biz evliyiz

BİZ EVLİYİZ Bölüm 19 ( söylicem ben)

BİZ EVLİYİZ

19. Bölüm

samir hazırlanmıştı bile işe gidecekti bende kalkmıştım. yatağı düzeltip aşağıya indim kahvaltı hazırladım

"samir gel kahvaltı et "

"hayır sen yap benim vaktim yok şirkette atıştırırım"

"tamam"

samir evden çıkmıştı bende bu gün miranla konuşacaktım ne diyecekti merak ediyordum. onca zaman önce beni bırakıp gitti şimdide dinle beni diye yalvarıyordu . samir işe gitmişti aradan 4 saat geçmişti bende miranla  konuşmaya gidecektim hazırlanıp evden çıktım miran ile buluşmuştuk sandalyeye oturdum

"evet seni dinliyorum ne diyeceksin hızlı ol   işlerim var benim"

"peki birşey içer misin?  "

"hayır istemiyorum anlat sen. "

"tamam bak öykü seni bıraktığım zamanlar annemin dediklerine kanmıştım sen haklıydın doğru söylüyordun ben sana verdiğim sözden geri döndüm seni bıraktım senden uzağa gittim ama aklımdan tek saniye çıkmadın bak öykü ben seni gerçekten sevdim 2 yıl önce yaptığım eşşekliği unutalım sen samir'i, sevmiyorsun onunla söz yüzünden evlendin bana geri dön bu sefer seni asla hayal kırıklığına uğratmam, bırakmam ama lütfen samir den boşan benimle ol lütfen ."

"seninle mi olayım sen o şansı 2 yıl önce kaybettin ayrıca ben samir'i seviyorum o benim kocam ve ona aşığım sen artık geçmişte kaldın benim için samir var artık ve sadece o olacak"

masadan hızla kalktım miran beni durdurmaya çalışmıştı dinlemedim kafede çıktım miran sarılmıştı bana sinirlenip miran'ı  ittim "uzak dur benden " taksiye binip ordan uzaklaştım.  takside iyice düşündüm ben orda samir'i seviyorum demiştim aklımı kurcalamıyor değildi seviyor muyum sevmiyor muyum?  ikisi arasında kalmıştım.

eve gelmiştim taksiden indim eve doğru ilerledim takside gitmişti kapıyı açacaktım. ama açmadan geri dönmüştüm en iyisi samir'in yanına gidip ona söylemekti .

yürüyerek gitmek zorundaydım yürümeye başladım şirkete doğru o kadar yol yürüyecektim çok uzundu . uzun bir mesafe yürümüştüm. ayaklarımda ağrımıştı nefes nefese kalmıştım

öylece durup etrafıma baktım herkes  bana bakıyordu midem bulanmıştı birden bire kaldırıma kusmuştum. başımda dönmeye başlamıştı yanıma toplanmıştı herkes dengemi kaybedip düşmüştüm yere midem sürekli bulanıyordu biri su şişesini vermişti elime halim bile kalmamıştı neden biranda böyle oldum onu bile anlamamıştım biraz kendime geldiğimde ayağa kalkıp yoluma devam ettim etraftakiler dinlenmemi söylese de durmamıştım.

.....

şirketin önüne zar zor gelmiştim güvenliğe samir'i sorarken her an kendimden geçecek gibiydim "efendim iyi misiniz? " güvenlik sormuştu başımı sallayıp şirkete girdim merdivenlerden çıkmıştım öylece durdum gözlerimi dahi açamıyordum dengemi kaybettim tam düşeceğim sırada samir tutmuştu