"Ανάθεμα την βεντέτα"

Κεφάλαιο 21ο.

Φραγγελάκηδες

" Άκουσα καλά;" επαναλαβε η μαμά μου που ήταν εξοργισμένη και γεμάτη νεύρα και μίσος.
" Ναι μαμά. Τον Ζήση τον αγαπώ."
" Τσακίσου μέσα! Φύγε!" είπε και μου άστραψε ένα χαστούκι βαρύ και ασήκωτο. Τόσο δυνατό που έπεσα χάμω στο γρασίδι μπροστά από την πόρτα. Κοκκίνησε το μάγουλο μου και είχε μείνει η στάμπα της παλάμης της πάνω μου. Ο Ζήσης σηκώθηκε από την μηχανή και έτρεξε πάνω μου.

" Είσαι με τα καλά σου Ελευθερία;"
" Μην ακουμπάς την κόρη μου! Φύγε! Θα φωνάξω να μας ακούσει μέχρι και ο Ψηλορείτης φύγε!"
" Ζήση φύγε! Σε παρακαλώ!"
" Χαραυγή δεν σε αφήνω εδώ μοναχή σου με τουτην"
" Τούτη είναι η μάνα της. Φύγε αλήτη!"

Αυτό του είπα και με μια γρήγορη κίνηση έβαλε στην τσέπη μου ένα κλειδί. Δεν μπόρεσα να ρωτήσω τι κλειδί ήτανε. Δεν ήξερα. Αλλά ήμουν σίγουρη ότι το είχα ξαναδεί κάπου. Ο Ζήσης έβαλε μπρος και έφυγε ενώ η μάνα μου με εσπρωχνε μέσα στο σπίτι. Ήρθανε εκείνη την στιγμή ο θείος Λάμπρος με την Μελπομένη. Εγώ είχα καθίσει σε μια πολυθρόνα και έκλαιγα βουβά.

" Σταμάτα! Δεν μπορώ να σε ακούω να κλαις για έναν δολοφόνο!"
" Δεν είναι δολοφόνος ο Ζήσης! Χωνεψε το!"
" Χαρά. Χαρά μαζεψου! Ακούς τι λες!"
" Εεεε! Τι έγινε εδώ πέρα! Ελευθερία τι έπαθες; Γιατί φωνάζεις της μικρής;"
" Η ανιψιά σου Λάμπρο είναι έγκυος."
" Τι;;; Χαρά τι λέει η μαμά; "
" Παρτο από την αρχή γιατί σε έχασα."
" Ήρθα και την βρήκα έξω να ξενοφιλιεται με τον Ζήση. Παλιοκοριτσο! "
" Μη! Ελευθερία μην την χτυπήσεις! Άφησε την να μας πει τι έγινε. "
" Τον αγαπώ τον Ζήση. Θέλω να είμαι μαζί του! "
" Ποιον Ζήση λέει ρε Θείε; "
" Τον Μπρουσαλάκη! Αν έχεις τον Θεό σου δηλαδή! "
" Τι; Τον γιο της Στέλλας; "
" Ναι Λάμπρο τον γιο της Στέλλας. Αυτό το παλιοτόμαρο! "
" Μαμά! Μην μιλάς έτσι για αυτόν! "
" Σκάσε Χαρά! Μην λες τίποτα! "
" Είσαι έγκυος το παιδί του Ζήση Χαρά; "
" Ναι Μάνια. Το θέλω αυτό το παιδί "
" Ακούστε την τι λαλεί μωρέ! Πας με τα καλά σου! Δεκαέξι χρόνων και θε; και μωρό από έναν τριανταπενταρη! "
" Τριανταδύο είναι. "
" Χαρά μου άκουσε τον θείο σου. Μήπως σε ανάγκασε να πας μαζί του;"
" Βλακείες λέει θείε. Πότε πρόλαβε να βγει μαζί του; "
" Δύο μήνες βγαίνουμε. "
" Τι;;; Δύο μήνες τώρα με κοροϊδεύεις πίσω από την πλάτη μου! "

Είπε και μου άστραψε άλλο ένα. Αυτό ήταν δυνατότερο και πιο επίπονο. Πονεσαν τα σωθικά μου. Στράβωσε το στόμα μου και τα μάτια μου δάκρυσαν από τον πόνο. Το μαχαίρι έμπαινε αργά αργα στην πληγή και έκανε στροφές. Πολλές στροφές. Άρχισα να κλαίω με λυγμούς και αναφυλητά. Της είπα πως την μισώ και ανέβηκα τρέχοντας στο δωμάτιο μου. Κοπανουσα τα πόδια μου στα ξύλινα σκαλιά και άκουγα τις φωνές της μάνας μου από κάτω. Να οργιάζει, να ορίεται από τις φωνές. Εγώ κουλουριαστηκα στο κρεβατι μου πιάνοντας την κοιλιά μου. Κοιμήθηκα για ένα δίωρο μέσα στο κλάμα και στην απογοήτευση. Ακόμα μιλούσανε κάτω. Άκουγα ομιλίες. Πιο ήσυχες αυτή την φορά. Άνοιξα την πόρτα όσο πιο σιωπηλά μπορούσα και πήγα κοντά στις σκάλες.

" Εισαι σίγουρη για αυτήν την απόφαση; Ελευθερία σκέψου καλά."
" Μαμά είναι μεγάλη απόφαση αυτή."
" Ελευθερία δεν μπορείς να της το κάνεις αυτό. Δική της είναι η ζωή. Αυτή αποφασίζει."
" Όσο είναι ανήλικη Βαγγέλη εγώ αποφασίζω για αυτήν και τούτο θα πράξω"

Μα τι σκέφτηκαν; Τι στο καλό σκέφτηκαν; Απορώ. Απορώ μα δεν λένε. Δεν το αναφέρουν. Έπρεπε να είχα πάει πιο νωρίς να ακούσω.

" Μαμά πρέπει να κάνεις κάτι και για τον Ζήση. Θα μαθευτεί στο χωριό αυτό και δεν θα είναι καθόλου εύκολο για εσάς να συνεχίσετε να ζείτε εδώ."
" Θα έρθει και η ώρα του, μην φοβάσαι Μελπομένη μου. Κάτι έχω στο νου μου"
" Ποτέ θα μιλήσεις με τον τύπο;"

Ποιον τύπο; Τι λέει η Μάνια; Τι θα κάνουν. Γιατί δεν λένε! Γιατί δεν μιλάνε με σαφήνεια να καταλάβω και γω!

" Η Χαρούλα θα παντρευτεί έναν Αθηναίο και θα φύγει από δω μια για πάντα. Αυτό το παιδί δε θα μεγαλώσει."

Ακουσα καλά; Με γελούν τα αυτιά μου ή βουίζουν;