Seashell

14."ΠΟΙΟΣ ΕΊΝΑΙ ΚΑΛΟΣ;;;"

Ο Νικ πέρασε σχεδον όλο το υπόλοιπο βράδυ κάτω από το ντους προσπαθώντας να κατευνάσει ........ εντάξει ξέρετε τώρα.....
Τα νεύρα του.....

Το επόμενο πρωί σηκώθηκε κακοκεφος, κατέβηκε να φτιάξει καφέ όταν την είδε να συμμαζευει και πάλι το σπίτι.

Την πλησίασε χωρίς να τον καταλάβει.

"Πάλι καθαρίζεις;
Πόσες φορές πρέπει να σου πω ότι έχω οικιακή βοηθό;"

Εκείνη τινάχτηκε τρομαγμένη πιάνοντας την καρδιά της.

"Αν θες να με πεθάνεις για να με ξεφορτωθείς και να φανεί ότι πήγα από φυσικά αίτια είσαι σε καλό δρόμο.
Όσο για την οικιακή βοηθό....τόσες μέρες εδώ δεν την είδα μια φορά.
Α ...και καλημερα!"

Τα είπε όλα μονοκοπανια και κατευθύνθηκε στην κουζίνα.

Την ακολούθησε.

"Έρχεται οποτε τη φωνάζω και στην τελική δεν θέλω να μου πειράζεις τα πράγματα."

"Εντάξει...τα καλύμματα του καναπέ πείραξα όχι τα εσώρουχα σου"

"Καφέ..."

Της φώναξε μπαίνοντας κι εκείνος μέσα.

"Μάλιστα.Τι καφέ θες;"

"Ότι έφτιαξες"

"Δεν έφτιαξα."

"Δεν ήπιες καφέ;"

"Θα πιω στο μαγαζί."

"Τι ώρα δουλεύεις εσύ και είσαι ακόμα εδώ?"

"Το βράδυ"

"Και θα πιεις καφέ το βράδυ;"

"Δεν θέλω τώρα"

"Πρωινό έφτιαξες;"

"Όχι"

"Και τι σκατα έφαγες;"

"Θα φάω στο μαγαζί"

"Το βράδυ.....;"

"Το βράδυ"

"Και γιατί δουλεύεις βράδυ;"

"Εκεί με είχαν ανάγκη σήμερα"

"Θα σου λέγα τι έχουν ανάγκη...."

Η Μπλέικ τον αγριοκοιταξε κι έκανε να φύγει.

"Έλα εδώ"

Έκανε μεταβολή αλλά δεν πλησιασε.

"Πως είσαι σήμερα;"

"Καλύτερα,σε ευχαριστώ"

"Κάτσε κάτω θα φτιάξω πρωινό"

"Μα..."

"Είπα κάτσε."

Χωρίς να έχει επιλογή έκατσε ήσυχα στην καρέκλα της.
Ο Νικ έβγαλε ότι υλικά χρειαζόταν για να ετοιμάσει κατι γρήγορο.
Η Μπλέικ τον κοιτούσε σαν υπνωτισμενη.
Όταν ήθελε ήταν τόσο καλός που ξέχναγε πως ήταν πραγματικά.

Αφού τελείωσε έσπρωξε ένα πιάτο μπροστά της κι ένα ποτήρι με χυμό.

Έκατσε δίπλα της .

"Ευχαριστώ"

"Τρωγε"

Τη διέταξε.

Ξεκίνησε να τρώει και μόνο τότε κατάλαβε πόσο πολύ πεινούσε.

Την ώρα που έτρωγε την τελευταία μπουκιά πρόσεξε ότι την κοιτάει.

"Να σε ρωτήσω κάτι;"

Είπε καθώς αφήνε κάτω το πηρούνι της.

Της έκανε νόημα να συνεχίσει.

"Γιατί είσαι τόσο καλός μαζί μου ξαφνικά;"

Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο τον έπιασε απροετοίμαστο.
Δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι της φέρεται καλά, δεν ήθελε να της φέρεται καλά, δεν έπρεπε να είναι έτσι τα πράγματα.
Αυτή έπρεπε να πληρώσει για όλα κι ας μην έφταιγε.
Ήρθε εδώ για εκείνον κι αυτός .... του φέρθηκε έτσι.
Όχι.Αυτη θα πλήρωνε για τα λάθη του Πάτρικ.

"Θέλω να γίνεις καλά για να μπορέσεις να μου αδειάσεις τη γωνία γρηγορότερα."

Το βλέμμα του την έκαιγε.
Είχε κοκκινησει από τα νεύρα του.
Πέταξε το πηρούνι με δύναμη στο πιάτο του και σηκώθηκε.

Η Μπλέικ τον κοιτούσε αποσβολωμενη.

Τι αλλαγή συμπεριφοράς είναι αυτή,τι άνθρωπος είναι αυτός τέλος πάντων;;;
Κι αυτή η χαζή που νόμιζε....
Χθες .....χθες.... νόμιζε....

Σηκώθηκε γρήγορα έβαλε τα πιάτα στο νεροχύτη και έτρεξε στο δωμάτιο της, δεν έπρεπε να τη δει να κλαίει, δεν έπρεπε να τη δει να λυγίζει.
Όχι δεν θα λύγιζε, ήταν πολύ δυνατή κι είχε ένα στόχο.
Να τα καταφέρει και να φύγει γρήγορα από εκεί για να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή.
Μόνη της,για εκείνη.

Αγαπημένες μου,
Καλημέρα!!!
Ελπίζω να μη σας μπερδεψα με το κεφάλαιο.

Μέχρι το επόμενο...

xxx