Günlük [Yarı Texting]

2.0

3.0 da bitecek.
İyi okumalar.

🎨🎨🎨

''Oğlum uzun zamandır bu kadar gülmemiştim'' dedi nefes almaya çalışırken. Flashı kapatıp fotoğrafı çektim. Karanlık olduğu için net çıkmamıştı ama sonra yine çekebilirdim. 

M: ALLAH'IN SALAĞI GÜLME BİR DAHA YANIMDA

İnadına tekrar güldü. ''Niye? Etkileniyor musun?'' 

M: gülüşün çok güzel

Yazdığım anda kafamı kaldırıp ona baktım. Bu sefer tepki vermemiş ve olduğu yerde kalakalmıştı. 

M: sanırım daha önce sana bunu söyleyen olmadı 

M: doğru mu bildim?

Kafasını 'evet' der gibi salladığını gördüm. 

M: o değilde az kalsın yakalanıyordum

M: bu rezillikten sonra intihar etmeyi düşünüyorum

Yaptığım tekrar aklına gelmiş olacak ki tekrar gülmeye başladı. ''Çok iyiydi.''

M: evet fark ettim

M: baya güldün

''Teşekkür ederim. Buna ihtiyacım vardı. Gülmeye yani'' onu mutlu etmek bile beni mutlu ediyordu. 

M: hava soğuk 

M: sen soğuğu sevmezsin

M: içeri gir artık

''Beni gerçekten tanıyorsun ha?'' 

M: evet tanıyorum

M: ve biraz daha burada durursam sen de beni tanıyacaksın diye korkuyorum

''Tanımışımdır belki de'' demesiyle kafamı hızla kaldırıp ona baktım. Korku bütün bedenime yayılmıştı. ''Hop sakin. Belki dedim. Ayrıca neden tanımamdan korkuyorsun?''

M: tanıman ya da tanımaman değil olay

M: tanıyınca vereceğin tepkiden korkuyorum

''Ne tepki vereceğimi ben bile merak ettim ha'' olayı yine alaya getirdiği için bende devam ettirmedim. ''Peki ya çıkarsan? Bunu hiç düşündün mü?''

Hayır düşünmemiştim. Çünkü böyle bir ihtimal yok gibi geliyordu. Gözlerim dolunca başımı yere eğdim. 

Sakin ol. Ağlamak yok. Sakin ol. Kontrol et kendini.

M: içeri gir

M: üşütme 

''Ben... seni kırmak istemedim. Sadece kim olduğunu cidden çok merak ediyorum. Üzgünüm'' Aytaç Kaya SAVAŞ birinden özür mü diliyordu? Ve o birisi ben miydim?

M: senle alakalı değil

M: her şeyi kendi kafamda yaşayan biriyim ve

M: of bilmiyorum

M: sadece içer gir ve uyu Kaya

Sessiz kalmasına rağmen içeri girmedi. Bir kerede sözümü dinlese şaşardım. 

M: her şey bittiğinde ve kaybedeceğim kimse kalmadığında karşına çıkacağım

M: ama o zamana kadar sabretmem gerekiyor

''Neden herkesi kaybedince?''

M: şu an yapacağım tek hata sadece beni etkilemez 

M: çevremdekileri de etkiler

M: şu an anlamadığını biliyorum ama anlayacaksın

Cebimden bir kolye çıkardım. Çok sevdiğim bir kolyeydi. Bana annem vermişti. Ucunda melek kanadı olan gümüş kolyeyi kapının önüne koydum. Eski yerime geçip mesaj attım ona. 

M: ben gittikten sonra kapının önüne bıraktığım kolyeyi al

M: ona dikkat et Kaya

M: bir gün almaya geleceğim

''Peki kolyenin sahibinin sen olduğunu nasıl anlayacağım''

M: oha sen ne ara zeki oldun

''Ben hep zekiydim'' gülüşünü duydum. 

M: njdvjzjnzdfdbdzbbfd

M: hmm güzel soru

M: yanına geldiğimde kolyemi almaya geldiğimi söyleyeceğim

M: bana 'bu kolyenin sahibinin sen olduğunu nasıl anlayacağım' diye sor

M: sana verdiğim cevap şu olursa anlarsın;

Ona bakıp mesajı yazmaya başladım. 

M: hayatıma giren en büyük belasın ama

Telefonu cebime koydum. Bakışlarını bana çevirdiğinde işaret parmağımla ilk önce kendimi gösterdim. Sonrasında onu gösterdim. En sonda iki elimi kaldırıp kalp işareti yaptım. Anlatmak istediğim şey 'ben seni seviyorum'du. Gülümsüyordu o da. Aynı benim gibi. 

''Anladım. Ve bir gün aynısını bende sana derim umarım. Çünkü hayatımda ikinci defa birinin sevgisini gerçekten hissediyorum''

İlki kim diye sormadım. Çünkü ilki annesiydi. Ona çok bağlıydı. Öldüğünde dayanamamıştı. Küçük olmasına rağmen kendini öldürmek istemişti. 

''İyi geceler'' dediğinde işaret ve orta parmağımı alnıma götürüp asker selamına benzer bir hareket yaptım. Gülerek içeri girdi. Ortadan kayboldum.