Seashell

18."Η ΖΩΉ ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ"

Βγήκε από το σπίτι σα τρελη μπήκε στην Κάρολ και κι έβαλε μπροστά,τα δάκρυα της θολωναν την όραση, αλλά δεν την ένοιαζε, έπρεπε να φύγει μακριά.
Έκοβε άσκοπες βόλτες στην πόλη,σε μια πόλη που ήταν γεμάτη ζωή.
Σταμάτησε μπροστά στην παραλία και βγήκε από την Κάρολ.
Πλησίασε τη θάλασσα κι έκατσε στην άμμο,εχωσε τα χέρια της μέσα και ασχισε να την σκαλίζει.
Μόλις βγήκε το πρώτο κοχύλι το σήκωσε ψηλά,το επεξεργάστηκε,του μίλησε αρκετή ώρα, του είπε όσα δεν είχε πει σε εκείνον ,το έφερε κοντά στην καρδιά της και σκουπίζοντας το τελευταίο δάκρυ, το πέταξε πάλι στη θάλασσα.
Είχε έρθει η ώρα να επιστρέψει, δεν ήξερε αν είχε το κουράγιο, όμως θα το έβρισκε.
Κόντευε να χαράξει όταν γύρισε, διστακτικά άνοιξε την πόρτα, ησυχία.

Έκανε ένα ζεστό μπάνιο και έπεσε για ύπνο.

Ήταν ξεκάθαρος απέναντι της κι εκείνη έπρεπε να το σεβαστεί.
Αυτό θα έκανε, μέχρι να καταφέρει να φύγει.

Σηκώθηκε πολύ κουρασμένη, αρκετά νωρίς για να μην τον πετύχει πουθενά.
Τα σκόρπια γυαλιά ήταν ακόμα εκεί καθώς και τα εσώρουχα...
Τα προσπέρασε και έφυγε.
Δεν ήθελε τίποτα από αυτήν ήταν φανερό, ούτε καν να τον βοηθάει στο σπίτι.

Οι υπόλοιπες μέρες πέρασαν κάπως έτσι η Μπλέικ έφευγε πολύ νωρίς το πρωί για να μη τον δει και γυρνούσε όσο πιο αργά μπορούσε.
Εκείνος δεν πήγαινε στη dust και όταν το έκανε φρόντιζε να μην κάθεται στο πόστο της.
Μια μέρα καθώς περιπλανιόταν άσκοπα στους δρόμους,τα βήματα της την έβγαλαν έξω από το συνεργείο που δουλευε ο Ντέιβιντ.

Ο Ντέιβιντ μόλις την είδε της έκανε νόημα να πλησιάσει.

"Γεια σου όμορφη"

Χαμογέλασε καλοσυνάτα.

"Γεια"

"Πως τα πας;"

"Καλά"

"Μμμμ δεν με πείθεις"

Έσκυψε το κεφάλι

"Αυτός φταίει έτσι;"

Ήξερε πολύ καλά που αναφερόταν.
Το κατάλαβε από εκείνη την μέρα στο σπίτι του.
Δεν απάντησε.

"Τι κάνει η Κάρολ;"

"Είναι μια χαρά κι αυτό χάρη σε εσένα"

Μια όμορφη κοπέλα τους πλησιασε και χαρούμενη χώθηκε στην αγκαλιά του Ντέιβιντ.

Τον έσφιξε τόσο δυνατά.

"Σιγά παλαβη,θα με σκάσεις..."

Του τσίμπησε το μάγουλο.

"Έχω να σε δω τόσες μέρες, μου έλειψες..."

Ο Ντέιβιντ γύρισε προς στην Μπλεικ έχοντας ακόμη αγκαλιά την κοπέλα.

"Να σου συστήσω την αδερφή μου.
Η Νάταλι κι από δω η φίλη μου η Μπλέικ ."

Η κοπέλα χαμογέλασε στην Μπλεικ και την πήρε αγκαλιά.

"Χαίρομαι πολύ Μπλέικ."

"Κι εγώ"

Απάντησε ειλικρινά εκείνη.

Όμως η Νάταλι την είδε συννεφιασμένη.Γυρισε προς τον αδερφό της.

"Πες μου ότι δεν ευθύνεσαι εσύ που είναι έτσι..."

Τον αγριοκοιταξε.

Εκείνος σήκωσε τα χέρια του ψηλά.

"Σου ορκίζομαι πως δεν έχω καμία ανάμειξη."

"Τότε;"

"Προβλήματα καρδιάς..."

Της εξήγησε ο Ντέιβιντ.

"Ωωω έλα τώρα....τι έγινε....χωρισες;;
Δεν πειράζει κι έχω χώρισα πριν δύο ώρες με βλέπεις να το βάζω κάτω.;;;;"

"Εσύ χωρίζεις για τρίτη φορά μέσα στην εβδομάδα αδερφούλα....
Η Μπλέικ είναι άλλη ιστορία."

Σκούπισε τα μάτια της πριν προλάβει να κυλήσει κάποιο δάκρυ.

"Άλλο αυτό.... Λοιπόν δεν θα πεθάνουμε για κανένα,η ζωή συνεχίζεται για αυτό απόψε θα σας κυκλοφορήσω,ετοιμαστείτε"

"Εμένα μη με υπολογίζετε η Μπέλα θα γίνει έξαλλη αν της ακυρώσω το αποψινο.Εσεις όμως να βγείτε.
Η Νάταλι ξέρει τα καλύτερα μέρη, είσαι σε καλά χέρια μη την βλέπεις έτσι τρελή"

Ο Ντέιβιντ θα εβγαινε με την κοπέλα του,η Μπλέικ δεν ήθελε να πάει λόγω ψυχολογίας, αλλά στάθηκε σε μια πρόταση της Νάταλι.
"Η ζωή συνεχίζεται..."

Ναι αυτό έπρεπε να κάνει,ίσως να της έκανε και καλό να γνωρίσει καινούριους ανθρώπους.

"Εντάξει....θα πάμε"

Απάντησε χωρίς να το σκεφτεί παραπάνω.

Η Νάταλι τσιριξε από την χαρά της.

"Ναι .... "

Κανόνισαν να περάσει το βράδυ η Μπλέικ να την πάρει.

Αρκετά με τον Νικ.
Θα κοιταγε τον εαυτό της από δω και πέρα ή τουλάχιστον θα προσπαθούσε.

xxx