written • mingyu

018

3 R D。

Hanggang ngayon ay hindi pa din matanggap ni Jinxia ang sinabi ng nanay niya. Nilamon na siya ng todo-todong galit sa ama niyang pati si Mingyu ay gustong alisin sa buhay niya.

Ano ba namang kinalaman ni Mingyu doon di'ba?

Kaagad niyang tinawagan ang kuya niya. Binigay kasi ni Mrs. Wong sa kaniya ang number nito bago siya umalis. He doesn't want to make contacts with her, kaya pinatayan niya agad ito.

"Damn it, Yukhei-ge." Napamura nalang siya nang patayan siya ni Yukhei muli. Wala na siyang nagawa kundi bumalik sa hotel kung saan sila tumutuloy.

Hindi pa man siya nakakapasok ng hotel ay nakita na niya ang isang masamang tao na naghihintay sa may entrance. Ngumisi siya.

"Ang maganda kong anak.."

"Cut it. Anong kailangan mo?" Matigas na tanong niya. Tumawa naman ng malakas ang tatay niya. Hinila niya ito sa tagong lugar para maiwasn ang eskandalo sa labas ng hotel.

"Alam mo naman ang kailangan ko. Pera. Pera mo, pera ni Kim Mingyu. Oh, isama mo na din 'yung bestfriend mong mayaman. Si Xu—" Natigilan sa pagsasalita ang ama niya nang sampalin niya ito.

"Sobra ka na, Papa. 'Wag mong idadamay mga kaibigan ko dito."

"Hindi mo naman kaibigan si Kim Mingyu, di'ba?"

Natigilan siya sa tanong na iyon. Hindi nga ba?

"Aalis na ako, Jinxia. Siguraduhin mong may mahuhuthot kang pera mula sa mga 'yon kundi..." Ngumisi ito sa kaniya, which made her shiver. "Mamamatay ka, si Yukhei, at ang magaling mong ina. Isama na rin natin si Mingyu para may happy ending naman kayo."

-

Lutang si Jinxia hanggang sa makabalik siya sa hotel. Nandoon si Sehyeon, and she doesn't know why she automatically teared up in front of her, and Chaejin.

She trust them.

"Jin, anong nangyari?" She knew hindi naman talaga sila ganoon kaclose dahil madalas ay kay Mingyu lang umiikot ang mundo niya pero sa ganitong sitwasyon, wherein she cannot go near Minghao and Mingyu, kailangan niya sila.

"Ate...si Papa, papatayin n-niya sila Mingyu kapag h-hindi ako nakapagbigay ng pera.." Napatayo si Chaejin sa sinabi niya. Laking pasasalamat ni Sehyeon at wala na ang mga bata kundi may poproblemahin pa sila.

Lumuhod siya sa harap ng mga ito. "Please...help me. Paalisin niyo na sa Hong Kong sila Mingyu...pati kayo. Umalis na kayo, Ate."

"Do you really think we can leave you here?" Tanong ni Sehyeon. Inalalayan niya tumayo si Jinxia at pinaupo sa tabi niya. Chaejin caresses her back, to make her feel comfortable.

"Ate, please. Hayaan niyo na ako. Ang mahalaga ay ligtas kayo.."

Nagkatinginan ang dalawa. They both sighed in defeat. Agad tinawagan ni Chaejin si Manager at sinabing magpapalipat sila ng hotel dahil sa death threats, but she warned him not to inform the boys.

"Aalis na ako, Ate. Chae, salamat." Tumakbo siya palabas ng kwartong iyon habang hinahanda nila Sehyeon ang gamit nila.

Hindi pa man nakakasakay ng bus si Jin pabalik sa bahay ng mama niya nang biglang tumigil ang isang van sa harap niya. Kinabahan siya lalo pa't hindi nagbubukas ng bintana ang van at bigla nalang bumukas ang pinto nito.

"Tara." It was Minghao.

She sighed. Tumingin siya sa paligid to check if her father is there, but still no sign of him kaya nakahinga siya ng maluwag. Turns out dalawa pala ang van na nandoon sa bus stop, at sakay nito ang mga miyembro ng Seventeen.

"Doon ka na pala sa kabila, Jin. Wala ng space dito e." Sabi ni Manager kaya nadismaya si Minghao. Syempre, duh. Gusto niyang tabihan ito pero mukhang talo na naman siya kay tadhanang umaayon sa side ni Mingyu.

Mingyu's all alone doon sa huling row ng upuan ng van, kaya kahit na parang may kabayo sa dibdib ji Jin sa sobrang lakas ng tibok ng puso niya e pinilit nalang niya.

No one dared to talk. Gusto niyang tanungin si Mingyu kung saan sila pupunta pero nah, hindi niya maatim magsalita dahil naalala niya pa rin 'yung labi ni Mingyu.

Which she once felt.

-

K I M。

Putangina.

Nagkagulo kanina sa upuan nang bigla naming makita si Jin sa bus stop. Lumuwag tuloy sa huling row ng van kung saan ako nakaupo, which was previously occupied by Seokmin, Seungkwan and Hana.

Bigla silang lumipat sa unahan nang makita nilang pinalipat ito ni Manager dito, puta. No choice, katabi ko siya ngayon.

Hindi naman sa ayoko siyang kausapin pero talagang nahihiya at nakokonsensya ako sa ginawa ko sa kaniya noon. Besides, naistorbo ko sila kanina ni Minghao sa kwarto ni Junhui hyung. Malay ko bang doon natulog si Minghao at Jin.

Ilang minuto pa ang nakalipas at ramdam ko na ang ulo ni Jin na dumadantay sa balikat ko. Ang dali niya palang makatulog. She squints every time the sun rays points out on her eyes, kaya itinakip ko nalang ang kamay ko sa may bintana.

Buti na lang nga ay pumasok kami sa isang tunnel kaya nawala na ang sinag ng araw. I started to feel asleep.

And found myself sleeping comfortably beside Jin.