SİLSİLE

"PLAN"

Duyduğu sözler karşısında şok geçiren Hazal yavaşca eğilip anahtarı yerden alarak cebine koydu. Yüzünü ağır hareketlerle bize doğru çevirerek "Şeyy... Pardon konuşmanızı böldüm galiba" dedi.

Duymuştu, bunu üçümüzde biliyorduk ama duymamış numarası yapıyordu. Sanırım, utanmıştı.

Umut yüzünü yerden kaldırmayarak "Hayır aslında bölmemiştin" dediğinde ben de "Evet bölmedin zaten Umutta şimdi kalkıyordu." deyivermiştim bir anda.

Umut bir Hazala bir bana bakıp gülümseyerek başını onaylarcasına salladı.

"O zaman ben Umut'u uğurlarken sen de içeri geç Hazal, ayakta kaldın öylece."

Umut ayakkabılarını giyerken bana "Bunu daha sonra konuşacağız" demişti ki Hazal'ın duymaması için fısıldamıştı. Gözlerimi 'tamam' anlamında kapayarak onu geçirdim.

İçeriye geçtiğimde Hazal hala yere düşürdüğü anahtarlık ile oynuyordu. Dikkatinin dağılması için biraz öksürük numarası yaptım. Kafasını bir anda bana çevirdi. Sanki önemli bir toplantı için çok önemli bir dosyasını unutan müdür, gireceği kurtarma sınavında ezberledigi tüm kopyaları unutan öğrenci gibi yüzü korkunç bir ifade almıştı.

"Rüya, iyisin değil mi? Ateşin falan var mi?"

Cidden sadece öksürdüm. Ne bu telaş ?!

"İyiyim Hazal ya, panik yapma. Hem ayrıca benimle ilgileneceğine önce kendini düşün. Az önce Umut'un ağzından bir itiraf duydun." diyerek sırıttım.

Numaradan öksürdüğüm halde kendi sevincini unutarak bana odaklanmıştı. Hazal böyle durumlarda ne yapacağını bilemez, kafasını başka şeylerle meşgul etmek isterdi, biliyordu. Tabii ki de bu sefer ona izin vermeyecektim, onun düşüncelerini duymak beni de rahatlatacaktı.

"Ahh! Cidden evet ya" diyerek iki eliyle yüzünü kapattı. Bu hali gerçekten çok komikti, kendimi tutamadan kafamı sağa doğru çevirerek güldüm. Daha fazla gülmemek için, dudaklarımı ısırıyordum.

Bir süre sonra konuyu değiştirmek istedim. Onun fikrini almaktan vazgeçtim çünkü kafamızın daha boş, dinlenmiş olduğu bir zamanda konuşmak istiyordum. Hem Hazalda bu arada daha sağlıklı düşünebilirdi.

Derin nefesler alarak "Ayrıca siz kızlarla gezmeye çıkmamış mıydınız? Neden geri döndün?" dedim.

"Sabah giyindikten sonra çantamı kontrol ettiğimde cüzdanım olduğuna adım gibi emindim. Yani görmüştüm, içindeydi. Dışarı çıktıktan sonra kızlarla muhabbet ederken telefonum çaldı. Annemmiş arayan. Annem bu aralar sitem ettiğimi falan söyledi ki hiçbir şey anlamadım gerçekten. Zaten onunla konuştuktan sonra telefonu çantama koydum ki o an cüzdanımı da kontrol etmek geçti içimden. Farkettim ki yoktu ışte. Düşürmüş olamazdım çünkü evden yeni çıkmıştı. Bende evde kalmıştır diye düşünerek eve geldim ışte." dedi.

Dinlerken gülmemeye çalıştım ama sanırım becerememiştim.

"Ya sen neye gülüyorsun öyle?"

"Hiç ya aklıma bi' fıkra geldi de."

"Söyle bende güleyim bari"

"Ya sen ilk okul öğretmeni misin? Ne o öyle söyle bende güleyim demeler falan?" Bir daha duymamış olayım" derken bende gülüyordum.

Çaktırmamak zor işti gerçekten ama ben başarmıştım. Söylediği sözlere hiç şaşırmamıştım çünkü dünden beri Umutla Hazal'ı denk getirme planları yapıyordum. Sonra bu sabah aklıma cüzdanını almak geldi çünkü o olmazsa rahat edemezdi. Cüzdanını gizlice çantasından alarak dolabımdaki rafın üzerine koydum. Onlar çıktıktan sonra beş dakika bile geçmeden hemen Hazal'ın annesini arayıp hal hatır sorduktan sonra "Kızınız bu aralar pek serzenişte bulunuyor Çiğdem teyzecim, bence şimdi bi' arayın. Hem o rahat eder, hem de siz" diyerek asıl söylemem gerekenleri söyledim. Çok uzaklaşmalarına izin veremezdim çünkü planım bozulabilirdi. Tamam, tam Umut'un tam itiraf ettiği anda gelmesi beni de şaşırttı ama şans bazen benim yanımda da olabiliyordu.Cidden planımın bu kadar mükemmel bir şekilde tutacağını ben de tahmin etmemiştim ama olmuştu, süper olmuştu hemde. Hazal ve benim kafamızdaki tüm soru işaretleri gitti. Yaptığım planı söylememeyi düşünüyordum yoksa Hazal'ın eline kurban gidebilirdim.