Seashell

27."ΜΠΛΕΙΚ"

Ο Νικ την σκουντηξε ελαφρά.

"Μπλέικ κοιμάσαι;;;;"

"Όχι πάλι...."

Ο Νικ δεν μπόρεσε να κρατήσει το γέλιο του.

"Σήκω να πάμε για μπάνιο"

Γύρισε αμέσως προς το μέρος του και τα μάτια της έλαμψαν.

"Αλήθεια...;"

"Σήκω πριν το μετανιώσω..."

Πετάχτηκε αστραπιαία από το κρεβάτι κι έτρεξε να ετοιμαστεί.

Κατέβηκαν στην παραλία κι άφησαν τον ήλιο και την αλμύρα της θάλασσας να χαϊδεύουν τα κορμιά τους.

Ξαπλωμένοι κι οι δυο στην άμμο αμίλητοι, μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησε ο Νικ.

"Πες μου για τον τόπο σου..."

Την παρότρυνε.
Χωρίς καν να ανοίξει τα μάτια της τον ρώτησε.

"Τι θες να μάθεις; "

"Οτιδήποτε"

"Ώραια... Στο Ουαϊόμινγκ λοιπόν παρολο που έχουμε παρά πολύ τουρισμό είμαστε από τις πιο αραιοκατοικημένες πολιτείες,μας επισκέπτονται πολλοί τουρίστες κάθε χρόνο,πιο πολύ το χειμώνα,για σκι.
Το Γελοουστοουν και ο πύργος του διαβόλου είναι από τα πιο γνωστά αξιοθέατα και......"

"Μπλεικ...... δεν θέλω να πάω για τουρισμό,θέλω να μου πεις για τη ζωή σου εκεί."

Έβαλε το χέρι της στο μέτωπο για να κανει σκιά και τον κοίταξε, γιατί ήθελε να μάθει;
Ξαναγύρισε στην θέση της,πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε.

"Είμαι από την Τσεγιεν,την πρωτεύουσα του Ουαϊόμινγκ,όπως σου έχω πει ήδη έχω μια αδελφή που μένει εκεί με τον άντρα της.Ειμαστε πολύ δεμένες από μικρές κάναμε τα πάντα μαζί."

"Οι γονείς σου...;"

Είδε την έκφραση της να αλλάζει στην ερώτηση του,όμως ήταν ήδη αργά.

"Οι γονείς μου δε ζουν."

Ένιωσε πολύ άσχημα που την έφερε άθελά του σε δυσκολη θέση.

"Μπλέικ...."

Πήγε να απολογηθεί,όμως εκείνη χωρίς να έχει κουνηθεί χιλιοστό από την θέση της συνέχισε.

".... Έγινε πριν τρία χρόνια, εργατικό ατύχημα, είπαν."

Ήθελε να αλλάξει αμέσως συζήτηση και ρώτησε αυτό που αναρωτιόταν όλο το βράδυ.Ποιος ήταν αυτός ο μπάσταρδος που την άγγιξε πριν από αυτόν, το ήξερε ότι ήταν παράλογος, το ήξερε ότι θα τον πείραζε να μάθει, αλλά τον έτρωγε η περιέργεια.Ηταν εντάξει απέναντι της,την πίεσε,την πόνεσε,την παράτησε ή τον παράτησε;
Όλα ήθελε να τα μάθει.
Ή μήπως όχι;