Seashell

19."ΑΝΑΚΩΧΉ"

Η Μπλέικ με την Νάταλι έδεσαν αμέσως.
Ήταν η  μια αυτό που δεν ήταν η άλλη.
Εκείνο το βράδυ η Μπλέικ ετοιμάστηκε και βγήκε για να συναντήσει τη φίλη της,την ώρα που ο Νικ έμπαινε στο σπίτι.
Μόλις την είδε τα έχασε.Ηταν πολύ όμορφη.

"Για που το βάλαμε;"

Είχε θράσος...
Η Μπλέικ του έριξε μια λοξή ματιά και τον προσπέρασε χωρίς να του απαντήσει.
Εκείνος έμεινε να την χαζεύει που έφευγε.

"Θα με τρελάνει γαμωτο...."

Μονολογησε καθώς κοπαναγε την πόρτα πίσω του.

Έμεινε μόνος να αναρωτιέται που είχε πάει,τον έτρωγε κι ας μην το παραδεχόταν.
Ακύρωσε το ραντεβού που είχε με την Μόνικα εκείνο το βράδυ, ούτε για σεξ δεν είχε διάθεση.

Γέμισε ένα ποτήρι με αλκοόλ και την περίμενε.

Ο ύπνος τον πήρε στον καναπέ με το ποτήρι στο χέρι.

Η Μπλέικ πέρασε αρκετά καλά με την φίλη της,για λίγο ξέχασε τα προβλήματα της και εκείνον.
Γύρισε αρκετά αργά στο σπίτι και περπατώντας στις μύτες των ποδιών της μπήκε μέσα.
Τον είδε να κοιμάται και τον πλησίασε αργά αργά.
Ήταν τόσο όμορφος...
Πλησίασε κι άλλο,ακούμπησε με τα δάχτυλα της τα μαλλιά του κι η καρδιά της σκιρτησε.Μια απότομη κίνηση του,της έκοψε την ανάσα, ευτυχώς κοιμόταν ακόμα.

"Μα τι κάνω;"

Ψιθύρισε στον εαυτό της και έφυγε γρήγορα από κοντά του.

Οι επόμενες ημέρες κύλησαν ήρεμα για την Μπλεικ,με δουλειά και βολτες με την Νάταλι.

Όχι όμως και για τον Νικ που έβραζε κάθε φορά που έφευγε από το σπίτι.

Προσπάθησε να είναι πιο φιλικός μαζί της μήπως και μάθαινε τι έκανε όταν έφευγε.

Ένα απόγευμα που συναντήθηκαν στο σπίτι ο Νικ της έπιασε την κουβέντα.

"Όλα καλά;"

"Όλα καλά"

Του είπε χωρίς να τον κοίτα και πάλι.

"Θα βγεις;"

Του έριξε μια απότομη μάτια αλλά απάντηση καμία.

"Τώρα έτσι θα το πάμε; Δεν θα μιλάμε καν;"

"Νόμιζα ότι αυτό ήθελες εξαρχής"

Του είπε αποφεύγοντας το βλέμμα του, έπιασε ένα ποτήρι από το ντουλάπι κι έβαλε λίγο νερό.

"Εντάξει στο ίδιο σπίτι μένουμε, τουλάχιστον τα βασικά μπορούμε να τα λέμε"

Την μπερδευε....
Την μπερδευε η συμπεριφορά του και δεν έπρεπε, όχι τώρα που είχε σχεδον βάλει μια τάξη στα συναισθήματα της.