Seashell

25."ΞΕΚΟΎΡΑΣΗ?"

Η Μπλέικ πέταγε στη δουλειά,όλα της έμοιαζαν υπέροχα.Δεν κατάλαβε πως πέρασε η ώρα ή μάλλον για την ακρίβεια,μετρούσε κάθε λεπτό για να σχολάσει και να τον δει, αλλά η διάθεση της ήταν τέλεια!!!
Ο Νικ σηκώθηκε από το κρεβάτι αρκετές ώρες αργότερα μιας κι ήταν άυπνος όλο το βράδυ.
Πρώτη φορά μάζεψε το σπίτι και ξεκίνησε να μαγειρέψει κάτι για να φάνε, άλλωστε πλησίαζε και η ώρα που θα γυρνούσε από την δουλειά,ήθελε να έχει δυνάμεις για αυτά που είχε στο μυαλό του.
Μόλις άκουσε τα κλειδιά στην πόρτα ο Νικ έτρεξε κατευθείαν πάνω της,την έπιασε από την μέση και την κόλλησε στην κλειστή πλέον πόρτα,καθώς την φιλούσε.
Δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του κοντά της, αλλά αυτό δεν έπρεπε να το μάθει.

Η Μπλέικ τραβήχτηκε ξεπνοη.

"Γεια σου..."

Του είπε χαμογελώντας.

"Γεια"

Της είπε κι εκείνος κολλώντας το μέτωπο του στο δικό της.

Έμειναν για λίγα λεπτά έτσι,κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο.

"Πεινάς;"

Τη ρώτησε, αλλά δεν την αφησε να απαντήσει.

"Πεινάς, πεινάς γιατί μαγείρεψα για να φάμε μαζί"

Της δήλωσε κι η Μπλέικ τον κοιτούσε έκπληκτη.

"Τι έχεις κάνει στον Νικ;
Δεν σε αναγνωρίζω..."

Την τράβηξε προς την κουζίνα και την έβαλε να καθίσει στο τραπέζι.

"Ο ίδιος είμαι, τρωγε"

Της είπε και της έβαλε ένα πιάτο μπροστά της.

Έφαγαν κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο.

Κάποια στιγμή το μάτι της έπεσε στα κοχύλια που ήταν ακουμπησμενα παραδίπλα.

"Τα κοχύλια μου..."

Του είπε δείχνοντας τα.

"Τα μάζεψα χθες από την παραλία, σκέφτηκα ότι θα τα ήθελες"

Πράγματι,χθες με όσα έγιναν τα ξέχασε στην παραλία, αλλά δεν περίμενε μια τέτοια κίνηση εκ μέρους του.

"Σε ευχαριστώ"

Είπε καθώς έπιανε στα χέρια της τα κοχύλια.

"Βέβαια... δεν καταλαβαίνω την εμμονή σου με αυτά, αλλά αφού σου αρέσουν τόσο πολύ..."

"Είναι σημαντικό για μένα,τα αγαπώ"

"Θες να μου πεις;
Μπας και καταλάβω κι εγώ δηλαδή..."

"Φοβάμαι ότι θα με κοροϊδέψεις"