Het geheim

50. Fynn

Ik moest terug zien te komen bij de boom, zo snel als ik kon. Als ik het op een lopen zette, zou ik veel te laat zijn. Miranda had het geduld niet om met Lena te blijven praten, dat wist ik zeker. Binnen een paar minuten zou ze haar vermoorden. Ik moest een andere oplossing zien te verzinnen.

Er schoot me één ding te binnen. Het was niet iets dat ik graag deed, maar ik had geen andere keuze. Het doel heiligde de middelen, toch? Als ik iemands leven ermee kon redden, mocht ik voor één keer best de dief uithangen.

Tot mijn opluchting stonden de paarden van het klooster inderdaad daar waar ze altijd stonden. Geheel buiten adem van al het rennen kwam ik aan bij de stal. Ik zocht de sterkste uit en probeerde hem op zijn gemak te stellen terwijl ik hem losmaakte uit zijn hok. Toen hij buiten stond, stapte ik op en spoorde ik hem aan om via de stukken gras en het klinkerpad naar buiten te draven. Een wacht bij de poort probeerde ons te stoppen, maar ik wachtte niet op hem. 'Ik breng hem terug,' riep ik naar hem, terwijl ik zonder het paard af te remmen doorging. Eenmaal buiten de poort van het klooster spoorde ik het paard aan tot volle galop. Op dit tempo zou ik misschien nog op tijd komen.

Het was nu echt alles of niets. Nu ging het erop aankomen. Alle geheime onderzoeken, wijze lessen, en nieuwe kennis van de afgelopen dagen gingen er nu voor zorgen dat ik of wel of niet Miranda zou kunnen verslaan.

In mijn hoofd probeerde ik een logisch verhaal te vormen van alle informatie ik binnen had gekregen. Het punt van Kiara sloeg ik snel over. Het was jammer voor haar dat ze compleet de verkeerde vertrouwde, maar dat maakte haar nog geen slecht persoon. Daarvoor zou ik haar niet veroordelen.

Dan was er dat vreemde visioen geweest toen ik de ring om had gedaan. Wat er ook was met die ring, hij had vreemde magische krachten. Zelfs nu hij in mijn zak zat in plaats van mijn om mijn vinger, voelde ik de energie die hij uitstraalde. Geen wonder dat hij volgens de brief zo belangrijk was voor wat Miranda's organisatie dan ook van plan was.

In het visioen was ik Miranda geweest. Dat wist ik zeker. Op de één of andere manier had ik tijdelijk haar plek ingenomen en een ritueel gezien dat de groep waar ze lid van was ergens in het verleden had uitgevoerd. Dat hadden ze voor 'een belangrijk doel' gedaan, en toen was het visioen opgehouden. Ik had er geen nuttige informatie aan overgehouden, op één ding na: dat Miranda eigenlijk Morgan heette. Het was me onduidelijk waarom ze haar naam gewijzigd had, maar het was goed dat ik nu wist hoe ze echt heette. Eén van de dingen die iedereen in Karthes en de wijde wereld wist, was dat het nooit kwaad kon om iemands ware naam te weten. Er gingen geruchten dat dat je extra kracht gaf over de persoon in kwestie.

Daarna was dat visioen verdwenen en had ik een nieuw visioen gekregen, deze keer één die van Lena kwam. Het was maar goed ook dat ik dat visioen had gekregen, ik wist niet zeker of ik anders uit de droomwereld van Miranda's ring had kunnen ontsnappen. In het visioen had ik gezien hoe er een inferno was losgebarsten rondom Lena's boom. Miranda had haar duidelijk gevonden en zou haar vermoorden, dat was de boodschap die ik had gekregen.

Ergens wist ik dat Lena me zelf dat visioen had verstuurd. Ik had geen flauw idee hoe, maar wist wel dat het klopte.

Dus ik wist dat Miranda deel uitmaakte van een gevaarlijke geheime organisatie en ik wist dat haar echte naam Morgan was. Ik had ook Morgans ring. Daarnaast zat ik nu op een paard en zou ik misschien op tijd terug zijn om Lena te redden.

In mijn hoofd begon zich een wanhopig plan te vormen over hoe ik misschien in een gevecht van Miranda zou kunnen winnen.

*

Het inferno uit het visioen was niet overdreven, het was inderdaad complete chaos rondom de boomhut.

Gelukkig was ik op tijd. Lena stond vlak voor haar boom, tegenover Morgan. Ik keek recht op de rug van de gevaarlijke vrouw. Misschien was dit wel mijn kans om haar te verrassen en onschadelijk te maken voordat ze überhaupt doorhad dat ik er was. Ik had het verrassingselement, kende enkele spreuken die ik kon gebruiken om iemand aan te vallen, en wist haar echte naam. Als ze lang genoeg met Lena bezig zou blijven, kon ik haar nu verslaan.

Vuur en vlam, vlam en vuur

'Kijk eens aan, de tweede is ook gearriveerd.' Miranda maakte een gebaar naar de Cochara naast haar, die meteen naar Lena toeliep en haar vast nam in een houdgreep. Ze maakte geen schijn van kans tegen zijn rode, geschubde arm, die zoals ik had geleerd sterker was dan de gemiddelde mensenarm, en dus al helemaal sterker dan de arm van een klein meisje. In de linkerhand van de Cochara begon een vlam te branden. Zijn onmenselijke gezicht met een duivelsachtig-uitziende linkerkant was vertrokken tot een boosaardige lach, zijn ogen straalden ondanks dat ze geen pupillen hadden of irissen hadden een bepaalde woede uit. Met de hand die in vlam stond, bewoog hij langs zijn eigen keel.

De boodschap was duidelijk: één verkeerde stap en het meisje gaat eraan.