"Ανάθεμα την βεντέτα"

Κεφάλαιο 10ο.

Μπρουσαλάκηδες

Ηταν κοντά μεσημέρι και σκέφτηκα πως έπρεπε να βρω στοιχεία για αυτόν που μαχαίρωσε την Αμαλία. Μπήκα στο δωμάτιο της. Ήταν ευρύχωρο και ολόλευκο. Λευκά σεντόνια, έπιπλα ξύλινα καφέ και κάπου εκεί αντίκρισα ένα κουτί. Ένα πράσινο κουτί με μια φιγούρα μπροστά. Το θυμάμαι αυτό το κουτί. Μια μέρα που μπήκα στο δωμάτιο της το έκρυψε βιαστικά, φάνηκε περίεργο αλλά δεν ρώτησα πολλά πολλά. Τώρα ήταν η ευκαιρία μου.
Το άνοιξα. Είχε μέσα γράμματα. Πολλά γράμματα. Με μια συγκεκριμένη διεύθυνση και έναν συγκεκριμένο αποστολέα.

Από: Μανώλης Φραγγελάκης
Πειραιάς, Αγίου Διονύσου 4.

Μονάκριβη μου,
Μου λείπεις αφορητα. Σε θέλω κοντά μου. Δεν με ενδιαφέρει η βεντέτα. Εξάλλου και εμείς μια βεντέτα ζούμε. Μπορεί η γιαγιά σου και ο παππούς μου να αγαπιοντουσαν, αλλα και εγώ αγαπώ εσένα. Εκείνοι είχαν άλλο τέλος αλλά εμείς θα έχουμε διαφορετικό. Σε αγαπώ πολύ.

Όλος δικός σου, Μάνος.

Ώστε να! Αυτός είναι! Άνοιξα ακόμα ένα γράμμα, αυτήν την φορά από την Αμαλία.

Μάνο,

Σου γράφω για τελευταία φορά για να σου πω ότι τελειώσαμε. Δεν θέλω να συνεχιστεί όλο αυτό. Λέω τόσα ψέματα για μια ανύπαρκτη σχέση εδώ, όμως εν τέλη είναι υπαρκτό. Εγώ αγαπώ άλλον. Δεν ξέρω για εσένα. Ναι θα έρθω στην Κρήτη για να δω τον αρραβωνιαστικο μου. Ναι αυτόν θέλω και θέλω επίσης να κόψουμε κάθε επαφή. Συγνώμη για όλα, Αμαλία.

Τώρα μάλιστα. Κατάλαβα. Ο Μάνος σε μια στιγμή απόγνωσης τα έκανε όλα. Σε μια στιγμή πάθους ίσως. Ε όχι! Αυτή η οικογένεια μας καταστρέφει μερα με την μέρα. Δύσκολη η αγάπη τελικά. Πολύ δύσκολη.

Τελικά βγήκα έξω. Ήταν ελαφρύ βραδάκι και πήρα την μηχανή να βγω. Έκανα λίγα χιλιόμετρα και μέτρα μακριά είδα μια γνωστή φυσιογνωμία. Εκείνη ήταν! Αυτή η μικρή! Αυτή η μικρή τα κάνει όλα και με τρελενει μόνο με το βλέμμα της! Δεν την ακολούθησα. Είδα που εμένε και μετά από λίγες ώρες πήγα ξανά εκεί που έμενε. Είδα ανοιχτό φως σε ένα παράθυρο. Ήλπιζα πως εκεί θα είναι το δωμάτιο της. Έκοψα ενα τριαντάφυλλο από τον διπλανό κήπο. Έβγαλα τα αγκάθια για να μην τρυπηθουν τα ευαίσθητα δάχτυλα της. Με μια κίνηση πέταξα το τριαντάφυλλο στο παράθυρο. Χτυπησα με μια μικρή πέτρα το παράθυρο της και εξαφανίστηκα, φοβούμενος μην καταλάβουν τίποτα οι δικοί της. Ένιωσα σαν έφηβος. Ήθελα να νιώσω έτσι.

Γειά και πάλι! Τι κάνετε;; Πως θέλετε να εξελιχθεί η ιστορία;; Μιλήστε μου στα σχόλια και πείτε γνώμες. Πατήστε το αστεράκι κάτω αριστερά! Σμουτςςς😘😘😘