Seashell

32."ΤΟ ΤΈΛΟΣ"

Γύρισαν αργά το βράδυ.
Ο Νικ την κρατούσε στην αγκαλιά του λες και φοβόταν μην του φύγει.
Κι εκείνη κουρνιαζε στο στήθος του προσπαθώντας να κάνει την στιγμή να κρατήσει για πάντα.
Για εκείνη αυτό ήταν η απόλυτη ευτυχία.

"Πέρασες όμορφα σήμερα;"

Τη ρώτησε ίσα για να πει κάτι,να διώξει τις άσχημες σκέψεις από το μυαλό του.

"Νομίζω ότι ήταν από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου"

"Θέλω να ξέρεις...."

"Τι...;"

Τον ρώτησε απορημένη.

Του ήταν τόσο δύσκολο όλο αυτό.

"Έλα πες μου"

"Θέλω να ξέρεις ότι προσπάθησα πολύ ..."

Δεν μπορούσε να σχηματίσει μια πρόταση, προσπαθούσε όμως...

"Πες μου υπάρχει κάτι που να μην μπορείς να συγχωρήσεις με τίποτα, κάτι που θα έκανε τον άγγελο που έχω μπροστά μου να ξεπεράσει τα όρια του...;"

Ένιωθε να ιδρώνει,ναι...κρύος αέρας τον έλουζε,κρεμόταν κυριολεκτικά απ'τα χείλη της.

Μια πρόταση της και θα όριζε αν θα πήγαινε στον παράδεισο ή αν θα καιγόταν στην κόλαση του.

"Το ψέμα.Μονο αυτό.Δεν αντέχω τα ψέματα, χάνεσαι τόσο πολύ που στο τέλος δεν ξεχωρίζεις την αλήθεια."

Τον είδε να την κοιτάζει παράξενα.

"Εεε...τι σε έπιασε τώρα και με ρωτάς τέτοια πράγματα; Είσαι περίεργος σήμερα..."

Την έσφιξε περισσότερο στην αγκαλιά του.

"Τίποτα, τίποτα "

Ανασηκώθηκε λίγο η Μπλέικ και γύρισε για να τον κοιτάει καλύτερα.

"Ξέρεις τι μου άρεσε περισσότερο πάνω σου;
Το ότι με όλους είσαι ο εαυτός σου, δεν προσπαθείς να είσαι αρεστός,είσαι απλά εσύ, ότι κι αν συνεπάγεται αυτό."

Την άρπαξε και την φίλησε με απόγνωση,τόση ώρα την κοιτούσε,την άκουγε,την παρατηρούσε κι ένιωθε να βουλιάζει σε κινούμενη άμμο.Την ξάπλωσε καλύτερα κι άρχισε να αφήνει χάδια στο κορμί της.Ναι θα ρίσκαρε,θα έκανε τα πάντα αρκεί να μπορούσε να την έχει στην αγκαλιά του για όσο γινόταν, δεν θα έχανε καμία ευκαιρία, ήταν το οξυγόνο του.
Θα ζούσε στον παράδεισο του για όσο του επιτρεπόταν.

Μπήκε μέσα της σιγά σιγά, σαν να ήταν η πρώτη φορά.

"Νικ..."