Seashell

34."ΕΠΙΣΤΡΟΦΉ"

Η διαδρομή φάνηκε ατελείωτη και για τους δύο.
Λίγο έξω από  το Κασπερ, η Μπλέικ σταμάτησε το αυτοκίνητο .
Γύρισε προς το μέρος του Πάτρικ

"Από εδώ και πέρα φοράς το πιο λαμπερό σου χαμόγελο...
Εγώ καταλαβα ότι δεν ταιριάζω μακριά από το Κασπερ και γυρίζω πίσω κι εσύ απλά βαρέθηκες τους γρήγορους ρυθμούς της πόλης και θες μια αλλαγή στη ζωή σου.
Με φιλοξενησες και περάσαμε τέλεια.
Έγινα κατανόηση μέχρι εδώ;"

Ο Πάτρικ την κοίταξε απορημένος.

"Δηλαδή.... δεν ξέρουν τίποτα;;;"

"Κι ούτε θα μάθουν....για αυτό πρόσεχε"

Ο Πάτρικ ένιωσε θαυμασμό για την γυναίκα μπροστά του.

"Γιατί το κάνεις αυτό.....;
Θέλω να πω.... γιατί με βοηθάς;"

Ήταν πραγματικά περίεργος.Εκεινος ...δεν....δεν έκανε τίποτα για εκείνη... δηλαδή...άθελά του την έβλαψε,αλλά δεν ήταν πουθενά εκεί για εκείνη,στην ουσία ότι την είχε γνωρίσει κι εκείνη προσφέρθηκε να τον βοηθήσει, έτσι... χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς τίποτα.

Λέξεις και πράξεις πρωτόγνωρες για τον ίδιο.

"Δεν ξέρω τι έχετε πάθει εσείς στις μεγαλουπόλεις, αλλά εμείς στην επαρχία έτσι λειτουργούμε.
Βρέθηκες σε μια ανάγκη και έτυχε να μπορώ να σε βοηθήσω.Το θέμα τελείωνει εδώ."

"Τον αγαπας...;"

Σιγή.Τι λέξεις θα μπορούσε να βρει για αυτό που νιώθει;

"Τον αγαπάς"

Απάντησε μόνος του.

".....κι εκείνος σε αγαπάει.Το είδα,σας είδα.Ετσι δεν ήταν ποτέ με την Ολίβια"

"Μπορείς να μην ξανά αναφερθεί σε εκείνον σε παρακαλώ;
Και προπάντων.... όχι μπροστά στους άλλους.Δεν ξέρουν τίποτα κι έτσι θέλω να παραμείνουν τα πράγματα"

"Εντάξει, εντάξει...σκάω.Και σε ευχαριστώ.Για όλα"

Η Μπλέικ έβαλε μπροστά το αυτοκίνητο χωρίς να του πει κάτι.Οτι ήταν να ειπωθεί, είχε ειπωθεί.

Παρκαραν μπροστά από το σπίτι και αφού πλησίασαν χτύπησαν την πόρτα.

Ο Έρικ έμεινε έκπληκτος μόλις τους αντίκρυσε.

"Δεν το πιστεύω.... Βάλερι... τρέξε..."

Ο Έρικ τους έσφιξε στην αγκαλιά του.
Η Βάλερι έφτασε λαχανιασμενη στην είσοδο κι όταν είδε την αδελφή της,ξέσπασε σε κλαματα χαράς καθώς την εσφιγγε κι εκείνη στην αγκαλιά της.

"Δεν το πιστεύω.... γιατί δεν μου είπες τίποτα;;;"

"Ήταν ξαφνικό.Θα τα πούμε μετά"

Έμοιαζαν όλοι χαρούμενοι.
Η Βάλερι ετοίμασε ένα λουκουλειο γεύμα για την επιστροφή της αδελφής της.
Μιλούσαν για ώρες λέγοντας τους ομορφα ψέματα για τις δήθεν όμορφες μέρες της συγκατοίκησης τους.

"Και δηλαδή....τώρα θα μείνετε εδώ;"

Θέλησαν να μάθουν.

"Ναι.Εχω μιλήσει ήδη με τον Τζο και από αύριο ξεκινάω δουλειά,έχω σκοπό να του ζητήσω να μας νοικιάσει και δύο δωμάτια"

"Αν και διαφωνώ με τη δουλειά, δεν θα σου πάω κόντρα γιατί ξέρω ότι δεν θα αλλάξεις γνώμη,όμως για τα δωμάτια ξέχασε το.Εδω θα μείνετε και δεν το διαπραγματευομαι.Ερικ πες κι εσύ...."

Ο Έρικ έριξε μια ματιά σε όλους.

"Συμφωνώ.Κι όπως  βλέπετε η γυναίκα μου είναι εξίσου πείσματαρα με την αδελφή της... δεν έχετε επιλογή.
Οπότε καλωσορίσατε."

Ύψωσε το ποτήρι του για να πιει στην υγεία τους.

Όταν έμειναν μόνες η Βάλερι ρώτησε γεμάτη περιέργεια την αδελφή της αν συμβαίνει κάτι ανάμεσα σε εκείνη και τον Πάτρικ.
Η Μπλέικ γέλασε δυνατά.

"Είσαι με τα καλά σου; Εννοείται πως δεν συμβαίνει κάτι."

"Δεν ήθελα να ρωτήσω μπροστά του για να μην σας φέρω σε δυσκολη θέση.
Πάντως....να ξέρεις ανακουφιστηκα.
Γιατί δεν λέω μια χαρά παιδί είναι,αλλά .... κατι δεν μου κολλάει πανω του.Κι εσύ είσαι περίεργη....
Μπλέικ όλα καλά;;;"

Η Μπλέικ πήρε αγκαλιά την αδελφή της για να την καθησυχάσει.

"Όλα καλά μην ανησυχείς.Αντε πήγαινε τώρα για ύπνο και θα τα πούμε το πρωί."

Αύριο ξημερωνε μια νέα μέρα.
Θα δούλευε,θα ήταν με την αδερφή της και η ζωή θα κυλούσε ήρεμα.
Αυτά σκεφτόταν για να πάρει κουράγιο.
Όμως.... όταν ξάπλωσε στο κρεβάτι της,η έλλειψη του έγινε ανάγκη.
Τα δάκρυα δεν σταματούσαν και η καρδιά σφίχτηκε.
Πονούσε, πονούσε από την απουσία,από την προδοσία...
Όλα ένα κουβάρι στο μυαλό της.
Παρακαλούσε να αποκοιμηθεί για να μην σκέφτεται αλλά ο Μορφέας δεν της έκανε τη χάρη αμέσως, ήρθε τις πρώτες πρωινές ώρες να την λυτρώσει.

Αγαπημένες μου,
Νέο κεφάλαιο και η Μπλέικ πάλι πίσω.
Τι λέτε να γίνει τελικά;
Περιμένω εντυπώσεις....
Μέχρι το επόμενο....

xxx