"Ανάθεμα την βεντέτα"

Κεφάλαιο 39ο.

° 09.10 - Σπίτι Παύλου

" Τι; " ρώτησε ο Παύλος
" Αυτό που άκουσες. Με πήρε απο τις φυλακές. Στις 2 θα είναι στα Χανιά. " είπε και έκατσε στο κρεβάτι με το κινητό στο χέρι.
" Όχι! Όχι! Όχι! Δεν γίνεται αυτό! "
" Ηρέμησε! Πρέπει να καταλάβεις ότι είναι ο πατέρας του παιδιού μου! Τον έχω ανάγκη. "
" Και εγώ σε έχω ανάγκη! "
" Μην γίνεσαι εγωιστής. Πρέπει να τον δω. Τον έχω απατήσει. Δείξε λίγο κατανόηση. Πρέπει να παω για εναν υπέρηχο. Τον χρειάζομαι. "
" Χαρά μετά από τοσο καιρό νιώθω πραγματική αγάπη! Με καταστρέφεις που ακομα τον θες! Που ακομα τον νοιάζεσαι! "
" Τι θες να κανω δηλαδή! Να τον παρατήσω; Να σαπίσει στην φυλακή; Το παιδι να ζει με ψεματα; " είπε και πέταξε το κινητό στο πάτωμα.
" Δεν είπα αυτό Χαρά. Δεν θέλω τώρα που τα βρήκαμε να τα χαλάσουμε. Εγώ σε αγαπώ! Σε αγαπω αληθινά! Για εσενα δεν ξέρω. "
" Παύλο πρέπει να τον δω όμως. Μπες στην θέση του λίγο. Κατάλαβε τον. "
" Εντάξει Χαρά. Κάνε ότι νομίζεις. " είπε και έφυγε απο το δωμάτιο.
" Παύλο! Ρε Παύλο! " φώναζε.

Η Χαρά ήταν μπερδεμένη. Ξαφνικά τα αισθήματα της για τον Παύλο αλλαξαν. Ο Ζήσης, επειδή είχε πολύ καιρο να τον δει, έχασε τα συναισθήματα της για αυτόν. Το παιδι της όμως ήταν δικό του. Δεν ήθελε να ζει με ψεματα. Και εκτος αυτού ο Ζήσης δεν βγήκε ακόμα απο την φυλακή. Εκείνος  ειχε συμφωνησει η Χαρά να κανει τα γλυκά μάτια στον Παύλο προκειμένου να του πάρει χρήματα για να ξεχρεωσει την εγγύηση. Αλλά και πάλι η συμφωνία ήταν να αποσυρθεί η μήνυση.  Ήταν περίεργη να τον δει. Είχε περάσει πολύς καιρός και έπρεπε να πάει στον γυναικολόγο, ήταν περίπου 3 μηνών και δεν τον είχε επισκεφθεί ακόμα.

.........................................................................
° 14.52 μ.μ - Εξοχικό Ζήση.

Η Χαρά είχε φτάσει ήδη στο εξοχικό και περίμενε τον Ζήση να έρθει. Είχανε κλείσει ραντεβού εκεί. Ο Ζήσης ήταν επί περιορισμό.

Μετά απο λίγα λεπτά η πόρτα άνοιξε και ο Ζήσης μπήκε μέσα το σπίτι. Αντίκρισε την Χαρά στο καθιστικό και έριξε την βαλίτσα του κάτω. Έτρεξε και την πήρε στην αγκαλιά του. Η Χαρά έβλεπε πόσο είχε αλλάξει η όψη του μετά απο 3 μήνες απουσίας. Είχε αδυνατίσει και είχαν μακρυνει τα μαλλιά του. Τον ψιλάφιζε με τα δάχτυλα της για να δει αν είναι όντως αλήθεια αυτο που ζει. Σκέψεις πλημμύρισαν το μυαλό της. Αναμνήσεις που είχε ζήσει σε εκείνο το σπίτι μαζί του. Εκείνος δεν χόρταινε να την κοιτά

" Δεν το πιστεύω ότι σε ακουμπάω. Ότι σε έχω εδώ κοντά μου. "
" Ούτε εγω. Νόμιζα ότι δεν θα σε ξαναδώ. "
" Εδώ είμαι. Εδώ μπροστά σου. Θέλω να μείνουμε μαζί όλο το βράδυ. Αγκαλιά. "
" Πρέπει...Πρέπει να πας στους δικους σου. Να τους δεις και αυτούς. "
" Θα πάω... Αλλά εσύ γιατι δεν είσαι χαρούμενη. Σε βασανίζει αυτος ο Παυλος; Αγάπη μου θα τον παρατησεις! Θα βγω και θα φύγουμε μαζί! "
" Όχι δεν είναι αυτο. "
" Τότε τι συμβαινει; "
" Είναι αυτο που ... Που δεν έχω παει στον γυναικολόγο να δω το παιδι. "
" Αυτό ειναι καρδιά μου! Τώρα σήκω να πάμε στον Άγιο Νικόλαο στο νοσοκομείο. "
" Όχι. Όχι στον Άγιο Νικόλαο. Εδώ στα Χανιά. "