Seashell

21."ΣΥΝΟΙΚΕΣΙΟ;;"

Την επόμενη μέρα η Μπλέικ πήγε στην δουλειά κι επέστρεψε το απόγευμα.Οταν γύρισε σπίτι είδε αρκετά αυτοκίνητα παρκαρισμένα απ'έξω.
Ανέβηκε στο σπίτι και βρήκε την πόρτα ανοιχτή,προχώρησε στο εσωτερικό και είδε τον χώρο άδειο από επιπλα.Καποιοι κουβαλούσαν τις τελευταίες καρέκλες, κάποιοι έβαζαν μπύρες και άλλοι ρύθμιζαν τον ήχο για τη μουσική.
Από μπροστά της πέρασε ο Νικ και την προσπέρασε.
Μόλις την κατάλαβε έκανε όπισθεν και στάθηκε μπροστά της.

"Αααα ήρθες; πήγαινε να ετοιμαστείς σε καμία ώρα θα έρθουν"

Τον κοίταξε απορημένη, δεν μπορεί να το εννοούσε....

"Άντε....και κοίτα να δείχνεις λίγο πιο γυναίκα"

Την πρόσταξε και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα.

Έβραζε από το θυμό της,χθες
...χθες για μια στιγμή νομιζε... ότι ζήλεψε, ότι κάτι ενιωσε, αλλά όπως πάντα όλα ήταν στη φαντασία της.
Κοπανησε την πόρτα πίσω της με δύναμη και χώθηκε στο δωμάτιο της.

"Ακούς εκεί...
'να δείχνεις λίγο πιο γυναίκα....'"

Μιμήθηκε τη φωνή του και πέταξε όλα τα ρούχα της πάνω στο κρεβάτι.

Δεν είχε και πολλά,άλλωστε εκείνη ήρθε για ένα καλύτερο μέλλον, όχι για να γίνει fashion icon.

Μετά από πολύ προσπάθεια, βρήκε ένα φόρεμα που είχε από το σχολείο, ούτε που ήξερε πως βρέθηκε εκεί, βέβαια είχε να το βάλει και κάτι χρόνια αλλά θυμάται πολύ καλά την αντίδραση των αγοριών όταν την είδαν.

Το κράτησε ανοιγμένο μπροστά της και ανασηκωσε τους ώμους της.

"Τι έχω να χάσω;;"

Όταν ετοιμαστηκε κοιταχτηκε μια τελευταία φορά στον καθρέφτη.

"Τι πάω να κάνω;"

Μονολογησε και πριν το σκεφτεί δεύτερη φορά, βγήκε έξω.
Ίσως έτσι να είναι καλύτερα..
Σκέφτηκε

Βγήκε από το δωμάτιο της και το σπίτι ήταν ήδη γεμάτο.
Πως θα έβρισκε τον Νικ;

Κατευθύνθηκε στην κουζίνα να πιει λίγο νερό.

Ωω ποιον κορόιδευε;
Απλά δεν είχε το κουράγιο να πάει προς το σαλόνι.

Στη διαδρομή αρκετά βλέμματα έπεσαν πάνω της.
Προσπέρασε γρήγορα τον κόσμο και χώθηκε στην κουζίνα.

"Κι εδώ;;"

Ψιθύρισε αγανακτισμένη μόλις είδε ότι ακόμα κι εκεί ήταν αρκετά άτομα.