίκρυσε το λουκουλειο πρωινό που του είχε ετοιμάσει χαμογέλασε .
Αυτό το πλάσμα ήταν απίστευτο...
Όμως μια σκέψη που πέρασε από το μυαλό του,τον έκανε να σκοτεινιάσει.
Η εικόνα του Πάτρικ ήρθε και στο μυαλό του και τότε ο θυμός του μεγάλωσε.
Δεν ήθελε τίποτα που να σχετίζεται με αυτόν,ακόμα κι αν η Μπλέικ υποστηρίζει ότι δεν τον ήξερε,δεν θέλει τίποτα δικό του κι αυτή είναι δική του δουλειά.

Με μια κίνηση όσα βρίσκονταν στο τραπέζι τα έστειλε να στολίζουν το πάτωμα.

"Συγκεντρώσου Νικ....μη ξεχνάς για ποιον ήρθε.....μη ξεχνάς ότι...."

Ένα ποτήρι που είχε ξεμείνει στο τραπέζι, συγκρούστηκε με τον τοίχο και πήγε να κάνει παρέα στα υπόλοιπα που κοιτονταν κομμάτια στο πάτωμα.

Θα έβρισκε τον παλιό του εαυτό.

Η Μπλέικ τελείωσε τη βάρδια της κατάκοπη αφού ήταν και άυπνη αλλά δεν την ένοιαζε, τίποτα δεν την ένοιαζε αφού σε λίγη ώρα θα τον έβλεπε.
Δεν πέρασε σήμερα από το dust.
Χαιρέτησε τους συναδέλφους της και μπήκε στην Κάρολ χαρούμενη .
Σε όλη την διαδρομή τραγουδούσε, τίποτα δεν την προιδεαζε για αυτό που θα αντικρυζε όταν θα γυρναγε σπίτι.

Πάρκαρε στο συνηθισμένο σημείο και ανέβηκε τη σκάλα τρέχοντας.

Άνοιξε την πόρτα γεμάτη ενθουσιασμό.
Μουσική ακουγόταν από το σαλόνι.
Προχώρησε πρώτα στην κουζίνα να αφήσει τα πράγματα της με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη της.
Μόλις αντίκρυσε το πρωινό που ετοίμασε με τόση αγάπη στο πάτωμα πάγωσε.
Κάτι δεν πήγαινε καλά εδώ.
Γύρισε αργά αργά προς το σαλόνι.
Φοβόταν να προχωρήσει χωρίς να ξέρει το λόγο.
Έκανε μερικά βήματα και βρήκε μια μπλούζα πεταμένη στο πάτωμα.
Ύστερα ένα εσώρουχο.
Όχι δεν ήταν δυνατόν να συμβαίνει αυτό, κάποιο αστείο θα είναι, κάτι παρερμηνευε...
Ο εγκέφαλος έδινε εντολή να σταματήσει να κινείται,αλλά τα πόδια της δεν συνεργάζονταν.
Συνέχισε να προχωραει χωρίς ανάσα.
Έφτασα στην κάσα που ένωνε τον προθάλαμο με το σαλόνι κι εκείνη να στιγμή ευχήθηκε να ήταν αυλή,να μην είχε μορφή και υπόσταση να μπορούσε να χυθεί κάτω από την χαραμάδα της πόρτας και να χαθεί μακριά,να την παρασύρει ο άνεμος,να εξαυλωθει.
Οτιδήποτε εκτός από αυτό.
Δεν χρειάστηκε να δει πολλά,τα βογγητα της κοπέλας δήλωναν ξεκάθαρα την κατάσταση.Η πλάτη του καναπέ βοήθησε να μη γίνει χειρότερο το θέαμα.
Ο Νικ ξαπλωμένος πάνω της και οι κινήσεις γνωστές.Ιδρωμενα κορμιά ένα κουβάρι κι εκείνη μάρτυρας σε μια σκηνής που ποτέ δεν ήθελε να δει.
Ένιωσε να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της.Εκλεισε το στόμα της με το χέρι της να μη φωναξει και με το άλλο στηρίχτηκε στην κάσα για να μην πέσει.

Μόλις κατάφερε να συντονίσει τα άκρα της έτρεξε να φύγει.Βγηκε γρήγορα έξω φροντιζοντας να κλείσει την πόρτα όσο πιο δυνατα μπορούσε.

Δεν άντεχε άλλο, δεν είχε δύναμη.

Ο Νικ ακούγοντας την πόρτα να κλείνει με ορμή σηκώθηκε από την κοπέλα.

Εκείνη πήγε να διαμαρτυρηθεί.

"Σηκω και φύγε"

Η κοπέλα χωρίς να έχει επιλογή,σηκώθηκε , πήρε τα ρούχα της κι εξαφανίστηκε.
Είχε καταφέρει αυτό που ήθελε, είχε καταφέρει να την πληγώσει,όπως πλήγωσαν αυτόν.
Γιατί όμως δεν ένιωθε καλύτερα;;;;;

"Αγαπημένες μου, καλημέρα.
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Μέχρι το επόμενο....

xxx