Het geheim

35. Fynn

In het vorige hoofdstuk:

Fynn gaat samen met Lena naar het weeshuis en glipt in zijn eentje naar binnen om een poging te wagen het kistje van Miranda te stelen. Dat lijkt alleen helemaal fout te lopen als hij net voor hij het gebouw verlaat de schrik van zijn leven krijgt..

"Ik deed de deurklink naar beneden.

Toen voelde ik een ijzeren greep om mijn pols." 

----------

'Nu heb ik je, kakkerlak,' fluisterde Miranda. Haar stem deed mijn haren rechtovereind staan. Dit was het. Het einde.

Terwijl de angst zich door mijn lichaam verspreidde, werd het even licht in mijn hoofd. Ik zag even een witte flits. Daarna was het weer weg en bevond ik me weer in de heftige realiteit. Wat was dat geweest? Ik had nog nooit eerder zoiets meegemaakt. Was ik bijna flauwgevallen? Volgens mij zou dat anders moeten voelen.

Ik had echter geen tijd om te peinzen, ik had een groot probleem. Ik was gevangen genomen door een vrouw die bijna net zo gevaarlijk was als de duivel zelf.

'Je dacht toch niet dat je zo maar mijn kamer binnen kon lopen zonder dat ik het doorhad?' Miranda's stem ging gepaard met een snuivend lachje. 'Blijkbaar ben je niet alleen een smerige leugenaar, maar ook nog ontzettend naïef. En weet je wat je over een paar uur nog meer bent? Uit je functie als leerling ontheven. Och, wat hoopte ik al dat je terug zou komen. Ik had het leuker gevonden als je dat vriendinnetje van je ook mee had genomen, maar met jou alleen neem ik ook genoegen.'

Ik probeerde mezelf los te wringen, maar het was zinloos. Miranda's greep was nog sterker dan een bankklem. Terwijl ze schudde met haar hoofd om duidelijk te maken dat ik niet tegen moest stribbelen, sleurde ze me mee naar haar kamertje. Hoe hard ik het ook probeerde, ik kon niks beginnen.

Toen ik wilde proberen een vlammetje in mijn handen te toveren zodat ze haar handen zou verbranden, voelde ik dat ik bij lange na niet goed genoeg kon focussen om de spreuk voor elkaar te krijgen.

'Waag het niet om te proberen magie tegen me te gebruiken,' zei Miranda. 'Als je nog een keer zoiets probeert, zal ik je laten voelen wat pijn echt is.' Iets aan de toon waarop ze het zei vertelde me dat ze het meende. Zonder verder iets uit te halen, volgde ik haar. Niet dat ik veel andere keuze had.

Ze nam me mee naar de keuken en zette me neer op een stoel. Ze toverde letterlijk een lang, stevig uitziend touw uit de lucht en drukte op pijnlijke manier mijn handen achter de rugleuning tegen elkaar. Daarna bond ze het touw eromheen, legde een driedubbele knoop, en trok hem strak aan. Ik voelde de ruwe haren van het touw in mijn pols snijden terwijl Miranda me met een wrede blik op haar gezicht aankeek.

'Je wilt vast weten wat ik ga doen.'

Ik zei niks, ik had al zo'n vermoeden wat er ging gebeuren.

'Kom, kom, niet zo verlegen. Je mag best praten als ik iets tegen je zeg. Goed, als je het zo graag wilt weten, zal ik het vertellen: ik ga jou hier de komende nacht gevangen houden en ondertussen één van de weeskinderen op pad sturen om Nestor te halen. Dat duurt eventjes, maar ik zou je toch echt willen verzoeken om niet te proberen te ontsnappen terwijl ik weg ben. Nodeloos martelen is niet mijn favoriete bezigheid omdat ik daar zelfs niks mee win behalve tijdelijke voldoening, maar als het nodig is om je pijn te doen, ga ik me niet inhouden. Daarnaast hou ik je liever nog even hoopvol, zodat ik kan zien hoe de het vuur uit je ogen verdwijnt als Nestor je ontslaat als zijn leerling. Waag het niet om te proberen weg te komen. Dat is voor ons allebei beter.'

