Szybko moje rękawy wróciły do swojej pierwotnej postaci.
-Puka się - powiedziałam oschle. -Mateusz, zostawisz nas samych? -Jasne.
Mój przyjaciel wyszedł i zostawił mnie samą z Tomkiem.
-Co tym razem chcesz. -Widziałem. -Co niby?
Nic nie powiedział tylko złapał mnie za lewą rękę i podwinął rękaw.
-To przeze mnie? -Nie muszę odpowiadać? -Dlaczego? -Jesteś taki głupi czy udajesz? -Wyjaśnisz mi w końcu o co chodzi? -Nie, daj mi spokój. -Wiem, że miałem Ci dać czas, ale ja tak nie mogę, nie umiem. Zależy mi na tobie i wiem, że masz mnie gdzieś, ale proszę cię. Możemy się chociaż przyjaźnić? -Tomek, tak się nie da. -Chociaż spróbuj. -Moje zaufanie w stosunku do ciebie spadło tak nisko, że nawet nie uwierzę ci, kiedy powiesz, która godzina. Bez zaufania nie da się zbudować przyjaźni. -Jeśli tak bardzo ci zależy to możesz mnie ignorować, śmiało. -Masz coś w sobie, co nie pozwala mi cię skreślić, choć dziś myślę o tobie tylko w czasie przeszłym. -Ja właśnie nie - powiedział pod nosem. -Posłuchaj, jak dla mnie to idzie za szybko. -Wiem, skrzywdziłem cię i to okropnie. -To już nawet nie chodzi o to - w oczach pojawiły mi się łzy. -A więc o co? - złapał mnie za ręce i kciukami zaczął gładzić grzbiety moich dłoni. Chciałam zabrać dłonie, ale nie mogłam jego dotyk był zbyt przyjemny. -Byłabym w stanie wybaczyć ci tą zdradę, ale to co wtedy powiedziałeś, skreśliło nas, w moim życiu na zawsze.
Staliśmy tak w ciszy, gdy usłyszałam pukanie. Nosz kurwa, kto znowu?!
-Proszę - odsunęłam się od Tomka.
Do pokoju weszła moja mama.
-Tomek, mogę porozmawiać na osobności? -Oczywiście.
Chłopak wyszedł zostawiając mnie samą z mamą.
-Paulinka, przesadziłam z tym szlabanem. -Ja przesadziłam z tym, że jesteś nienormalna i cię nienawidzę, przepraszam.
Moja rodzicielka przytuliła mnie.
-Kochanie tylko proszę cię, nie spotykaj się z takimi ludźmi. -Ale mamo, co ty chcesz od Igora? -Słyszałam o nim złe rzeczy. -Gabi ci coś powiedziała? Nie ważne, poza tym to już jego przeszłość, jest naprawdę okej. -Jeśli tobie odpowiada to mogę go tolerować. -Okej. -Idziesz do nich na dół? -Nie, zostanę tutaj, może pójdę do pokoju muzecznego. -No dobrze, kocham cię - pocałowała mnie w czoło.
Mama wyszła, ja zabrałam telefon i poszłam do pokoju obok.
Skip
Cały wieczór siedziałam w moim mini studio i układałam nowe piosenki. Szło mi całkiem nieźle.
Wracając, dzisiaj są moje urodzinki, 1 lipca. Leniwie wyszłam z łóżka i podeszłam do szafy, wyciągnęłam z niej.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Pół godziny później byłam już ogarnięta. Zeszłam na dół, o dziwo nikogo nie było. Albo coś kombinują, albo każdy zajął się sobą.
Postanowiłam odpuścić sobie śniadanie i zadzwoniłam do Igora. Chciałam się z nim spotkać, ale ten miał dzisiaj ważny wyjazd i jedyne co to złożył mi życzenia.
Chociaż tyle, doceniam to, że pamięta, w sumie to ważniejsza jest dla mnie pamięć i sentyment niż prezenty.
Nie mając co robić założyłam Vansy i wyszłam z domu. Szłam słuchając muzyki, oczywiście podeszło do mnie kilku fanów. Zrobiłam sobie z nimi zdjęcia, nigdy nie odmawiam zdjęć.
Wracając, po dosyć długim spacerku doszłam do Starbucksa. Zamówiłam ulubioną, mrożoną herbatę, po czym zapłaciłam telefonem i wyszłam.
Nie miałam konkretnego celu, po prostu szłam przed siebie...
Wiem, że krótkie, ale jakoś czasu i chęci nie mam. Swoją drogą ostatni rozdział został prawdopodobnie zgłoszony i musiałam usunąć to drastyczne zdjęcie co jak dla mnie zmniejszyło klimat i no...
