Günlük [Yarı Texting]

2.9

Multimedia: ben...

Size bir şey sormak istiyorum. Bu kitabın bitmesine çok ama çok az kaldı, bildiğiniz üzere. 

Size sorum şu, bu kitap bittiği zaman beni takip etmeye devam edecek ve diğer hikayelerimi okuyacak mısınız?

Yoksa kitap bitti deyip, unutacak mısınız?

Dürüst olun. :)

İyi okumalar.

***

''Yalan söylüyorsun,'' diye fısıldadım sesimi bulduğumda. İnkar etmek istiyordum. Gerçekler yüzüme tokat misali vururken yapabileceğim en iyi şey buydu belki de.

''Hepsi senin suçun. Seni buraya göndermek hataydı! Eve gidiyoruz yürü!'' sesi bütün bahçede yankılandı. Benimse kulaklarım uğulduyordu. Gözlerim dolmaya başlamıştı. ''YÜRÜ DEDİM SANA!'' Kolumdan sertçe tuttuğu sırada kolumu elinden kurtardım. Kalbime bir acı saplanmıştı ve geçmek bilmiyordu.

''NE OLUYOR?'' bu sefer bağıran üvey babam değildi, O'ydu. Ama şu an Aytaç Kaya'yı bile düşünemeyecek kadar kafam doluydu.

Annem öldü... Annem de beni bırakıp gitti. Herkes gibi. 

''Cevap versene Mira, kim bu adam?!'' sesimi bulamıyordum. Canım yanıyordu. 

''Ben babasıyım. Sen kim oluyorsun?'' Ben burada yokmuşum gibi sordu, Aytaç'a. Babam falan değildi. Benim babam yıllar önce ölmüştü ve kimse onun yerini alamazdı. Üvey bile olsa bu saatten sonra buna izin vermezdim.

''Babasısın? Bir baba ne zamandır kızına şiddet uygulayıp onu herkesin önünde rezil ediyor?'' beni koruyan kişi Beyza'ydı. Bu cesareti ise yanındaki Aytaç ve Yalçın'dan alıyordu. Düşmanım dediğim insanlar şu an beni mi koruyordu?

Yalçın bağırdı, ''adam mısın lan sen?'' 

Üvey babam da sesini yükseltti. ''Sen kimsin bana hakaret ediyorsun? Kızıma nasıl davranacağımı sana mı soracağım?!'' Yalçın ve Aytaç, üvey babamın üzerine yürümeye başladığında Beyza onları durdurma gereği duymadı. 

''Soracaksın lan! Eğer kendi kızım dediğin kişiye el kaldırmaya cüret edebiliyorsan, soracaksın. Her şeyi geçtim, bir kadına el kaldıracak kadar şerefsiz biriysen, bal gibi de soracaksın!'' dedi Aytaç.

Üvey babamın bana yaklaştığını fark etmediğim bir anda saçımdan tutup çekti. ''Yeter! Gidiyoruz. Terbiyesizler.'' 

'Kimseye muhtaç değilsin! Kendini koru!' dedi içimden bir ses. Kimsenin korumasına ihtiyacım yoktu. 

Saçımı tutan eli tutup tırnaklarımı geçirdiğimde, üvey babam acıyla bağırıp elini çekti. ''Kes sesini!'' diye bağırdım ve üzerine doğru bir adım attım. İşaret parmağımı ona doğrulttum, ''senin gibi insanlıktan uzak vicdansızlar her zaman oldu ve olacak. Ama ben, artık susmayacağım.''

Üvey  babam kanayan elini tutarken bana şaşkınlıkla ve öfkeyle bakıyordu. Sözlerime bağırarak devam ettim. ''Yıllardır sırf anneme de zarar verme diye sustum. Ama yeter! Bana bir saniye olsun dokunmayacaksın artık! Annem benim değil senin yüzünden öldü. O senin insansızlığın yüzünden intihar etti. Ve ben artık hayatımı zehir etmene sessiz kalmayacağım.'' 

''Sınırını zorluyorsun küçük hanım. Unutma istersen, bundan sonra her gün aynı evde olacağız. Kelimelerini düzgün seç! Çünkü sana benden başka bakacak kimsen yok!'' Sözleriyle yerimde kalakaldığım sırada sırıttı. 

Gözümden bir damla yaş aktı. Başımı 'hayır' dercesine hızla sağa sola salladım. "Bundan sonra ölürüm, ama benim hayatıma karışıyor olmana sessiz kalmam.''

Tekrar benim koluma uzandığı sırada bir adım geri attım. ''Yeter bu kadar. Düş önüme dedim sana!'' Gözlerimi Yalçın ve Beyza'nın üzerinde gezdirdim. Hepsi bana bakıyordu. Bana bağıran babama baktım sonrasında. Üvey babama. Ve en son olarak da O'na baktım. Yıllardır sevdiğim çocuğa. Kafam da bir ses yankılandı. 

Ondan emir almana gerek yok artık! 

Kaç...

Ne yaptığımı düşünmeden geri geri yürümeye başladım ve arkamı dönüp koştum. Ayaklarımın beni götürdüğü yere kadar koştum. Nefesim kesilene ve iyi olana kadar koştum. Sebepsizce sadece koştum. 

Artık hiç bir şeyin önemi yoktu. Artık acılarım ve ben vardık.