Meteen toen Miranda de kamer verliet, probeerde ik uit alle macht het touw los te krijgen. In sommige verhalen lukte het de hoofdpersonen wel eens om met vastgebonden handen de knoop los te maken of het touw uit elkaar te trekken, maar in de praktijk bleek het toch echt onmogelijk. Eigenlijk was magie gebruiken de enige optie die ik nog over had, maar dat durfde ik niet aan. Waarschijnlijk had Miranda een bezwering gebruikt die ervoor zorgde dat ze kon voelen wanneer ik iets magisch probeerde en zou ze binnen de kortste keren weer terug zijn als ze dacht dat ik met magie probeerde te ontsnappen. Ik was niet van plan om erachter te komen wat ze me precies aan zou doen als ik ongehoorzaam was, dus bleef ik wanhopig proberen wat toch niet ging helpen: met mijn blote handen Miranda's veel te strakke knoop losmaken. Met elke beweging die mijn handen maakten, sneed het touw echter dieper in mijn polsen. Op een gegeven moment gaf ik het op.

Na enkele minuten kwam Miranda weer binnenlopen. Ze prevelde een paar woorden die ik niet kon verstaan—spreuken—en blies daarna de kaars die voor licht zorgde uit, liep weg en sloot de deur. Ze deed hem achter zich op slot.

Ik zat in het donker gevangen en kon niks anders doen dan wachten tot Nestor kwam en mijn wereld in zou storten.

Terwijl de paniek steeds groter begon te worden, spookten er vragen door mijn hoofd heen. Het kistje, wist Miranda dat ik die had gestolen? Als dat niet het geval was, was er altijd nog een kleine kans dat ik het later op kon komen halen zonder dat ze het gezien had, zelfs als Nestor me wegstuurde. Als ze wel wist dat ik het gestolen had, zou ze het gegarandeerd terugkrijgen voor ik weer op vrije voeten was.

Ik hoopte van harte dat ze het kistje niet zou vinden, en dat ik het na mijn straf nog kon oppakken.

Toen begonnen alle andere twijfels te komen. Zou Miranda me niet toch nog meer pijn gaan doen? Zou ik wel sterk genoeg zijn om Lena te helpen als ik niet meer meer zou leren dan ik nu wist? Wat zouden mijn ouders ervan vinden? Hoe teleurgesteld zouden ze precies zijn?

Het is opmerkelijk hoeveel vragen je ineens blijkt te hebben als je in je eentje in het donker zit, doodsbang bent, en niemand anders hebt om mee te praten dan jezelf. Zo vroeg ik me ook af: welke van de weeskinderen ging ze op pad sturen om Nestor te halen? Jonathan? Dat zou wel passen bij haar sadistische trekjes, maar aan de andere kant was ze waarschijnlijk bang dat Jonathan zou muiten en Nestor niet zou gaan halen. Wie dan?

Kiara. Dat zou logisch zijn. Aan de manier waarop Kiara over Miranda praatte, viel te merken dat ze erg op haar gesteld was. Volgens mij zag Kiara Miranda als een soort moeder, en zou ze alles doen wat haar gevraagd werd. Als Miranda tegen haar zou zeggen dat ze midden in de nacht Nestor uit zijn huis moest gaan halen, zou ze zonder twijfel gehoorzamen.

Het was oneerlijk. Kiara dacht nu vast dat ik een slecht persoon was, terwijl ik alleen maar probeerde te helpen.

Zo ging ik nog een hele tijd door met mezelf martelen, zonder dat ik enige controle had over mijn gedachten. Ik had dan wel les in meditatie gehad, tegen deze chaos in mijn hoofd was niks opgewassen.

----------

'Dit was het. Het einde.' Zo omschrijft Fynn zijn huidige situatie. Zijn jullie het daarmee eens? Denken jullie dat dit inderdaad het einde is van Fynns carrière als Patronus? Of zal Nestor hem nog een derde kans geven? En wat als Nestor Fynn naar huis stuurt, hoe moet het dan met hem verder? Ik ben benieuwd wat jullie op dit moment denken.

Daarnaast zou ik jullie willen verzoeken om met name alle hoofdstukken vanaf hoofdstuk 34 zeer kritisch door te lezen. Bij elk puntje waarvan je denkt: 'Dit klopt niet! Dit is niet logisch! Dit is fout!' zou het fijn zijn als je dat aangeeft. Ik neem alle berichten mee in het herschrijven van het verhaal. Er zijn dingen die ik zelf niet zie en die jullie ongetwijfeld wel opvallen, dus ik zou jullie dankbaar zijn als jullie melding maken van alles dat jullie opvalt. :)

(En natuurlijk als jullie Fynn even wat mentale steun geven voor de problemen die hij nu heeft. Reageer hier maar op door hem succes te wensen of tips te geven voor wat hij kan doen <3)