HASTALIK

Bölüm 1

Bugün günlerden salı. Annem sabah kalktığından beri Pazartesi (yeni okul yılının ilk günü) hakkında öğütler - daha doğrusu tehdit ediyor- veriyor.
"Bak Hilal, bu senede diğer seneler gibi sorun çıkarma. Haftada 3 kez müdürünle ve dövdüğün çocukların velisiyle konuşmaktan bıktım.Eğer yine böyle bir şey olursa okuldan kaydını alırım."
Annemin son söylediği şeye kadar sakince ve bıkkınca dinleyen benim, aniden ağzımdan büyük bir" NE!!! "
çıktı. Bu tepki annemin beklediği tepkiymiş gibi" Bana hiç gözlerini belerte belerte bakma. Duydun işte, kaydını aldırırım.Bu yüzden uslu bir kız ol ve derslerine odaklan. " Annemin söylediklerine karşı hiç bir şey söylemeden sakin bir şekilde odama çıktım. Odamın kapısını kapattığım gibi kendimi yatağa attım ve kafamı yastığıma gömüp bağırmaya başladım. Rahatladıktan sonra biraz yatakta kaldım ve tavana baktım o sırada telefonuma bir bildirim geldi.
Kimden:Kıvırcığım
Knk, Pazartesi beni bekleme. Babam beni erkenden hastaneye bırakacak. Oradan gelicem ben okula.
Kime:Kıvırcığım
Tmm kankada, bi sorun yok demi?
Çok beklemeden mesaj geldi.
Kimden:Kıvırcığım
Yok knk sadece biraz midem bulanıyo birkaç gündür. Annemlerde çok ısrar edince tamam Pazartesi giderim dedim.
Kime:Kıvırcığım
Tmm knk okulda görüşürüz.😘
Kimden:Kıvırcığım
Görüşürüz. 😘😘
Ece ile olan konuşmamız bitince saate baktım 19:25'i gösteriyordu. Bende telefonumu şarja takıp aşağıya annemin yanına indim. Annemi yerde ağlarken görmeyi beklemediğimden bi an donakaldım. Kendime gelince hemen annemin yanına gittim.
"Anne, ne oldu? Niye ağlıyorsun?"
"Hilal, b-baban baban kaza geçirmiş"
O an dünyam başıma yıkılmış gibiydi. Ne yani, benim ilk aşkım, korktuğum zaman "annee" diye bağırsam da koşarak yanıma gelen, beni her şeyden koruyan, bana "seni hiç bırakmayacağım" diyen kahramanım beni bırakıp gidiyor muydu? Beni bırakıp uzaklara mı gidiyordu? Hem de hiç dönmemek üzere...
Bunları düşünürken gözümden bir damla yaş akmıştı. Hemen hala olayın şokunu atlatamamış anneme dönüp
"Hangi hastanedeymiş babam" dedim. Annem "Çalıştığı hastanede" deyince hemen odama çıkıp üstüme bir kot, bir tişört giydim ve yanıma biraz para ve de telefonumu alıp evden hızlıca çıktım ve tüm bunları 10 dakikada yapmıştım. Bir yandan ağlamamak için kendimi sıkıp bir yandan da yürüyordum. Biraz yürüdükten sonra ilk gördüğüm taksiye binip babamın çalıştığı hastanenin adresini verdim. Yaklaşık 15 dakika sonra taksiden indim ve hastaneye girdim. Sekretere babamın nerede olduğunu sordum. Bana 4.katta ameliyatta olduğunu söyledi. Hem zamanım olmadığı hem de korktuğum için asansöre binmeyip merdivenlerden çıktım...
*****************************
Ameliyathanenin kapısında ne kadar bekledim bilmiyorum. Orada beklerken aklıma babamla yaşadığım anılar geliyordu. O anıları hatırladıkça yüzümde buruk bir tebessüm oluşuyordu. Etraftan geçen insanlar bana deliymişim gibi bakıyordu ama bu benim hiç ama hiç umurumda değildi. Kafamı kaldırıp etrafa baktığımda ne zaman geldiğini bilmediğim bir köşede oturmuş ve ağlayan annemi gördüm. O sırada ameliyathanenin kapısı açıldı ve doktor dışarı çıktı. Annem ve ben hemen ayağa kalktık ve doktorun yanına gittik. Doktorun ağzından çıkan o üç kelimeyle neye uğradığımı şaşırdım. (Medyayı burada açabilirsiniz)"Hastayı kaybettik maalesef..." Olduğum yerde donakaldım.
O an her şey çok anlamsız geliyordu... O an hayat çok acımasız geliyordu...

O an hayat başıma daha kötü bir şey getiremezmiş gibi geliyordu bana...
Ama o an bilmiyordum ki, hayat "Bundan daha kötüsü olmaz" dediklerimizin daha kötüsünü yaşatıyordu....

Merhabalar! Bu benim ilk hikayem o yüzden biraz heyecanlıyım, ufak hatalar için özür dilerim.