Het geheim

34. Fynn

In het vorige hoofdstuk:  

"Ik maakte een intern sprongetje van blijdschap toen ik de perfecte manier bedacht om dit om te zetten in iets positiefs voor ons allebei. Het voelde goed dat ik haar waarschijnlijk kon overtuigen om veilig te blijven, maar nog veel beter dat ik haar kon helpen met iets waar ze zo erg mee zat.

Nadat ik haar had verteld welke afspraak ik met haar wilde maken, begon ze te vertellen over haar verleden, en over de rol die Aafje daarin gespeeld had. Het moest haar duidelijk van het hart."

----------

Geen backstory van Lena, zoals jullie na het vorige hoofdstuk misschien verwacht hadden. In plaats daarvan zullen jullie het moeten doen met het volgende: Aafje betekent een hoop voor Lena. Fynn heeft dat haarfijn aangevoeld, en heeft het gebruikt als handelsmiddel; hij heeft Lena overtuigd om mee te werken aan zijn plan op de manier die hij wil, in ruil voor de belofte dat hij haar uiteindelijk zal helpen om Aafje terug te vinden.

----------

'Dat snap ik helemaal. Het is ook niet niks om je vriendin kwijt te raken. Daarom wil ik je iets beloven. Als we Miranda ontmaskeren, ga ik er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat jij Aafje terugziet. Dat zou je wel willen, toch?'

'Ja!' Ze hing inmiddels met haar ellebogen op tafel en haar hoofd in haar handen terwijl ze me aanstaarde.

'Dan is het slim als je vanavond niet mee het weeshuis in gaat. Dat is levensgevaarlijk, dan bestaat er een kans dat je in Miranda's handen eindigt en dat loopt niet goed af. Denk aan Aafje: je zou toch niet willen dat je haar nooit meer kan zien, en dat zij jou nooit meer kan zien, omdat je mee het weeshuis in wilde? Ik snap dat je wilt helpen, maar je doet er echt beter aan, voor jezelf en voor haar, om buiten te wachten.'

'Je hebt gelijk, gaf ze toe,' haar ogen inmiddels vochtig.

Ik stak mijn hand naar uit. 'Dan spreken we bij deze af dat jij buiten het weeshuis wacht en dat ik jou, als alles achter de rug is, help om Aafje weer te zien. Akkoord?'

'Ja. We moeten erop polszweren.'

Dat deden we, en opnieuw voelde ik de elektrische schok. Deze keer deed Lena geen moeite om te doen alsof hij er niet geweest was. 'Dat betekent dat we allebei magie in ons hebben,' zei ze.

'En ik zou het niet anders willen. Goed, dan is het nu tijd voor het plan. Luister goed.'

Ik legde het plan tot in detail uit. Lena stemde met alles in, en nadat ze ons allebei onzichtbaar had gemaakt, verlieten we de boomhut en vertrokken we naar het klooster. 

#

De poort van het klooster was gesloten, maar dat maakte niet uit. Omdat we onzichtbaar waren, konden we ongezien langs de open ingangen lopen die normaal gesproken niet toegankelijk waren vanwege bewakers. Zonder enige moeite stonden we uiteindelijk voor het weeshuis, waarvan de deur zo te merken nog open was.

'Ben je er klaar voor?' vroeg ik aan Lena, terwijl ik mijn gezicht richtte op waar ik dacht dat zij die van haar had.

Niet dat het uitmaakte, we konden elkaar toch niet zien.

'Ja,' fluisterde ze, maar door het trillen van haar stem en haar handen wist ik dat ze niet zo klaar was als ze beweerde.

'Goed, ik ben trots op je dat je dit durft. En fijn dat je je aan de afspraak houdt. Ik ben snel weer terug buiten, dat beloof ik. Dan laat ik zoals afgesproken een vlammetje branden in mijn hand en pak jij die hand vast.'