Seashell

13." ΑΥΠΝΙΕΣ"

Έκλεισαν τα μάτια τους όμως κανείς από τους δύο δεν μπορούσε να κοιμηθεί.
Πιο ήρεμη καθόταν η Μπλέικ, με τα μάτια κλειστά.
Φοβόταν να τα ανοίξει μήπως και διαλυθεί το όνειρο.
Από την άλλη ο Νικ δεν έβρισκε ησυχία.
Άλλαζε συνεχώς θέση μήπως και καταφέρνε να βολευτει.Μια της γυρναγε πλάτη και από την άλλη ξαναγυρνάνε προς το μέρος της.
Πάλευε με τον εαυτό του να λογικευτει, αλλά ποιον κορόιδευε....το πλάσμα που είχε δίπλα του τον τρελαινε.
Την πλησιασε διστακτικά κι έσκυψε από πάνω της.

"Δεν κοιμάσαι;"

Τον ρώτησε ατάραχη η Μπλέικ χωρίς καν να ανοίξει τα μάτια και χωρίς να έχει καταλάβει τι προκαλούσε στον διπλανό της.

Ο Νικ τραβήχτηκε λίγο πιο πίσω τρομαγμένος.

"Ήθελα να σιγουρευτώ ότι είσαι καλά"

Η Μπλέικ άνοιξε τα μάτια της και του χάρισε μια υποψία χαμόγελου.

Αν οι άγγελοι είχαν μορφή έτσι θα έπρεπε να ήταν.Σκεφτηκε και αμέσως νευρίασε με τον εαυτό του.
Τεντώθηκε πάνω από το κορμί της για να πιάσει μια κομπρεσα απ'το κομοδίνο.
Πλησιασε το χέρι του σε αυτή που είχε πάνω στο στέρνο της και την απομάκρυνε αργά αργά.Το πανί είχε σχεδον στεγνώσει .
Πήρε το καινούριο και το τοποθέτησε απαλά πάνω στο κοκκινωπό της δέρμα.Αφησε το χέρι του λίγο παραπάνω τάχα για να το βάλει σωστά.

Ένα επιφώνημα βγήκε από το στόμα της κι αυτό ήταν αρκετό για να τον κάνει να χάσει το μυαλό του.

"Σε πονεσα;"

Της είπε καθώς την πλησίασε λίγο περισσότερο χωρίς να βγάλει το χέρι του.
Εκείνη δεν ήξερε αν ένιωθε ζαλισμενη από τον ήλιο ή από το γεγονός ότι ήταν τόσο κοντά της.

Του εγνεψε αρνητικά χωρίς να χαλάσει την οπτική επαφή τους.
Την πλησίασε ένα εκατοστό ακόμα,κι άλλο ένα.
Το χέρι του γλίστρησε χιλιοστά χαμηλότερα.

Τα μάτια του ενός πάνω στον άλλο σαν να  δοκίμαζαν τα όρια και τις αντοχές τους.

Το βλέμμα του άγριο,πεινασμένο με μια δόση θυμού για αυτά που του προκαλούσε,το δικό της αθώο κι ερωτευμένο.

Το χέρι του κουνήθηκε λίγο ακόμα κι η Μπλέικ πανικοβλήθηκε.
Τράβηξε πρώτη το βλέμμα της,ο Νικ συνειδητοποιώντας την κατάσταση τραβήχτηκε κι εκείνη βρήκε ευκαιρία να σηκωθεί.
Αμήχανη τράβηξε το σεντόνι και σκεπάστηκε, χαζό αν αναλογιστεί κανείς την πρότερη κατάσταση τους αλλά... ήταν μια κίνηση άμυνας.

"Δίψασα"

Είπε και έκανε να φύγει από το δωμάτιο γρήγορα.
Ο Νικ ακόμα προσπαθούσε να καταλάβει τι σκατα κόντευε να κάνει πριν λίγο.
Η ανατομία του ήταν ..... χαρούμενη..... πολύ...   Κι αυτός εξάλλος με τον εαυτό του.
Κοπανησε το στρώμα νευριασμένος και πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του.

"Σκατα...."

Μονολογησε.

Η Μπλέικ κατέβηκε στην κουζίνα και ήπιε λίγο νερό να συνέλθει, σχεδον έτρεμε.
Είδε τα κοχύλια πάνω στον πάγκο και τα πήρε στα χέρια της,την ώρα που έμπαινε στην κουζίνα ο Νικ.

"Τι σκάλωμα έχεις φάει με αυτά;"

"Μου αρέσουν"

"Τη βρίσκεις με ψοφιους οργανισμούς;"

"Δεν είναι ψοφιοι..."

"Τι είναι;"

"Δεν μπορώ να σου πω...θα γελάσεις"

"Μάλιστα.....μας έδωσε ρεπό σήμερα το αφεντικουλη;"

"Ο Φιλ δεν είναι αφεντικουλη.... είναι εργοδότης μου και ναι μου έδωσε ρεπό"

"Μάλιστα.... δεν θέλω να ξέρω πόσο'σκληρα' δούλεψες για να πάρεις αυτό το ρεπό"

Την ειρωνεύτηκε.  
Μα για πια την πέρασε.

"Ξέρεις.... δεν είμαστε όλες σαν τις φίλες σου"

Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι.

Την πλησίασε εξάλλος.

"Μίλα καλύτερα"

Τον πλησίασε κι αυτή.

"Μπα.... δεν το ήξερα"

"Είπα μιλα καλύτερα γιατί... "

Ένα βήμα πιο κοντά

Απείχαν λίγα εκατοστά πια.

"Γιατί...."

"Μίλα καλύτερα γιατί θα..."

"Ναι...."

"Θα..."

"Καλά άστο θα μιλάω καλύτερα.Καληνυχτα."

Τον προσπέρασε και τον άφησε να στέκει με το στόμα ανοιχτό.

Αγαπημένες μου,
Δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη αλλά θα ανεβάσω όλα τα κεφάλαια από την αρχή γιατί διαγράφηκαν.
😭😭😭
Αν κάτι δεν πάει καλά.... ενημερώστε.

xxx