"Ανάθεμα την βεντέτα"

Κεφάλαιο 14ο.

Μπρουσαλάκηδες

Είχαν περάσει λίγες μέρες από την ανάρρωση της Αμαλίας και από την συνάντηση μου με την Χαραυγή. Μου είχε λείψει αυτή η μικρή. Έπρεπε σήμερα να την δω οπωσδήποτε! Αλλά πρώτα είχα να συζητήσω με την Αμαλία για το τι είχε συμβεί με αυτήν και τον κύριο Φραγγελάκη.
Μπήκα στο δωμάτιο της και ήταν ξαπλωμένη. Την πλησίασα και της μίλησα.

"Αμαλία ξέρω για τον Μανώλη τον Φραγγελάκη."
"Τι εννοείς; Έψαξες τα πράγματα μου;"
"Έπρεπε. Παραλίγο να πεθάνεις. Αυτός ο άνθρωπος σου έκανε κακό. Πρέπει να πληρώσει"
"Δεν... Δεν είναι έτσι τα πράγματα Ζήση."
"Ε τότε πως είναι;"
"Κάτσε να σου εξηγήσω"

Η Αμαλία συζήτησε μαζί του για την ιστορία της με τον Μάνο. Ήταν συμμαθητές στο λύκειο και εκεί ερωτεύτηκαν. Εκείνος την ήθελε πολύ αλλά μετά τον θάνατο του πατέρα της εκείνη έπεσε στο διάβασμα και τον είχε ξεχάσει. Έφυγε στην Αγγλία και κράτησε λίγες επαφές μαζί του. Όταν έμαθε πως οι δικοί του φταινε για τον θάνατο του πατέρα της έκοψε επαφές. Είπε ψέμματα πως βρήκε κάποιον άλλον και γύρισε πίσω για αυτόν. Πριν κάποιες μέρες ο Μάνος την είδε στο χωριό με κάποιον. Στην προσπάθεια του να χτυπήσει αυτόν που νόμιζε ότι την παρενοχλουσε, χτύπησε την Αμαλία. Εκείνος εξαφανίστηκε.
Μόλις η Αμαλία τελείωσε το διήγημα της ιστορίας της με τον Μάνο ήμουν  έξω φρενών, μπήκα στο δικό μου  δωμάτιο και από το ξύλινο κομοδίνο μου άρπαξα το όπλο που μου είχε δώσει ο θείος Κωστής.

" Μη Ζήση! Μη!" φώναζε η Αμαλία από τον διάδρομο του σπιτιού ενώ εγώ έβαζα το όπλο στο πίσω μέρος του παντελονιού μου.
" Τι γίνεται Αμαλία; Τι συμβαίνει;" είπε η μάνα μου και στους δύο μας.
" Αυτό ήταν! Τελείωσε!"
" Που πας με το όπλο Ζήση! Κωστή! Κωστή! "

Μέχρι να έρθει ο θείος μου εγώ είχα ήδη φύγει. Είχα καβαλήσει την μηχανή και είχα γίνει σίφουνας όσο οι θείοι μου με την μητέρα μου μπήκαν στο αμάξι. Δεν ήξερα που έμεναν αλλά θα μάθαινα σύντομα. Τελικά δεν χρειάστηκε. Βρήκα αυτήν την Ελευθερία σε ένα στενό κοντά στην Εκκλησία και την ακολούθησα βουβά και την είδα να συναντιέται με τον Λάμπρο Φραγγελάκη. Ναι τον γνώριζα. Τον είχα ξαναδεί στο χωριό. Μαζί τους ήτανε και ο αδερφός του ο Βαγγέλης. Τους πλησίαζα με έντονο γοργό βήμα και ο Βαγγέλης με αντιλήφθηκε.

" Λάμπρο! Ελευθερία φύγε. Τράβα στο σπίτι"
" Γιατί Βαγγέλη;"
" Έρχεται ο Ζήσης Μπρουσαλάκης. Ελευθερία φύγε!"

Η Ελευθερία δεν ήθελε να φύγει. Έκατσε εκεί μαζί τους και εμφανίστηκαν και ο Κωστής με την Σταυρούλα και την Στέλλα.

" Ζήση τι γυρεύεις εδώ; " ρώτησε ο Λάμπρος κρατώντας τα χέρια του πίσω προσπαθώντας να βγάλει από την θήκη του το πιστόλι που κρατούσε.
" Ο γιος σου τι γύρευε μαζί με την Αμαλία; Στο νοσοκομείο την κατάντησε Λάμπρο"
" Ζήση μη! Μη κάνεις φονικό" είπε η μάνα μου κρατώντας σφιχτά στα χέρια της την θεία Σταυρούλα.
" Δεν αξίζει Ζήση. Μην βάψεις τα χέρια σου με αίμα"
" Πάψε μάνα! Πάψε! Η Αμαλία δεν θα ήτανε εδώ μαζί μας τώρα "
" Βαγγέλη πάρε την Ελευθερία και φύγετε. Ακούς; "
" Όχι Λάμπρο! Δεν φεύγω! Αυτοί εδώ μου στέρησαν τον άντρα μου! Τα παιδιά μου μεγάλωσαν με ένα βάρος στα στηθια! "
" Γιατί εμείς τι νομίζεις πως κάναμε Ελευθερία; Έχασα τον άντρα μου, τον αδερφό του. "
" Είχα 3 παιδιά να μεγαλώσω Στέλλα! Με ρωτήσατε άμα είχα λευτα; Άμα μπορούσα να τα αναθρεψω; Μου φάγατε τους άντρες της οικογένειας. Μονάχα 2 μου απέμειναν "
" Ελευθερία ψεύδεσαι. Ο Δημήτρης μαζί με τον Μάνο μας κάνουν αλλά 2 "
" Εσύ Σταυρούλα και τον γιο σου έχεις και τον άντρα σου. Ο Δημήτρης γέρος άνθρωπος τι να κάμει; Ο Μάνος είναι επιπόλαιος και εγωιστής. Δεν μπορεί να ανταπεξέλθει. "
" Φτάνει μωρέ! Τόσο καιρό τώρα θα βγάλετε τα εσώψυχα σας; "
" Λάμπρο δεν σε κόφτει. Ο γιος σου εμαχαιρωσε την ανηψια μου και εγώ έχω την ευθύνη της "
" Κωστή, τόσον καιρό προσπάθησα να κρατήσω μακριά όποιον Φραγγελακη έβρισκα κοντά στην Κρήτη για να μην του κάμετε κακό λόγω τση βεντέτας και τώρα μωρέ θα του κάμετε λόγω τσης αγάπης; "
" Αγάπη είναι τούτη μωρέ; Να την πληγώνει και να την στέλνει στον τάφο; "
" Όταν κάποιος αγαπά Κωστή όλα τα κάμει. Κάμει τα πάντα για να είναι μονάχα δικό του αυτό που αγαπά και ποθεί. Ακόμα και στην φωτιά πέφτει. "
" Έχει δίκιο "
" Τι λες γιε μου; "
" Έχει δίκιο μάνα. " είπα και επεταξα το όπλο κάτω που με τόσο μίσος ήθελα να το καρφώσω στον κρόταφο κάποιου.

Έφυγα και σιγουρευτηκα πως γύρισαν οι δικοί μου καλά στο σπίτι. Σκεφτόμουν τα λόγια του Λάμπρου. Άμα κάποιος αγαπά λέει όλα τα κάμει. Και εγώ λοιπόν έτσι θα πράξω.