written • mingyu

024

K I M。

It's already 12 PM. I could only hear the ticking of the clock, while the other members were drowned with their own thoughts.

Turns out, kinausap pala ni Wonwoo ang kidnapper. Nakikipagkita daw ito kay Mingyu ngayong araw at wala na siyang magagawa kundi sundin ito, or else, he might be losing two of the most important woman in his life.

Naaalala ko ang nangyari noon kay Minseo. Nandoon ako. Pero wala akong nagawa.

Putangina.

Kim Mingyu, you were never be too good enough to protect anyone. Minseo, noona, Sejin noona, Jihyeon noona.

Everyone.

That's why I am too scared to pull her closer to me.

"Mingyu. It's time to go." Manager hyung said, as I look back from where I was sitting, I saw SEVENTEEN's worried faces. Maski naman si Manager ay gustong magback-out si Mingyu pero wala siyang magagawa, aprubado na ito ng magulang ni Mingyu at ng management.

They offered themselves, but I insisted. Minghao, nodded at me like he passed the burden of saving Jinxia today.

This is what I hate from being an idol. Everything you will do, it's always a big deal. Wala ng total privacy. Wala ng oras para mag-isip. Lahat kasi mamadaliin.

I drove all the way to Kowloon Tong, an abandoned school somewhere here in Hong Kong. Itinuro ito sa akin ni Jun hyung at ng mga pulis para hindi na ako maligaw papunta dito.

I can't feel the same aura anymore. Simula noong unang punta ko dito sa Hong Kong, masaya ako noon dahil para naman iyon sa mga performance namin. Pero ngayon, iba. I can still feel my heart pounding out loud. Dahil sa kaba.

Wala na dito ang mga ginamit para sa dating kindergarten na nakatayo dito, ang nandito nalang ay isang carving warehouse, different kinds of carving knives displayed on the wall.

Papaliko na sana ako nang makita ko si Minseo na tumatakbo palabas ng warehouse. May sugat siya sa braso, her shirt was almost covered with blood dahilan para manghina ako.

Agad akong tumakbo palapit sa kaniya.

"Minseo.." Nilingon niya ako kaya iika-ika siyang tumakbo palapit sa akin bago ako niyakap.

"K-kuya...'yung Jinxia..n-nirape niya siya.." Umiiyak siya pero hindi yon ang tumusok sa puso ko. Putangina, bading na kung bading pero wala akong pakialam.

"Kuya...tulungan mo siya...t-tinulungan niya akong lumabas.."

Putangina naman.

Bakit si Jin pa?