Seashell

22."ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΊΑ"

Ο Φιλ την τράβηξε προς την κουζίνα κι από εκεί στην παραλία.
Αυτό ήταν που χρειαζόταν.
Έκατσαν στην άμμο χωρίς να μιλάνε.
Τη σιωπή έλυσε πρώτος ο Φιλ.

"Σου αρέσει πολύ έτσι;"

Η Μπλέικ έμεινε με το στόμα ανοιχτό.Κατι προσπάθησε να πει αλλά δεν μπορούσε να βγάλει λέξη.

"Δεν χρειάζεται να το αρνηθείς, είναι ολοφάνερο..."

Η Μπλέικ ξεφυσηξε.

"Τόσο πολύ φαίνεται;"

Εγνεψε καταφατικά.

"Και δυστυχώς τον ξέρω τόσο καλά που ξέρω ότι κι αυτός είναι τρελός για σένα."

Το γέλιο της ήταν αυθόρμητο.

"Αυτός..... για μένα;
Ούτε να με βλέπει δεν θέλει!"

"Δυστυχώς για μένα,έχω δίκιο.Δεν ξέρω τι σου λέει, ξέρω όμως τι βλέπω.
Απλά πρόσεχε.... δεν περνάει την καλύτερη φάση της ζωής του"

"Τι εννοείς;"

"Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
Αν θελήσει θα σου πει αυτός"

Έμειναν και πάλι αμίλητοι να χαζεύουν τη θάλασσα.
Η Μπλέικ με το ένα της χέρι σκάλιζε την άμμο.
Είχε βρει ήδη τρία κοχύλια,τα έπιασε στα χέρια της και τα χάιδεψε.

"Σου αρέσουν;"

Τη ρώτησε δείχνοντας τα κοχύλια.

"Είναι κάτι ιδιαίτερο για μένα"

Δεν θα του έλεγε και ήλπιζε να μη ρωτήσει.

Τη συζήτηση διέκοψαν φωνές που ακούγονταν από το σπίτι.Γυρισαν και οι δύο να κοιτάξουν.
Κάποιος τσακωνόταν μέσα,η μουσική είχε σταματήσει κι ο κόσμος άρχιζε να αραιώνει.
Κοιταχτηκαν  απορημενοι.

"Πάω να δω τι γίνεται"

Δήλωσε ο Φιλ και σηκώθηκε.

"Μείνε εδώ"

Της είπε όταν την είδε να κάνει το ίδιο.Εγνεψε καταφατικά και ξανακαθισε.
Ο Φιλ μπήκε μέσα και είδε τον Νικ σε έξαλλη κατάσταση να σπάει πράγματα και να τσακώνεται με τους πάντες.
Τον πλησίασε και τον έσπρωξε στον ώμο.

"Τι κάνεις ρε;"

Μόλις τον είδε το βλέμμα του αγριεψε.

"Που είναι;"

Τον έσπρωξε κι εκείνος με τη σειρά του.

Ο Φιλ τον ταρακούνησε από τους ώμους.

"Ηρέμησε ρε"

"Διώξ'τους"

Του είπε δείχνοντας του τους λίγους περίεργους που είχαν απομείνει.
Ο Φιλ φρόντισε να αδειάσει το σπίτι όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Ο Νικ πέρασε τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του, προσπαθώντας να κατευνάσει τα νεύρα του.