PAHALI MUTLULUK

BÖLÜM 1 : YENİ BAŞLANGIÇLAR

Akşamdan kurduğum çalar saatimin lanet sesiyle huysuzca uyandım. Babam çoktan erken kalkmış beni beklemeden kahvaltıyı hazırlamaya başlamıştı bile. Mutfaktan gelen çatal, bıçak sesleri bu kanımı doğrulamaya yetmişti. Bugün yeni okuluma ilk defa gidecektim, tabi bu heyecanla akşam uyuyamadığım için biraz uykusuzdum. Gideceğim yeni okulum özel okul olduğu için giyimime bugünlük özen göstereyim dedim ve her zaman ördüğüm saçlarımı bugünlük açık bıraktım. Normalde saçlarımla uğraşmayı pek sevmezdim ama babamla yaptığımız o uzun yeni başlangıç konuşmasına uyarak bir günlüğüne yapılan değişiklikten zarar gelmez diye düşündüm. Ne kadar özel okula gidecek olsam da aslında ben orta halli bir ailenin kızıydım. Tabi bu durumda ne kadar aile sayılırız orasını tam kestiremiyorum, sonuçta bir aile; bir baba, bir anne ve en az bir çocuktan oluşan toplumun en küçük yapı birimidir. Ben annemi hiç görmedim çünkü o beni kucağına bile alamadan ölmüş. Bu yüzden annesiz bir kız çocuğuyum ama bu beni hayattan koparmaya yetecek bir neden değil çünkü çok sevdiğim annemi kaybettiğim gibi onu da kaybetmekten korktuğum çok eğlenceli, komik bir babam var. Mesleğinin dedektiflik olması benim ona duyduğum başka bir hayranlık sebebiydi. Bazen onunla beraber işe giderdim. Bu yüzden bu işin inceliklerini iyi öğrenmiştim. Mesela asla beni gizlice takip edemezdi, hemen fark eder ve anında izimi kaybettirirdim. Tabi bu sadece saklambaç gibi oyunlarda işe yarıyordu bu yüzden bu oyunda şüphesiz en başarılı oyuncu bendim. Tabi bu uzun sürmedi, sokak arkadaşlarım bunu fark ettiklerinde bu oyunu benimle bir daha hiç oynamadılar oysaki benim en sevdiğim oyun saklambaçtı. Bu yüzden yıllardır öyle gerekmedikçe konuştuğum pek arkadaşımda olmadı. Yakın arkadaşım hiç olmadı zaten. Benim yaşımda komşu çocuğu bile yok bu yeni taşındığımız bu mahallede. Babamın işi dolayısıyla taşındık bu eve ve ben devlet lisesini bırakıp babamın işini yürüttüğü bir milletvekilinin sayesinde bugün bu okula başlayacaktım.

''Günaydın Arin Hanım, çok erken uyanmışsınız biraz daha yatın isterseniz.'' dedi babam ellerini birbirine kenetlemiş ve çenesinin altında tutmuş bir vaziyette bana bakarken, anlaşılan fazla bekletmiştim onu. Ama ne yapabilirdim ki, okul kıyafetim çok güzeldi ve ben aynada ilk defa beş saniyeden fazla kendimi izlemiştim fakat alınan her yeni şeyin ilk kokusu beni benden alıyordu. Öyle çiçek böcek kokmuyordu ama seviyordum işte çünkü yeni kokuyordu ve ben neredeyse hiç parfüm sıkmazdım bugünde olduğu gibi.

''Size de günaydın Vedat Bey. Hayırdır, erkencisiniz bugün ne bu heyecan?'' diyerek sandalyemi çektim ve oturdum. Hemen çatalımı alıp aceleyle bir şeyler yemeğe başladım çünkü tuvalette çok fazla vakit harcamıştım ve çok az vaktim vardı. '' İnşallah bu sefer arkadaş edinirsin kızım, şuradan tuzluğu uzatır mısın? '' hızlı bir hareketle tuzluğu babama uzattım ve yaklaşık on dakikada kahvaltımızı bitirip yola koyulduk.

Durakta ne kadar zamandır beklediğimizi bilmiyordum fakat beklediğimiz otobüs henüz teşrif etmemişti durağa. Babamın eski model arabası olan Kartal bakımdaydı. Zaten onunla gitseydik tüm günümüz yolda geçerdi, malum araba bayağı bir pert durumda. Hurdadan bir farkı yok benim için, arabadan başka her şeye benziyor mübarek. Ama babamın kalbinde özel bir yer edindiği için kendileri, bu fikrimi babama hiç açmadım. Arabanın içi Beşiktaş atkıları, şapkaları ve birçok posterlerle dolu. Anlayacağınız babam fanatik bir Beşiktaşlı. Babam bu kadar futbol aşığıyken benim takım tutmuyor olmam babamla sürekli ufak çaplı çekişmemize neden oluyordu. Ve neyse ki sabırsızlıkla beklediğimiz uzaktan göründü de rahatladık fakat bu durum fazla sürmedi çünkü dersin başlamasına neredeyse on dakika vardı, yol yarım saat sürerdi. Bu demek oluyor ki derse ilk günden yirmi dakika geç kalacağım. Bu da yetmezmiş gibi otobüs tıklım tıklım doluydu içeriye adım atacak yer yoktu. Otobüsün kapısı yavaş bir hareketle açıldı ve içeriden yalnızca bir kişi indi. Bu demek oluyor ki bizim şu yirmi dakikanın daha da uzayacağı vardı.